..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

agu

Miałam cc, męża nie wpuścili, bo generalnie nikogo nie wpuszczają na cesarki. Ale w pewnym momencie ktoś zapomniał zamknąć drzwi. Mąż oglądał sobie, jak mnie zszywają i nie ruszyło go to ani ciut. Neutral

Nie wiem, czy tak przeżywał swoje dziecko, że do niczego innego nie miał głowy, ale całkiem po nim spłynęły te widoki.

Mario, jesteś dla mnie megabohaterką.

ika

Mój tato też oglądał cesarkę mojej mamy, jak brata rodziła, bo było oszklone i mógł oglądać. A jak wyciągnęli młodego, to wszedł i narobił zdjęć i wyszedł

Myślę, że dużo facetów to po prostu nie rusza, a wielu jak taki wrażliwców, że nie mogę patrzeć na krew, czy inne takie. Mój mąż np. zawsze się denerwował, że oglądam jakieś operacje na ZdrowieIUroda i kazał mi przełączyć, bo on nie może na to patrzeć

No ale go może jeszcze do tego porodu przekonam jakoś, chociaż na prawdę się martwię, że bardziej będę się o niego bała, niż o siebie czy dziecko, niestety taki już jest.

Aglaia

ika

Mój też Dr Housa nie chce oglądać, bo on w ogóle nie lubi takich szpitalnych klimatów

Chociaż ostatnio oglądał trochę bokiem jak ja oglądałam i mu się chyba spodobało, bo powiedział, że możemy to jednak oglądać...
Co do porodu, ja wiem, że on się po prostu boi i tyle. Normalnie się boi...tak jak pisałam, nie wiem co on sobie wyobraża, naoglądał się amerykańskich szybkich akcji porodowych, gdzie baba wrzeszczy, coś złego dzieje się z dzieckiem, a ojciec bohater wkracza do akcji i wszystko dobrze się kończy i on chyba myśli, że tak to właśnie wygląda, a on nie stanie na wysokości zadania

Poza tym on chyba lepiej czuje się w obrazku, gdzie nerwowo chodzi co korytarzu, żona rodzi w pokoju obok i wychodzi uśmiechnięta pielęgniarka i mówi: "Gratuluję, został Pan ojcem, to chłopak

", a on wtedy wbiega do pokoju kiedy jest już po wszystkim i cieszy się jak głupi Wesoly

Ja też myślę jednak, że jak przyjdzie co do czego to jednak będzie ze mną rodził, bo on zawsze tak panikuje wcześniej i wyobraźnia mu jakieś straszne scenariusze podsyła, ale jak ma już nóż na gardle to zachowuje spokój i działa perfekcyjnie, bo już wie, że innego wyjścia nie ma. Dlatego jak zacznę rodzić, to powiem, że ma ze mną rodzić, czy się to mu podoba, czy nie i pewnie pójdzie, taki będzie przerażony

okoani

A więc teraz mi przyszło opisać swoje przeżycia Wesoly

Pierwszy skurcz zbiegł się w czasie z drobnym wyciekiem śluzu i nastąpił kilkanaście minut po północy (śmiałam się, że małej bardzo zależało by się nie urodzić w Dzień Dziecka Mruga

). Żeby było śmiesznie mimo przeczytania książek, czasopism i forum przez jakiś czas siedziałam i zastanawiałam się czy to naprawdę JUŻ, czy może mi się wydaje. Po paru kolejnych skurczach i odejściu czopa zebraliśmy się do szpitala (przed 2.00h), nadal lekko zaskoczeni tym co się dzieje. Miałam 2 cm rozwarcia i coraz częstsze i mocniejsze skurcze (z każdym kolejnym wydawało mi się, że nie dam rady już dłużej). O 6.00h lekarz stwierdził już 6 cm rozwarcia, wtedy też dowiedziałam się, że nici z porodu rodzinnego, bo specjalna sala jest w remoncie, a w "mojej" była jeszcze jedna rodząca. Także mąż trwał dzielnie na korytarzu (i jak się później okazało słyszał moje krzyki

). Gdzieś ok. 7.30h zaczęło się już coś więcej dziać, bo przyszła na dyżur znajoma położna, stwierdziła rozwarcie na 4 palce i powiedziała, że jeszcze trochę i zaczynamy rodzić. Całego procesu opisywać nie będę, bo wiadomo że musiało boleć itd. Mruga

W każdym razie bym się zbyt długo nie męczyła i urodziła szybciej, nacięto mnie (za moją zgodą bez znieczulenia - wtedy wrzasnęłam naprawdę głośno) i zdaje się za 3cim podejściem urodziłam Nasze maleństwo. Lekarz był mocno zdziwiony, że tak szybko sobie poradziłam. Nie minęło mnie łyżeczkowanie, bo zabierając się do szycia stwierdził, że została we mnie jakaś błonka. Niezbyt miło wspominam też badanie (naciskanie) macicy by sprawdzić jak się obkurcza (bolało tak, że miałam ochotę przyłożyć). Mała została zabrana do tatusia, a mi podłączono kroplówkę z oksytocyną.
Ogólnie muszę powiedzieć, że trafiłam naprawdę na świetny personel - zarówno w czasie porodu, jak i tych 3 dni po nim. Często ktoś przychodził pytać jak się czuję, pomagano przy opiecie nad noworodkiem.
Ze spraw ciut humorystycznych - moje 1sze wstanie z łóżka po porodzie zakończyło się odlotem (1szy raz w życiu zemdlałam)

Niewiele brakowało byśmy zostały dłużej w szpitalu, bo okazało się, że mam bardzo niski poziom hemoglobiny (na granicy kwalifikującej się do przetoczenia krwi), ale jakoś udało się wyjść. Mąż ma 2 tyg. urlopu także mamy sporo czasu by zregenerować się po przeżyciach i nacieszyć się powiększeniem rodziny Wesoly

hmm... chyba się rozpisałam...

buba

Fajny opis. Wesoly

Szkoda, że mąż nie mógł być przy Tobie (na sali gdzie jest ktoś inny nie można z mężem?).

Najważniejsze, że obie jesteście całe i zdrowe, a Ty uważaj na siebie z tą hemoglobiną, musisz być mocno osłabiona, dobrze że na tatusia możesz liczyć. Wesoly

Jeszcze raz gratuluję! Wesoly

(drugie gratulacje jak coś w "liście oczekujących"

)

mk,

ja również gratuluję( moje drugie gratulacje tez w liście oczekujących)
dobrze,że mąż może z Tobą zostać przez te dwa tygodnie zawsze to szybciej odpoczniesz i nabierzesz sił Wesoly

no to teraz pora na mnie

tylko mały coś sie nie śpieszy Smile

Dona

fajnie sie rozpisałas....

troche tylko przykro ze nie wyszedł wam poród rodzinny..
tam naprawde jest tylko jedna sala do takiego porodu...?

jejku.. kolejna forumowa ciezarówka "dała rade" wiec jest nadzieje, ze ja tez jakos przez TO przejde....

a boje sie okropnie..

ika

Oj Dona, ja Ci się nie dziwię...mi jeszcze tyle czasu pozostało a też się już boję. Dobrze, że jak one piszą o tych porodach to nie brzmi tak strasznie, jak pewnie jest w realu

buba

ika

No buba tak sobie tłumaczę właśnie.
Jak byłam mała ( gdzieś z 10 lat ) i się bałam, że nie zdam matury

Takie szczeniackie strachy

To sobie tłumaczyłam, że jak mój tato zdał to i ja zdam

Bo tato w opowieściach babci to był zawsze chuligan i nieuk

A teraz sobie mówię, że tyle kobiet od tysiącleci tak rodzi, to i ja dam radę. Zwałszcza, że jestem odporniejsza na ból niż niejedna inna kobieta. Np. u dentysty to bez znieczulenia boruję, bo mnie to w sumie tak bardzo nie boli

Mój mąż wymięka przy mnie pod tym względem Mruga

Tylko po tym filmiku z nacięciami, tak jakoś bym nie chciała, żeby mnie tak ciach nożycami, jak mięso u rzeźnika

strzyga

następnym razem to się człowiek boi, bo wie już co i jak...

Dona

ika

A tam, ja się nie martwię tym, że mnie będzie wtedy bolało, ale tym, że później będę mieć bliznę i ona mnie będzie bolała