..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

ańdźka

Nie wszystko jest takie proste. Tak jak decyzja o wspólnym mieszkaniu nie była prosta. Podjęliśmy ją, żeby przyspieszyć plany ślubne. Po 9 latach mama mojego M chciała żebyśmy jeszcze poczekali z rok lub 2 z ustalaniem terminu bo ona nie zdążyła pieniążków odłożyć. Jak postawiliśmy ją przed faktem dokonanym sprawa ruszyła. Nawet bardzo szybko. Pozytywne było też to, że mój M znalazł przynajmniej tymczasową pracę w Warszawie. Jakby zaczął szukać po ślubie były by ciągłe narzekania. Wydaje mi się, że gdybyśmy razem nie zamieszkali, to mój M byłby tak manipulowany przed swoją mamę, że do ślubu mogło by nie dojść.

Nie użalam się na to, że to grzech i że nie wolno. Bo to wiem. Ale wiem też, że nie tak łatwo teraz powiedzieć: wyprowadź się. Ja nie mogę bo mam za daleko z domu rodziców, żeby codziennie dojeżdżać, a urlopu zostało mi 3 tygodnie do listopada. Tydzień przed ślubem, tydzień po ślubie i kilka dni na przymiarki sukni itp. Mój M też nie powinien wracać do domu, bo 1) będzie manipulowany, 2) nie będzie zarabiać, więc będzie przez rodziców dołowany "nie pracujesz = nie jesteś mężczyzną".

Zastanawiam się tylko czy to mocne postanowienie nie przyniesie więcej szkody niż pożytku. Bo się od siebie odsuwamy.

ańdźka

Zapomniałam dopisać, że mamy kawalerkę: pokój z aneksem kuchennym i własną łazienkę. Nie ma miejsca nawet na drugi łóżko:(

lesio

Andzko! Sama widzisz, że sytuacja powoduje cierpienie obojga. Naprawdę wierzysz że ktoś tam lubi patrzeć na to jak ludzie na Ziemi mecza się i cierpią? Może obok własnego mieszkania (co jest najważniejszym krokiem. Pamiętam jak to było ze mną, maminsynkiem, zanim opuscilem gniazdo) warto też zrobić kolejny krok w dorosłość i przegadac sprawy we dwoje. Może nawet wspomóc się kartka papieru i ustalić priorytety, narysować drzewko decyzyjne... To WY wiecie co będzie dobre dla związku a co Was oddali. I to WY musicie postanowic gdzie jest granica tej blazenady. Skoro sypialiscie że sobą już wcześniej to i tak te parę tygodni 'czystości' nic nie zmienia. Zreszta o czym ja gadam! Jesteście dorośli I to wasza sprawa. Nikt nie powinien pytać ani 'radzic'.

Jakąkolwiek decyzję podejmiecie, musicie być do niej przekonani. Dla mnie niepojete jest, żeby dwoje kochających się ludzi nie mogło sobie okazywać czułości I ciepła. To chore. Tworzyć sami sobie tragedię na miarę Romea I Julii, tyle, że.... Nikt o niej nie napisze już dramatu. A wspomnienie tego okresu będzie tragedia lub komedia... Na pewno nie powodem do dumy w przyszłości.

Znalezliscie kogoś, kogo kochacie, kto jest z wami w zdrowiu I chorobie. To nie psujcie!

ańdźka

To nie jest takie łatwe porzucić własne przekonania. Dla mnie to nie jest błazenada.

I nie chodzi o babcie w kościele zbulwersowane tym, że nie chodzę do komunii przed ślubem. Chodzi o to, że chcieliśmy się dobrze przygotować do ślubu. Dla nas to coś więcej niż publiczne TAK. Ślub nie powinien być tylko ładną tradycyjną ozdóbką na początek wspólnego mieszkania.

A co do rozmowy, to już tyle razy przewijał się ten temat, że chyba więcej już nie wymyślimy. Bo priorytet "wierzyć w Boga" powinien tylko wzmacniać drugi "być razem".

Ja się po prostu trochę (no może bardzo) pogubiłam. Od różnych osób słyszę różne rzeczy. Ale wychodzę na prostą. W niedzielę porozmawiam wreszcie z kimś kompetentnym. Nie z panią z poradni, koleżanką z pracy, itp., ale z osobą duchowną.

Będzie lepiej. Musi!

lesio

buba