..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

babajaga

Kiedyś czytałam wątek susy, ale na szczęście Tobie Czoko daleko do niej. Oby się tylko nie okazało że Twój chłopak jest susłem (męską odmianą susy

). Chociaż nie licząc susy chorego podejścia do spania razem jako bezpośredniej drogi do poczęcia to miałyście jeden wspólny problem - susy narzeczony też nie chciał wyjeżdżać i spać w jednym pokoju, a nawet w osobnych…
A jak już nawiązuję do tamtego wątku to rozwaliło mnie że kobieta 37 lat przekłada problemy z powstrzymaniem się od żarcia ciastek na problem z pohamowaniem popędu i dzikiego w jej mniemaniu pożądania. No i traktuje małżeństwo jako ograniczenie dostępu do internetu

Swoją drogą ciekawe czy się pobrali w końcu i jak śpią Yellow_Light_Colorz_PDT_29

A Twój wątek Czoko jest po prostu bardzo wciągający stąd pewnie to skojarzenie. No i chyba wszystkie Ci kibicujemy i próbujemy Cię troszkę zbuntować i ośmielić Mruga

channel - fajnie napisałaś, szczególnie o tej piersi co chodzi po głowie - 100% racji

Czoko

hermiona

Czoko na twoim miejscu od razu przy najbliższej okazji bym mu powiedziała : czy mógłbyś dopuścić mnie to głosu?

po co z tym czekać? Wesoly

Czoko

kap

Jakieś nowe wieści i postępy? Very Happy

Czoko

tilia

No to powodzenia i odwagi! Dobrze, że zdecydowałaś że o tym porozmawiesz Wesoly

babajaga

Co słychać Czoko?

Czoko

Jest co opowiadać

Kilka dni temu rozmawiałam z chłopakiem o tym, dlaczego nie dyskutujemy o przyszłości (poza rozmowami o mieszkaniach, a ta tematyka pojawiła się niedawno). Dyskusja nawiązywała do maila, którego wysłałam mojemu chłopakowi jakieś półtora tygodnia temu. Z rozmowy wynikła kluczowa rzecz: mój chłopak powiedział, że kwestia małżeństwa i rodziny nie jest dla niego tematem tabu, ale przyznał, że „bał się poruszać tego tematu, bo myślał, że byłoby to równoznaczne z... hmm... no wiesz”. Czyli równoznaczne z oświadczynami. Przyznam, że z jednej strony taka odpowiedź mi się podoba (wreszcie podał przyczynę, dlaczego o tym nie mówił), a z drugiej... poczułam się trochę smutno po usłyszeniu tego „bałem się, że mówienie o małżeństwie byłoby równoznaczne... z no wiesz czym [z oświadczynami]” i nawet nie potrafię wyjaśnić, dlaczego jest mi smutno – określiłabym to jako takie rozczarowanie, że w jego oczach nie zasługuję na oświadczyny...

Mój chłopak wyjaśnił także, że to, co mówił ogólnikowo we wcześniejszej rozmowie – czyli że przed podjęciem decyzji o ślubie trzeba dobrze się zastanowić, biorąc pod uwagę nierozerwalność małżeństwa – odnosił także do siebie. Powiedział, że jeszcze zanim mnie poznał, miał takie przemyślenie, że należy drugą osobę dobrze poznać, aby decyzja o ślubie nie była podejmowana w – jak to określił – „euforii”. Dodał jednak, że „nie chodzi mu o to, że za 10 lat czy nawet za 5...” oraz że „już dużo mamy za sobą, więc...”. Tutaj jednak też mi się zrobiło nieco przykro, bo z wypowiedzi mojego chłopaka wynikało, że traktuje podejście do małżeństwa bardzo analitycznie, jak inwestor giełdowy. W tej decyzji chyba zawsze jest coś z szaleństwa – nawet jak się jest przekonanym, że to „ta” osoba, to jednak zawarcie nierozerwalnego małżeństwa, przysięga miłości „pomimo wszystko” jest skokiem na głęboką wodę (tego w tamtej rozmowie nie powiedziałam, a szkoda). Ponadto chłopak mógł ze mną w luźnej rozmowie dużo wcześniej porozmawiać o podejściu do małżeństwa, nawet po pół roku związku, a tutaj nagle, w wyniku mojej dociekliwości, wyjawił mi swój „tajny plan”. To stwierdzenie „już dużo mamy za sobą, więc... [jak rozumiem, za rok lub 2 lata będzie ślub] pokazuje, że on sobie coś po cichu planuje i nawet ze mną o tym nie rozmawia, tak jakby wszystko zależało od jego łaski – kiedy uzna, że jesteśmy ze sobą przepisowe 3 lata, wtedy mi się oświadczy (mocne słowa, ale niestety takie mam wrażenie – mimo że mój chłopak opowiada się za równością kobiet i mężczyzn). (Z drugiej strony być może jego podejście jest rozsądne i ja też nie powinnam jeszcze teraz myśleć o ślubie, może powinnam częściej się zastanawiać, czy to właśnie z nim chcę spędzić życie.)

Trzecia kwestia to fakt, że mój chłopak powiedział, że myślał, że ja chcę dążyć do szybkiego ślubu. Wyjaśniłam mu to wczoraj, że po prostu brakowało mi rozmowy na ten temat – a wcale nie chciałam dążyć do zawarcia małżeństwa w ciągu kilku miesięcy. Mój chłopak odpowiedział „Czyli chodzi nie o to, żeby było szybko, tylko żeby była ta perspektywa?” – i mimo braku ironicznego tonu zabrzmiało to tak, jakby uważał to za jakieś moje fanaberie, a przecież dla wierzącego chłopaka, który jest z dziewczyną od 1,5 roku, perspektywa ślubu i rozmowy o tym powinny być czymś normalnym. Mój chłopak powiedział zaraz potem, że „dobrze, że ten temat poruszyliśmy”, ale to mogła być po prostu taka dyplomatyczna gadka, a tak naprawdę być może on się czuje niekomfortowo – tak jakbym była jakąś kosmitką z powodu poruszenia tego tematu; i pewnie czuje się przeze mnie przyciśnięty do poruszania kwestii, której on nie chciał jeszcze poruszać – być może małżeństwo nie jest jego marzeniem, a ja mu „każę” mówić, czy wyjdzie za mnie za 10 lat, czy za 5, czy wcześniej i czy w ogóle to uczyni. Może powinnam w ogóle nie poruszać tego tematu, tylko czekać, aż on to zrobi. Może ta rozmowa była przedwczesna?

W dodatku teraz mam wrażenie, że z jego strony każda następna rozmowa na temat ślubu czy nawet te nieszczęsne oświadczyny będą takie wymuszone – on to uczyni, bo ja tak chcę, a nie dlatego, że on tak chce. Mam taką wizję w wyobraźni, że jak on mi się oświadczy, to ja powiem „nie” albo ucieknę, bo uznam, że to nie jest wyraz jego woli, tylko zachowanie wymuszone. To jest chyba lepsze wyjście niż udawanie rozanielonego pierścionkiem dziewczątka.

Wiem, że przedstawiam go w strasznie złym świetle i może w rzeczywistości nie jest aż tak źle

Dla mnie niestety szklanka jest zawsze do połowy pusta, co widzę w różnych obszarach życia.

A może będzie podobna sytuacja jak tutaj:

tilia

Czoko, ile ludzi tyle historii jak sama przytaczasz.
Myślę, że za bardzo analizujesz (możliwe, że on też), wygląda na to, że każde jego zdanie rozkładasz na czynniki pierwsze "co on miał na myśli". A może lepiej tak do końca dopytać, co miał na myśli, a nie zgadywać? "mimo braku ironicznego tonu zabrzmiało to tak, jakby uważał to za jakieś moje fanaberie" - więc dopytać go czy tak jest.

kap

Myślę, że za dużo analizujesz, dopowiadasz i wysnuwasz daleko idące wnioski "co on miał na myśli"...to źle wpłynie i na Ciebie i na chłopaka. Myślę, że powinnaś zastanowić się własnie nad waszą relacją, czy chcesz ślubu naprawdę czy tylko dlatego, że "wypada i fajnie mieć męża" (nie zrozum mnie źle, ja wcale nie twierdzę, że Ty tak myślisz Wesoly

) Nie można całego życia spędzić na snuciu domysłów, trzeba mieć swobodę rozmowy Mruga

tilia

O Kap, jakbyśmy się zgadały

Minuta różnicy Mruga

ika

Jak dziewczyny uważam, że za dużo analizujesz, chociaż to rozumiem zwlaszcza, że przedstawiasz nam sytuację i swoje spojrzenie na sprawę....ale tak jak piszą, zamiast snuć domysly lepiej zapytac..mowi to czy tamto (jak odbierasz to w sposob, że mimochodem np. kpi z Ciebie) to mow mu to głośno !!! Nie boj sie i nie wstydz, albo to facet przed ktorym jestes sobą i niczego sie nie wstydzisz, albo nie ale wtedy to ciezko budowac glęboką relację.
No i nie myśl tak nalogowo o tym ślubie, dajcie sobie czas jeszcze, na poznanie sie bardziej, zblizenie i np. przegadanie tez tej piersi nieszczesnej...warto, mimo grzechu żeby jednak to poządanie wróciło bo to dla mnie wiekszy kosmos niż niegadanie o slubie Mruga

Ty też sobie przemyśl poważnie czy to ten jedyny na pewno. Rozumiem odrazę na myśl o chlodnej kalkulacji ale miłość to nie zakochanie i nie tylko motylki w żołądku na widok drugiej osoby ale to całe życie z nią !! Obserwuj jak traktuje inne kobiety, babcię, matkę, siostrę, analizuj po cichu też na chlodno, to brzmi mało romantycznie ale akurat to, że chłopak chce być pewnien i analizuje jak transakcje gieldową żeby nie rozwodzic sie zaraz gdy emocje juz opadną to raczej na plus.

Acayra

Czoko

Dziękuję Wam za odpowiedzi