..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Busola

a u mnie w domu był problem między rodzicami, tata wierzący-niepraktykujący. Mama wychowała dzieci na wierzące, ale robiła to sama. Tata nie chodził i nadal po ponad 30-tu latach małżeństwa nie chodzi do kościoła, ani jego poglądy, ani postępowanie się nie zmieniło pomimo prób różnych i modlitw ze strony mamy. A problem między nimi, to ona miała - bo nie akceptowała latami jego braku wiary, i "technicznie" jednak czasem były jakieś zgrzyty - choć to rzadko, teraz już chyba mama akceptuje i oboje mają łatwiej - po prostu jest status quo i spokój.
A przez ojca, ja generalnie nie wierzę w nawrócenie. W żadne "cudowne" siły zmieniające coś itp.
A w moim małżeństwie z kolei, chodzimy do kościoła razem, mąż zaczął chodzić jak mnie poznał, bo przede mną miał jakiś czas przerwę. Ale z kolei on się chyba nie modli, rekolekcje w ogóle go nie obchodzą, ani różne "kościelne" zasady. A mimo to jesteśmy szczęśliwym małżeństwem. Z tym, że mi byłoby łatwiej gdyby w niektórych sprawach mąż mnie rozumiał i wspierał, bo milcząca zgoda (na zasadzie, że nie ma wyboru, albo na zasadzie, że ja tak chcę - a on stara się akceptować) to nie jest to samo.
Więc rozumiem jeśli ktoś rozstałby się z kimś z powodu wiary. Choć sądzę, że jak się kogoś naprawdę kocha, to się nie bierze takiej możliwości pod uwagę.

elemka

A ja sądzę tak jak emma napisała, że to od człowieka zależy. Można żyć z ateistą, który będzie szanował i akceptował. Żadnych wyrzutów i ograniczeń, a w zamian druga strona szanuje jego nie chodzenie do kościoła itp. Ja porównałabym sobie to z zachowaniami/przyzwyczajeniami. No albo ta nasza połówka akceptuje nas od a do z albo nie.
Poza tym znam takie pary mieszane, wierzące i niby wierzące. Różne rzeczy się tam dzieją. A przy temacie skojarzyła mi się sytuacja znajomej. Małżeństwo z długoletnim stażem. Obydwoje wierzący bardzo. On chyba nawet czasami zbyt rygorystycznie. Żona ma poważne problemy ze zdrowiem czego wynikiem jest brak możliwości zajście w ciążę. Ona po wielu latach walki ze sobą chciała podejść do inseminacji lub w najgordzym wypadku IV. Mąż nie godzi się totalnie na żadną opcję. Adopcja też nie wchodzi w grę. Dla niego to nie jest rozwiązanie. I przy tym nie widzi jak ją rani. Kobieta naprawdę cierpi, bo on zakrywa się we wszystkim wiarom i rzuca hasłami typu braku poszanowania jego wiary i przekonań. JEGO. A gdzie ona w tym wszystkim ? Gdzie jej przekonania i wartości?
I wyprzedzę pewnie wasze odpowiedzi. Nie, nie popieram odwracania się od wiary czy też odciągania go- jeżeli chodzi o to IV. Ale może jakiś kompromis?

babajaga

no przeciw adopcji to chyba się wiarą nie ma jak zasłonić…

Ja się bardzo cieszę że mój mąż jest wierzący. Nie jest jakoś nadprogramowo praktykujący. Tzn w niedzielę chodzimy razem na mszę, ale jak są jakieś gratisy typu różaniec czy jakieś nabożeństwo to niekoniecznie jest chętny. Ale wieczorem modlimy się razem i bardzo to nas umacnia. Na rekolekcje też chodzimy jak się jakieś fajne trafią i mamy możliwość.
No i cieszę się że jego rodzice też są wierzący i praktykujący, bo jednak fajnie jak wartości w rodzinie są spójne. Na pewno jest łatwiej wychować dzieci, jeśli każdy wyznaje podobne wartości.

bakteria

Busola

Jolu ... nadal nie wierzę Wesoly

Moja mama modliła się latami i nic absolutnie to nie zmieniło.
nawrócenia jednak chyba trzeba trochę samemu dla siebie chcieć, a mój ojciec w ogóle tego pod uwagę nie bierze - bo znam ludzi co się nawrócili, bez ingerencji jakiejkolwiek innych osób- tylko jakaś zmiana sytuacji życiowej, jakiś przykład, nie związany z namawianiem do wiary jako takiej - to sprawiała.

bakteria

agu

Jolu, Twój mąż pozwolił komuś modlić się nad nim? To jest naprawdę dużo.
Dużo zależy od konkretnych poglądów. Mi przychodzą na myśli trzy pary o różnym spojrzeniu na religię.
W związku z katoliczką czy inną religijną osobą - co innego agnostyk, ateista, co innego zagorzały ateista. Jedna sytuacja, ona owdowiała po 30 latach małżeństwa. Była katoliczką, ale wychodząc za mąż zignorowała fakt, że jest zagorzałym ateistą i komunistą z przekonania, może przez zakochanie, może przez szereg innych zalet. Nie była szczęśliwa w małżeństwie.

Koleżanka zerwała z chłopakiem, z którym pewnie tworzyliby z czasem dobre małżeństwo, ale on nie był chrześcijaninem, szukał swojej drogi w różnych dziwnych miejscach... Związał się z kobietą o wiele starszą od niego, ona od kilkunastu lat nie umie związać się z nikim innym. Nie wiem, jak by wyglądała ich religijność, gdyby zostali małżeństwem. Ale myślę, że byliby szczęśliwi. Smutny

Najbardziej jednak narzuca mi się inny przykład...
On ateista, ale pewnie mógłby kiedyś spotkać Boga, ona na pokaz katoliczka, ambitna, wszystko musi być idealnie. Praktyki religijne - w kościele, kiedy jest się na wsi u rodziców, w mieście nie istnieją. Tylko chrzest jest bo musi być, dziecko będzie "aniołkiem". Generalnie w takim związku nie wiem, co by musiało nastąpić, żeby on mógł zainteresować się jakąkolwiek religijnością.

A ociągnie się z pójściem do kościoła w niedzielę wieczór? My specjalnie wybieramy sobotni wieczór, jak wiem, że gdzieś idziemy w niedzielę, bo ciężko

emma

Iskra

ika

emmo ale dla kogoś kto jest apostatą to nie obojętne czy powinien czy nie powinien byc w tym kosciele ?? Nikt go przeciez nie wyrzuci.

Itka

A modliłyście się o dobrego męża? ja tak. I myślę że modlitwa została wysłuchana.
Ja jak większość uważam że dobrze jest mieć w małżeństwie wspólne poglądy, i wiarę jednak trzeba być przygotowanym na to że na przestrzeni lat ktoś może zmienić podejście do życia do wiary. Nawet gorliwy katolik może stać się ateistą. Ja mam wiele wątpliwości jeśli chodzi o wiarę i KK, a kiedyś bardziej ufałam. Dlatego teraz bardziej rozumiem tzw wierzących niepraktykujących, choć kiedyś mnie takie podejście wkurzało. Na dodatek ja mimo wątpliwości jestem praktykująca mimo wszystko. A u drugiej połówki też pojawiają się czasem wątpliwości. Człowiek jest tylko człowiekiem.

emma

Ika w przypadku apostaty ma prawo wyprosić. Apostata nie może mieć pochówku karolickiego, ma nawet większy problem z wzięciem ślubu z os wierzącą niż zwykły niewierzący. Bo apostata wyrzeka się Boga. Nie wierzący nie wierzy, apostata wyrzeka się. Przynajmniej tak mi tłumaczono. Jeszcze sprawdze tę różnicę.

Iskra

emma

Ja nie modliłam. Może parę razy w przypływie nastroju. Ale na pewno nie wtedy gdy spotkałam męża, wtedy planowałam zostać panną.

gam

Ja się nie modliłam, bo nie zdążyłam Laughing

zanim pomyślałam na serio o małżeństwie, mój ślubny już przy mnie był

Wiem za to , że mój mąż się modlił o dobrą żonę, ale w jakim stopniu te modły zostały wysłuchane , to już trzeba by było jego spytać