..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Miśka

Dziewczyny no i dopadł mnie blady strach okołoporodowy Smutny

Macie jakieś sprawdzone radny na strach przed porodem? Jeszcze tydzień temu czekałam z myślą "byle szybciej i mieć już dziecko po tej stronie", ale jak sobie uświadomiłam, że zostało mi 3 miesiące, to mi się odmieniło i chodzę zestresowana jak nigdy. Normalny stan przejściowy i minie czy będę się tak męczyć do samego porodu?

hermiona

Miśka trzy miesiące to jeszcze kawał czasu Wesoly

nie stresuj się. albo powiedz czym dokładnie się stresujesz?
Na pocieszenie dodam że w Twoim tc miałam z jeden konkretny atak paniki z ryczeniem i odwoływaniem męża z pracy

aleen

Miśka przeważnie jest tak, że pod koniec ciąży:
masz taką zgagę, że ta z pierwszego trymestru odchodzi w zapomnienie;
chodzisz wolniej niż stuletnie staruszki, przy tym sapiesz jak parowóz;
co kilkanaście minut musisz siusiu (często nawet w nocy);
ale nie szkodzi bo i tak nie możesz zasnąć, gdyż nie ma dla ciebie wygodnej pozycji;
no i co chwila ktoś wkłada ci nogę w wątrobę

i w takich momentach marzysz już o skurczach, które wydobędą z ciebie lokatora. A w chwili gdy lokator podczepi się pod pierś zapominasz o wszystkich niedogodnościach ciąży (aż do kolejnej) i wszystkich bólach porodowych.

A na poważnie to taki lęk jest czymś normalnym i często się zdarza. Dobrze jest wtedy z kimś pogadać. Wyrzucić go z siebie, znaleźć jego przyczynę. Czasem nie jest to strach przed porodem a np czy mąż mnie nadal będzie kochał. Taki strach może blokować akcję porodową. Uświadomienie sobie czym jest spowodowany pomaga go pokonać. Nie zawsze jest racjonalna przyczyna, czasem to tylko efekt uboczny hormonów i wtedy polecam lody, czekoladę lub śledzie (coś co podniesie endorfiny).

babajaga

Moja rada to cieszyć się byciem jeszcze we dwoje, spotykać z przyjaciółmi i robić wszystko co z małym dzieckiem może być przez jakiś czas utrudnione Wesoly

koszatniczka

woow Miśka już to cię dopadło? czytam!

aleen - bardzo fajne rady. Do mnie szczególnie przemawia ostatni akapit, bo właśnie już męża męczę o to czy będzie ze mną, czy będzie mnie kochał itp. Niby głupie - ale wiem, że może być trudno i chyba podświadomie chcę go na to przygotować. I siebie też Mruga

A może książka "Urodzić razem i naturalnie" Ireny Chołuj pomaga?
Miśka, nie chodzi o poród bez zneczulenia, ale w ogóle o holistyczne i naturalne podejście... Ja osobiście nie czytałam, ale słyszałam dobre opinie

Polly

Miśka, mnie się pod koniec tak dłużyło, że strach zniknął Mruga

A teraz wykorzystujcie czas we dwoje, babajaga ma rację. Potem pójść do kina nie będzie już tak łatwo Mruga

Miśka

To taki strach przed nieznanym. Może gdyby to był kolejny poród, to nie byłoby problemu, a tak to niby wiadomo, że natura zrobi swoje, ale jak to wszystko będzie wyglądać w trakcie, tego już nie wiem i to jest to, czego boję się najbardziej. Lubię mieć wszystko (życie) pod kontrolą, a tu się nie da.
Dodatkowo gubi mnie moje dobre samopoczucie. Nie wiem co to zgaga, mdłości. Zadyszkę miewałam na przełomie wiosny i zimy, ale odeszła w niepamięć. Jakby mi się skurcze BH nie zaczęły i lokator się w brzuchu nie ruszał, uznałabym, że to wszystko ściema i USG sfingowane Laughing

Efekt jest taki, że nie mam w domu nic związanego z dzieckiem. Cały czas wydawało mi się, że to takie odległe i mam masę czasu. A tymczasem ten czas jednak nieubłaganie mija.
O książce I. Chołuj słyszałam od Babyjagi, ale jeszcze nie czytałam. Z resztą nie czytałam nic, bo nie chciałam się niepotrzebnie stresować. Nawet wątek porodowy z naszego forum omijam szerokim łukiem. Ale jak widać, to nie pomogło i stres się pojawił i tak. Myślę, że jak trochę się jednak zacznę z tematem oswajać, poczytam, popatrzę to pewnie mi przejdzie (choć nadal nie wiem, gdzie w moim mieście jest porodówka), więc muszę się wreszcie uznać za matkę i zacząć czytać o dziecku, a nie o rodzajach pieców centralnego ogrzewania Wstyd

tilia

To trochę taki stres jak mój przedślubny... Trzymaj się, na pewno dasz radę Wesoly

. Z resztą jak przyjdzie czas to po prostu urodzisz, samo sie zadzieje Mruga

aleen

Miśka ja mam pomysł dla Ciebie. Zanim zaczniesz czytać to wproś się do koleżanki/kuzynki/sąsiadki, która ma przynajmniej dwoje małych dzieci. Podpytaj co jej się przydaje co nie. Rozejrzyj się po mieszkaniu. Przyjrzyj się dzieciom. Najlepiej jakbyś się na jakiś ich posiłek załapała. A przy okazji może Ci jakieś ubranka da.
Ja najwięcej nauczyłam się z obserwacji innych mam.
A jeśli chodzi o kontrolę nad porodem. To rzeczywiście momenty gdzie ja decydowałam wspominam dobrze, a tam gdy ktoś się zbyt wtrącał to źle. Rodząca powinna być królową na sali porodowej.

koszatniczka

Właśnie przeczytałam krótki wpis o Stanisławie Leszczyńskiej, położnej z Auschwitz.

[link widoczny dla zalogowanych]

Prawdziwe męstwo i siła

Miśka

Koszatniczka

Tymczasem, już mi zdecydowanie lepiej. Nie wiem co to było, ale jakiś spadek formy psychicznej mnie dopadł. Przepraszam za marudzenie i dziękuję za wszelkie słowa wsparcia Wesoly

Mam nadzieję, że teraz pozostanie mi już tylko dobry nastrój Wesoly

sylwuska90

aleen

A ja dziś mam kryzys. W poniedziałek mi plecy przewialo i w krzyżu mnie boli. Nie mam apetytu i chodzę głodna. Chciałam rano wysłać męża po serek waniliowy ale mu się nie chciało wstać. W ogóle mąż nie zdaje sobie sprawy z mojej ciąży. Wie że jestem ale nie ma namacalne dowodu. Nappierwszym USG nic nie było widać. Nie wymiotuje co rano. Tylko śpię i jęczy. On sobie idzie na cały dzień do pracy a ja biegam z 2,5 lekiem po placach zabawy i taszcze zakupy na 3 piętro. Na dodatek synek odstawił popołudniowa drzemkę wiec nie mam okazji by sięppołożyć. Też sobie moment znalazł. Nie mogę gotować bo mnie zapachy drażnią. Zanim otworzę lodówkę biorę wdech. Mieszanina zapachów z niej mnie odpycha. Przy pierwszej ciąży miałam zachcianki na słone i kwaśne. Teraz nie mam ochoty na nic. Może trochę na owoce polskie sezonowe, ktorych jeszcze nie ma.

heidi

Też pomarudzę, bo mnie moja rodzina do szału doprowadza... To trochę głupie, że od teściów mogę spodziewać się więcej zrozumienia niż od własnych rodziców. Właśnie wzięłam sobie urlop dziekański, bo inaczej ten semestr zakończyłby się jedną wielką katastrofą i chyba zostanę za to zlinczowana. Powinnam wszystko zaliczać na piątki i udawać, że nie jestem w zaawansowanej ciąży. W ogóle zapomnieć o dziecku, a jak się urodzi, to oddać komuś albo wyrzucić przez okno, bo przecież skończenie studiów rok później jest niedopuszczalne. Nie mam sił? Mam zaległości? Leżałam w szpitalu? Płaczę całymi dniami? Stres wywołuje skurcze? Eee tam, nieważne. Przecież porządna kobieta nie zachodzi w ciążę, a jeśli zachodzi, to gdy ma 30 lat, zarabia co najmniej 5 tys. na rękę i tylko wyskakuje z pracy na poród, a potem oddaje dziecko profesjonalistom, żeby się przypadkiem do niego za bardzo nie przywiązać. Skoro byłam taka głupia, że zaszłam w ciążę teraz, to trudno, muszę się męczyć. Nie ma zmiłuj. A urlop dziekański to hańba, za to trzeba wydziedziczyć...

Justek

Przykro mi Heidi Smutny

to okropne że mają takie podejście. To Twoje życie i nic im do tego. Myśl o dziecku a oni kiedyś jeszcze będą żałować