..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

elemka

Kariga super. Wesoly

elusiaczek

kariga, cieszę się że bez większych problemów sie obyło Wesoly

Ja też nie wiedziałam (albo nie chciałam uwierzyć) że to już poród się zaczyna, bo myślałam że to będzie inny ból Mruga

kariga

Cera

Czy opisywałam już poród Martusi, bo dziś by wypadało się podzielić

Nana

o! widzę małą Jubilatkę dzisiejszą

Sto lat dla M! Wesoly

zastrzel mnie, ale nie powiem Ci, czyj poród opisywałaś całkiem niedawno. Jestem sklerotykiem zaawansowanym...

Cera

Dziękuję

A Wojciecha, na 5 urodzinki opisywałam, dziś jak uśpię dzieci-co zaraz uczynię-to opisze Marty.

Nana

no to czekam. znów będziesz pamiętać tyle szczegółów... Wesoly

Justek

Sto lat dla Martusi! Wesoly

buba

Małgosiu, ja pamiętam jak swój drugi poród opisywałaś i jak wszystkim zmroził krew w żyłach..
Wszystkiego co najlepsze dla Jubilatki! Wesoly

Edwarda

Wszystkiego dobrego dla Małej

Cera

3.czerwiec 2008 g. 5 rano-2410g/47cm

Rano 2 czerwca zaraz po wstaniu z łóżka coś mnie tak pobolewał brzuch, ale u mnie to zdarzało się często więc nic z tego sobie nie robiłam, ale taka jakaś nerwowa byłam, a to zaglądałam do torby a to coś pakowałam a to wykładałam i tak mi jakoś leciało... i raz mnie tam łupnęło z tym brzuchu silnej, że aż się wystraszyłam i powiedziałam o tym T. i mojej mamie i ogólnie stwierdzili, żebym poszła do mojego lekarza tak na wszelki wypadek, potem przyszła moja siostra z dzieciakami i też tak powiedziała no i dla świętego spokoju poszłam. Zaproponował masaż na wywołanie skurczów, ale że od rana już je miałam tylko lekko coś pomajstrował i już się coś zaczęło powoli dziać. Kazał mi wypić olejek ... No i się zaczęło ... Jeszcze ok. 23 w nocy rozmawiałam na gg z przyjaciółkami z innego forum, ale bardzo mnie już bolało, więc odchodziłam od komputera i dyszałam i kucałam. Mąż po mamę moją poszedł, by Wojtusia pilnowała, ja pod prysznic, powoli ubrać się, bo nie mogła sie ruszać,więc nie czekałam dłużej tylko pojechaliśmy do szpitala.
W szpitalu byliśmy o 24:40 na izbie i już od progu zostaliśmy niemile przywitani. Ale to jakoś jeszcze spoko było, kazali mi się przebrac i jakiś pan zaprowadził nas na porodówkę. Na swoje nieszczęście rodziłam na całą porodówkę tylko ja -położnych było dużo, a że je obudziłam je ze wspaniałego snu było bardzo nieprzyjemnie ... Od progu na mnie nakrzyczały, że po co po nocy przyjeżdzam a dokłądnie brzmiało to tak: Od kiedy ma pani skurcze? No to ja mówię, że od ok. 17 stały silniejsze, ale nieregularne a dopiero o 23 regularne. A położna mi mówi: No tak, skurcze od 17 a najlepiej przyjechać w środku nocy ludzi budzić !!!!!!! Ja juz nic nie powiedziałm, tylko siedziałam cicho ... Podłączyła mnie do KTG -popsutego zresztą, bo nie pokazywało skurczów- a mnie juz tak boało, że byślałam, że wykituje..ale nic trzymałam się dzielnie. Po badaniu na którym przez bitą godzinę leżałam sama przyszła babeczka, odłączyła mnie i sobie poszła bez słowa, nie było żywaj duszy ,nic-tylko ja w sala porodowa... Nie zrobili mi ani USG, ani nawet brzucha mi nie dotknęli . Męża w tym czasie wyprosiły, twierdząc, że nie ma po co siedzieć skoro i tak nie ma akcji i nie rodzę. Tak minęły 3 godziny w samotności. Od 3 rano miałam co chwilkę skurcze, przerwy jakoś krótkie strasznie między nimy, pomyślałam sobie, że urodze pewnie sama i się uśmiechnęłam (jeszcze nie wiedziałm ,że prorokuje sobie ), nikt do mnie nie przychodził, ja od czasu do czasu wołałam połozne, żeby na mnie popatrzyły bo mi się słabawo coś robiło-przyszła raz, nie zbadała mnie, popatrzyła czy żyje i poszła... No i tak mięło 4,5 godziny i wołam połozne, że już za chwile będę rodzić, bo czuje parcie ..Nic, wołam drugi raz, trzeci ..nic..czuje skurcz ... staram sięn nie przeć, z trudem krzycze : JA JUŻ RODZE !!!!! Nie ma nikogo, ja nie miałm siły mówić bo kolejny skurcz miałam party więc parłam . Weszłam na łóżko porodowe, bo wcześniej chodziłam sobie i do siebie gderałam. Urodziłam swoją córeczkę sama na tym łóżko, samiusieńka tak jak palec. Malutka nie płakała, tak bardzo się bałam, tak bardzo, że ja strace... Nachyliłam się i zrobiłam jej na ciałku Krzyżyk. Jak dziś pamiętam jak się darłam okropnie, chyba szpital na nogi postawiłam, żeby mi dziecko ratowali. Powolnym krokiem wchodzi położna, stanęła, podparła się pod boki i krzyczy na mnie, co to ja zrobiłam ! Mi po policzkach leciały łzy, czujłam się taka bezsilna...Powiedziałam, że urodziłam dziecko. Ona już nic nie powiedziała, tylko zawołała resztę ekipy. Przyszły bardzo szybko, zamieszanie się zrobiło wielkie, zadzwonili po lekarza, szybko mała zabrali.
Mnie oglądali z każdej strony, dziwili się, że urodziłam i nic mi się rozerwało się, nie pękłam. Dali mi zastrzyk, urodziłam łożysko, mało z tego pamiętam. Czekałam na dziecko. Tylko o nim myślałam. Przyszli powiedzieli wagę, że zdrowa creczka. I mi ja dali, to było najważniejsze.

Cera

Dziękuję za życzenia.

gosica502

Rety Małgosiu makabra z tym Twoim porodem

Współczuję serdecznie.
No i wszystkiego najlepszego dla córeczki Wesoly

Może i ja opiszę jak wyglądał mój dziwny poród.

Jako że byłam po terminie, lekarz kazał 26 marca zgłosić mi sie rano na oddział żeby coś pomyśleć o wywoływaniu. 25 marca wieczorem spakowałam się, przygotowałam i zasiadłam z mężem przed TV, podczas oglądania 'Rancza' co chwilkę twardniał mi brzuch z lekkim okresowym bólem, stwierdziłam że może pomierzę odstępy czasowe między twardnieniami i wychodziły tak co 7 minut mniej więcej no ale później jakoś tak się rozjechały te odstępy więc stwierdziłam że nie ma co sie nakręcać, lepiej iść spać i poczekać do jutra. Nastawiłam budzik na 6 i poszłam spać. O 4 obudziłam się na siku, nie było w tym nic dziwnego bo co noc budziłam się i szłam do łązienki. No ale tym razem ledwo wstałam z łóżka a tu CHLUP wody mi odeszły

Poszłam spokojnie do łazienki zalewając sypialnię, korytarz i łazienkę, usiadłam na wc i zaczęłam myśleć co by tu robić. Postanowiłam powiedzieć mężowi no ale poleżeć jeszcze z godzinkę a potem szykować się do szpitala gdyż lekarz powiedział że po odejściu wód po 2-3 godzinach muszę się znaleźć w szpitalu. Pojechaliśmy z mężem do szpitala tak jakoś na luzaka, czułam ogromne podekscytowanie że już niedługo zobaczę moją córeczkę ale jakoś tak się nie bałam. Zarejestrowałam się w izbie przyjęć i pani zabrała mnie na porodówkę. Tam pożegnałam się z mężem (nie mieliśmy porodu rodzinnego gdyż w naszym szpitalu trzeba ukończyć szkołę rodzenia a praca męża na to nie pozwalała Smutny

). Przyszła pani doktor, zbadała mnie, powiedziała że rozwarcie na palec no ale że dziś rodzimy już, jakoś tak jeszcze radośniej mi się zrobiło. Skurczów jako takich nie cuzłam pomimo wcześniejszego pęknięcia pęcherza. pani Położna zaprowadziła mnie do bardzo ładnego pokoiku z łazienką i powiedziała że tu będę rodzić, później jeszcze zawołała mnei na lewatywę a potem wróciłam do swojego pokoiku. Po jakimś czasie podłączono mnie pod kroplówkę z oksytocyny i pani położna (bardzo fajna i miła kobieta) kazała mi spacerować po pokoju wokół tej kroplówki. Godziny mijały a mój poród się niestety nie rozkręcał. Podawano mi zastrzyki z papaweryny żeby ruszyć coś szyjkę a ja nie dostawałam bóli praktycznie, czułam jedynie coś jak na miesiączkę, troszkę bolesne bóle podbrzusza ale bez hardcorów porodowych. No i tak leciał dzień, nabijanie kilometrów z kroplówką, prysznic, ktg, znów kilometry, prysznic, ktg i co jakiś czas badanie szyjki które nie wskazywało rozwarcia. W międzyczasie jeszcze przyszedł mój mąż i przyniósł mi wodę mineralną bo się mi skończyła, wyszłam do niego i powiedziałam że na drugi poród idzie ze mną choćby nie wiem co bo się zanudzę inaczej.

Około 20, po 16 godzinach od odejścia wód i po tym jak cała kroplówka z oksytocyną zeszła przyszedł lekarz i mnie zbadał, ze smutkiem stwierdził że robią co mogą ale rozwarcie jest tylko na dwa palce i że on podejmuje decyzję o cięciu cesarskim bo się robi niebezpiecznie dla dzieciątka. Z jednej strony troszkę mi się smutno zrobiło że nie dam rady urodzić mojej córeczki sn ale z drugiej strony się ucieszyłam bo już się martwiłam o nią i tak bardzo chciałam ją zobaczyć... Przyszedł więc pan anestezjolog z dokumentami, porozmawialiśmy sobie, wybrałam znieczulenie podpajęczykówkowe i gdzieś przed 21 zabrano mnie na salę do cięć cesarskich. Ogromna strasznie sala i jasna, pełno ludzi

Posadzili mnie na łóżku, kazali się mocno bardzo nachylić i mnie znieczulili. POp pierwszym wkłuciu pan anestezjolog (bardzo fajny i miły, pomimo że cały personel był ok to jego zapamiętałam jako taką dobrą duszę mojego porodu

) stwierdził że jeszcze raz się musi wkłuć bo chyba znieczulenie nie zadziała. Ja zaczęłam się trząść całą jakbym normalnie jakiś atak miała, normalnie mi rękoma i nogami rzucało, w ogóle nie potrafiłam tego opanować (potem na necie gdzieś wyczytałam że to może być od tego znieczulenia) no i zrobili parawan i zaczęło się cięcie Wesoly

Ogólnie nie bolało ale wszystko czułam, np w momencie gdy mi przecinali brzuch czułam jakby mi ktoś patykiem po brzuchu przejechał

Później chwilę ciągnięć i szarpań, w tym czasie pan anestezjolog ze swoją asystentką mnie zagadywali o jakichś głupotach żebym nie myślała o zabiegu, pytali się o imię dla córeczki i w ogóle taką miłą pogawędkę próbowali utrzymywać. MInęło kilka chwil i potem pan doktor położył mi coś na brzuchu nad cięcięm! To coś zaczęło się ruszać, zacharczło troszkę a potem zaczęło płakać!!! Moja córcia!!!!! <3<3<3 Strasznie się wzruszyłam kiedy ją usłyszałam i czułam taką radość że szok, pan doktor (mój prowadzący) podniósł ją i pokazał i mówi: dziewczynka, nie pomyliłem się

Zabrali ją do zważenia, mierzenia i zbadania, potem owinęli w coś i przystawili mi do buzi, pomiziałam ją noskiem, przywitałam a ona przestała płakać <3<3 cudowny moment, była taka śliczna Wesoly

Z tych emocji roztłukło mnie jeszcze bardziej

Później lekarze powyjmowali resztę hehe, zszyli mnie, wyczyścili i zawieziono mnie na salę poporodową, tam spędziłam całą noc leżąc na płaściutko, co chwilkę mi wymieniały pani położne kroplówki i dostawałam zastrzyki z morfiny, rano nastąpiła pionizacja pocesarkowa no i dogorywanie, córeczkę mi przyniesiono niestety dopiero tego dnia popołudniu a wcześniej nie miałam siły dojść na neonatologię gdzie była żeby ją zobaczyć, próbowałam kilka razy ale niestety słabłam i musiałam do łóżka wracać. Po porodzie nie przyszedł mi pokarm od razu, nawet na drugi ani na trzeci dzień go jeszcze nie miałam i córcia była dokarmiana butelką, później gdy cokolwiek przyszło to ssała ładnie ale jak jej brakowało do strasznie krzyczała i ją dokarmiałam od samego początku co zakończyło się przejściem na samo mm po miesiącu niestety Smutny

Ogólnie wspominam poród jako piękne przeżycie ale dlatego tylko że właśnie mogłam się w końcu po 9 miesiącach spotkać ze swoją córcią. Jakoś tak tego cc nie mogę odżałować, wiem że to głupie ale nic nie poradzę

Teraz się zastanawiam jak to będzie w przypadku drugiego dzieciątka i myślę czy warto w moim przypadku próbować sn bo chyba się nie nadaję do rodzenia

matunia

Małgorzatka Retyyyy, po prostu zabrakło mi słów, nie wiem co napisać. Myślałam, że takie rzeczy się nie zdarzają. Po wszystkim co przeszłaś na tej porodówce to bym chyba cały ten personel pozwała do sądu, a najpierw udusiła. Wiadome - najważniejsze, że finał był szczęśliwy i na świat przyszła Twoja córcia. Ale aż strach pomyśleć gdyby były jakieś komplikacje, a przy Tobie nie było by nikogo....aż włos się na głowie jeży, po prostu szok

a Ciebie po prostu podziwiam za odwagę!!

Justek

Teraz mi się przypomina jak już opisywałaś swój poród i tak jak przedtem znowu się poryczałam! Dzięki Bogu nic Wam nie jest! Dobrze pamiętam że to się tak nie skończyło i kilka osób zostało zwolnionych?

Gosica całe szczęście że Ty na sympatyczną ekipę trafiłaś! No a cesarki nie masz co żałować. Na szczęście nie kazali na siłę Ci rodzić sn bo i takie są przypadki tylko potrafili prawidłowe decyzje podjąć. Pomyśl tak że najgorsze bóle Cię ominęły Mruga