..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

kukułka

dokładnie, i traktowanie go jak reproduktora jedynie

okoani

Jestem naprawdę mocno zdziwiona... nie wyobrażam sobie podejmowania tak ważnej decyzji samodzielnie, a już w ogóle wrabiania męża w dziecko, kiedy bym wiedziała, że go nie chce

Można rozmawiać, tłumaczyć, podrzucać literaturę, modlić się, ale coś takiego jak opisuje ta pani dla mnie jest podważeniem fundamentów małżeństwa... To trochę tak jakby z kolei mąż bardzo chcący dziecka celowo "zaburzał" obserwacje czy interpretacje żony (niepragnącej potomka) tak, by ona myślała że jest czas bezpieczny (wersja dla FAMistów- dziurkowałby gumki albo oszukiwał podczas stosunku przerywanego). Albo jest się człowiekiem dojrzałym do związku, albo pozostaje się na etapie egoistycznego dziecka. To co proponuje ta Pani to nieuczciwe wykorzystywanie własnej płciowości...

kukułka

no właśnie. A tymczasem "i ślubuję ci (...) uczciwość małżeńską"...

okoani

Chociaż prawdę mówiąc problem takich oszustw nie powinien dotyczyć małżeństw sakramentalnych - po 1sze tak, jak napisała kukułka- ślubuje się uczciwość, a po drugie otwiera się na danie nowego życia. A że dotyczy innych form związków... cóż... w końcu coś jest powodem dlaczego dane pary nie decydują się na ślub kościelny "z przekonania" i to coś może właśnie się uwidocznić w takim spisku.
Dla mnie, całe szczęście, opisana sytuacja jest po prostu nie do wyobrażenia w "normalnym" małżeństwie.

Karafka

wlasnie w normalnym malzenstwie... dla mnie nie do wyobrazenia w malzenstwie katolickim, wkoncu na slubie sie dycydujemy na potomka tak naprawde.

w malzenstwach niesakramentalnych sie na to nie dycydujemy, komu co trzeba. znam malzenstwo gdzie to kobieta powiedziala, ze nie chce miec dzieci. mezowi bylo trudno, ale coz. nie zmusi przeciez jej. na tym tez polega milosc, nie mozna byc egoista i nie mozna kogos wrobic w dziecko.

strzyga

Cera

Zbliżają emocjonalnie- nawet męża kocham "inaczej"/bardziej od kiedy pojawiły się dzieci i widzę jak nimi się zajmuje, jak rozmawia, przywołuje do porządku lub po prostu śpi wtulony do nich, czuję się szczęśliwa i wzruszona. Jedynie czasami kiedy inaczej widzimy kwestę wychowania mamy spięcia.

Co innego o fizyczny kontakt, jest ciężej ale do zniesienia.

okoani

Patrząc na temat z doświadczenia (co prawda bardzo jeszcze niewielkiego) to wydaje mi się, że dużo zależy od kondycji samego małżeństwa. Tzn. jeśli przed pojawieniem się dziecka małżeństwo było szczęśliwe, bliskie sobie emocjonalnie i fizycznie, to pojawienie się na świecie dziecka może to jedynie jeszcze wzmocnić. Natomiast jeśli są jakieś poważniejsze "rysy", konflikty, niedomówienia, to trudności z zaadoptowaniem się do nowej rzeczywistości związanej z małym lokatorem, mogą być już zagrożeniem. Oczywiście nie jest to "winą" dziecka samego w sobie, ale teraz jestem jeszcze bardziej pewna, że dziecko nie powinno być traktowane jako środek na leczenie problemów w małżeństwie (a jednak ciągle pokutuje ten mit - coś u was nie gra, zróbcie sobie dziecko, to scementuje wasze małzeństwo). Przy niemalże permanentnym zmęczeniu opieką nad maluchem łatwiej powiedzieć małżonkowi o 1 słowo za dużo czy też zamęczyć go pretensjami.

bakteria

okoani, zgadzam się w 100%. my naszym znajomym młodym małżónkom (kilka par) mówimy z serca, żeby pobyli razem choć trochę w małżeństwie, we dwoje, nim zdecydują się na dziecko. sami często podkreślamy sobie nawzajem, ile dało nam długie bycie razem w obliczu wielkiego przewrotu, który spotkał nas ponad rok temu (nie chodzi tylko o dziecko, wtedy mieliśmy wielką przeprowadzkę, rozpoczącie stabilnej pracy i jeszcze kilka innych). teraz synek to dodatkowa, najważniejsza wspólna "kwestia" - która, owszem, zbliża i cementuje, ale w moim odczuciu głównie dlatego, że wcześniej było już rewelacyjnie

fiamma75

zgadzam się z Wami.

buba

Jola, bardzo ciekawe to, co napisałaś. Wesoly

Dało mi do myślenia.
Nie wiem jak u nas będzie, ale do tej pory myślałam, że po ślubie nie będę już chciała zwlekać z dzieckiem, no może rok najwyżej, ale pewnie będzie trzeba wszystko do pracy dostosować.
Tylko nie chciałabym tej decyzji o dziecku odkładać w nieskończoność.

kukułka

fresita

zgadzam się, że nie zawsze dzieci cementują związek i wtedy jest dramat jak trzeba się rozstać albo tkwić w toksycznej rodzinie, ktora może zwalić psychike i rzutuje niemal na wszystkie dziedziny życia...

kukułka

i na tym "cementowaniu" najgorzej wychodza dzieci, bo jeszcze rodzice - dorosli - to pol biedy

Cera

Jolu, nie zgodzę się z tym do końca, bo nie jest to regułą. myśmy zaraz po ślubie postarali się o dziecko, potem maksymalnie szybko przyjeliśmy drugie a na głowie mieliśmy dużo, nawet bardzo dużo i daliśmy radę, nawet w zasadzie przebrnęliśmy to umocnieni, bo wiemy, że nawet takie zawirowania nas nie łamią.
Tak więc, czy to nie jest "strasznie" trochę dzieckiem, jaki to po trochu ciężar, wyrzeczenie... coś ala "korzystajcie z wolności, bo potem będzie już tylko kicha".