..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

fiamma75

Ja tak odbieram, że nie ma ognia w Waszym związku, no bo para. która od lipca nie całuje się głęboko...

Poza tym odbieram jak gam.

U mnie inny przypadek - dzięki Bogu !!! mój mąż czekał aż mnie pozna i żenił się w wieku 37 lat Wesoly

ika

Może nieprecyzyjnie się wyraziłam z tym szzukaniem drugiego dna Wesoly

Większość facetów których znam nie szuka drugiego dna tam gdzie go nie ma. Szukają podtekstu i dna nauczeni przez kobiety, że one czasami takie tworzą. Mam kolegę ktory non stop rozkłada każde słowa dziewczyny na czynniki pierwsze i doszukuje się nie wiem czego, ale nie robił tego na początku związku - po paru fochach już popadł w paranoję i szuka wszelkich opcji, o co jej mogło chodzić, po to żeby kolejnego focha uniknąć....

Acayra

mamma

Czoko

Acayra

babajaga

Strasznie dużo u Was niedomówień, domysłów.... Nie wiem na ile wynika to z Waszych charakterów, na ile ze specyfiki Waszych relacji. Ale taki etap związku z niedomówieniami, czekaniem co druga osoba zaproponuje i owijaniem w bawełnę to u nas trwał może tydzień czy dwa, doliczając do tego miesiąc spotykania się nie jako para to niecałe 2 miesiące. Później wszystko ustaliliśmy wspólnie nie raz przy tym ścierając się i dyskutując.

Jesteś dorosła i masz prawo zaprosić chłopaka do domu. Kurcze, no nie masz 14 lat! W sumie się nie dziwię się że nie ma decyzji o ślubie, skoro nie mieliście okazji się dobrze poznać. Razem podróżować, gotować, robić zwyczajne codzienne czynności itd. itp....

tilia

Ja też życze powodzenia! A może warto też porozmawiać o tamtym incydencie? Tym bardziej ze "glębokie całowanie" wcale nie musi być powiązane z biustem Razz

nie tęsknicie zba tym?

można spokojnie wytrzymać w jednym pokoju na dwóch łóżkach to jesta już dużo prostsze logistycznie, dla pewności jeszcze się zmęczyć w ciągu dnia

Czoko

Iskra

tilia

Możliwe, że tata Czoko wchodzi bez pukania w dowolnie wybranych momentach, możliwe, że jak będzie w pokoju chłopak to może częściej wchodzi? To może być krępujące... Pisałaś Czoko coś o tych drzwiach do Twojego pokoju. (A jesteś jedynaczką?) Ale na pewno są jakieś przerwy w tym wchodzeniu...
Na całowanie i rozmowę o tym może być dobry jakiś park wieczorem, jakiś las, ewentualnie szeptem możecie w wielu miejscach bez przestrachu że Was ktoś usłyszy. Im szybciej tym lepiej jak pisała Iskra, wiem że trudno o tym rozmawiać, ale to bardzo ważne. Trzeba opowiedzieć sobie o tym co Was blokuje, - pomaga naprawdę.

kap

My przez pierwszy rok też spotykaliśmy się na mieście, chodziliśmy do parku, nie spędzaliśmy czasu w mieszkaniu, bo specyficzna sytuacja była. Ale w ciągu tego roku udało nam się wyjechać na wakacje czy krótki wypad w zimie, spędzić noc sylwestrową...

Wy nie mieliscie możliwości wspólnego choćby krótkiego wyjazdu na wakacje? Dziwne, że chłopak tak strasznie tego unika... i zgadzam się, że bardzo dużo niedomówień, po takim czasie. Poznając osobę, stopniowo się oswaja, porusza różne tematy, a u Ciebie, to tak jakby stoi w miejscu... i takie demonizowanie sfery intymnej też trochę niepokojące jest. Jak się zdarzyło przypadkiem, to nie można w kółko tego rozpamietywać i unikać kontaktu-zdrowe to nie jest, jesteście parą, nie brakuje Ci tego?
Nie chcę oceniać, każdy robi jak uważa, ale ja też nie miałam sprzyjających warunków do spotkań początkowo, też się wstydziłam poruszać niektóre tematy, ale to się stopniowo zmieniało, aż sama się sobie dziwię Wesoly

hermiona

Czoko czytam tak ten Twój wątek i muszę dorzucić swoje trzy grosze.
Zgadzam się z dziewczynami, że tracisz czas na jakieś dziwne podchody i podteksty. Ja nie widzę nic dziwnego w zapytywaniu chłopaka wprost jakie ma plany na życie i czy uwzględnia w nich Ciebie. Ja tam mojego chłopaka delikatnie popchnęłam w stronę oświadczyn. Ale on gadał, że chce ze mną być od pierwszego tygodnia związku.
A co do tego problemu z tatą to myślę, że jednak ludzie pokonują większe problemy jeśli chcą się spotykać.
Powodzenia i odwagi! Wesoly

kap

Nie musisz od razu wyskakiwać z całą listą poważnych pytań, ale tak mimochodem, żartem... Mruga

Nie rozmawialiście nigdy na temat przyszłości, jak sobie wyobrażacie, tak po prostu, bez ustalania konkretnych wspólnych planów, chłopak nigdy nie wspominał o przyszłosci, choćby tej najbliższej, z Tobą? Albo nie wyznał w jakiejś romantycznej chwili, że chciałby żebyś była jego żoną czy coś w tym stylu? Wesoly

Czoko

Jestem po zadaniu "tego" pytania. Bałam się jak przed egzaminem, ale w końcu zadałam pytanie, które brzmiało: "jaki jest według Ciebie odpowiedni wiek na zakładanie rodziny", i podałam przykład - czy to wiek jego brata, gdy ją zakładał (24 lata), czy też raczej naszego byłego szefa (40 lat). Mój chłopak zaczął opowiadać, że to zależy od wielu czynników, ale jak dla niego to wiek szefa jest za późny. Przytoczył historię swojego brata, który po trzech miesiącach pracy w Stanach zarobił połowę wartości mieszkania (w kontekście zakładania rodziny). Ja powiedziałam, że wydaje mi się, że w obecnych czasach za bardzo uzależnia się takie decyzje od kwestii finansowych - a pierwszorzędną rolę powinny odgrywać uczucia. Wtedy mój chłopak zapytał, czy chodzi mi o małżeństwo, czy o posiadanie dzieci. Odpowiedziałam, że o małżeństwo, i okazało się, że on cały czas myślał, że chodzi mi o posiadanie dzieci. Mój chłopak powiedział, że jeżeli chodzi o małżeństwo, to "w ogóle nie powinno to zależeć od kwestii finansowych, tutaj nie ma reguły, w jakim wieku.... to musi być przemyślana decyzja, zwłaszcza jeżeli traktuje się poważnie nierozerwalność małżeństwa - to jest decyzja na całe życie". Powiedziałam, że po prostu chciałam o to zapytać, bo wydaje mi się, że powinno się rozmawiać na takie tematy. Mój luby się ze mną zgodził. Zgodnie z moimi przewidywaniami rozmowa była dla niego trudna - podczas niej bardzo się zacinał i jąkał, robił długie przerwy między zdaniami.

Szczerze mówiąc, nie jestem zbyt zadowolona z odpowiedzi. Liczyłam na to, że okaże się, że mój chłopak chciał zaproponować ślub, ale sądził, że to ja uważam siebie za zbyt młodą na małżeństwo czy że chcę koniecznie pomieszkać sama między wyprowadzką od rodziców a ślubem. Pozytywne jest to, że dowiedziałam się, że chłopak nie ma takich poglądów, że ślub dopiero koło 30-tki po zgromadzeniu dużych oszczędności - wręcz przeciwnie, uważa, że decyzja powinna być niezależna od finansów. Ale z tego, co mój chłopak mówił o tym, że decyzja powinna być przemyślana w kontekście nierozerwalności małżeństwa, rozumiem, że gdyby był pewien co do swoich uczuć, to by mi się oświadczył już dawno temu Sad

Czyli może prawdziwe jest stwierdzenie gam, że być może "czeka na lepszą okazję"... Zazdroszczę tym, które pisały, że od początku związku było jasne, że będzie ślub i można było ze swobodą o tym rozmawiać. Z drugiej strony - nawiązując do pytania kap - choć mój chłopak nie powiedział mi czegoś w stylu "chciałbym, żebyś była moją żoną" to raz rzekł "to niesamowite, że spotkałem kogoś takiego jak Ty". Ale to było ponad rok temu.

Po rozmowie przytulaliśmy się długo bez słowa, on przez pewien czas w ogóle się nie uśmiechał, w jego oczach był jakiś smutek i widać było coś jakby rozważanie bardzo trudnej kwestii.

Co do pytania Iskry - nie, pierś wypadła w domu, kiedy byliśmy sami.