..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Gagusia

no, ja niestety często sieję ferment. wszelkie radykalizmy uważam za bezsensowne, a w małżeństwie przede wszystkim chodzi o to żeby się kochać i szanować. to, że mój mąż chce mi okazać swoją miłość dając mi rozkosz seksualną to jest dla mnie piękne a nie grzeszne. i nie oznacza braku szacunku, ani wykorzystania. także nie mam zamiaru się z tego spowiadać.
ale wszystko jest możliwe i moje nastawienie też się może zmienić. w końcu po 6 latach mieszkania razem postanowiliśmy wziąć ślub, po prostu dojrzeliśmy duchowo do tego. zaczęliśmy dojrzewać duchowo do npr-u, może kiedyś się okaże, że i do okresowej abstynencji. czasem zresztą tak miewamy, że jak zostały ze 2 dni do fazy III to poczekamy, no bo wtedy jest lepiej. łatwiej się to wszystko przyjmuje i z większym przekonaniem, jeżeli człowiek tak powoli dojrzewa i sam dochodzi do tego, że to dla niego dobre, a niekoniecznie przyjmuje, bo ktoś tak kazał. Pan Bóg wie co robi i naprawdę czasem daje bardzo konkretne znaki.
pozdrawiam

Dona

tak do npr- u sama sie przekonałam...
a inne rzeczy.. chyba tez nie potrafie "na pół gwizdka"

novva

Betsabe, Dona - fajne refleksje Yellow_Light_Colorz_PDT_03

Ale mamy porąbane w głowach z tym nprem. Jak już tyle wyznań, to i ja się dopiszę - mój mąż też się podsmiewa, że siedzę na forum, nie martwcie się. Ale co istotniejsze zaczęłam się od tego forum uzależniać (najpierw od lmm, a teraz tutaj)! Przez cały dzień moje mysli zajmowało to, co ktoś napisał, jakieś nowe informacje, o których nie wiedziałam, kolejna osoba, która jest w ciąży... Paranoja, nie sądzicie? A jak to źle działa na małżeństwo (moje przynajmniej), nie wspominając o efektywności pracy! Ostatnio rzadziej się pojawiam, bo mam nawał roboty, ale przyznam, że trochę też świadomie chcę mniej myśleć o npr. W końcu - jak bardzo słusznie napisała gdzieś tutaj mateola (i czego NB. nadal nie rozumie administracja LMM) - jestesmy ludżmi (nawet w większości kobietami ) Smile

a nie automatami do pomiarów i obserwacji.

Niania

Gagusia myślę bardzo podobnie i nie tylko w związku z NPR-em ale i religią i ogolnie - życiem.

myślę że nie trzeba udawać świętrzej niż się jest.
Ważne jest by iść ku dobremu, odkrywać je, a nie być od razu świętym

novva nie tylko Ty jesteś uzależniona. ja to już dno jestem Yellow_Light_Colorz_PDT_04

Dona

espree

abeba · Gość

nie chcę żadnej z Was osobiście urazic, ale czy nie uważacie że takie myslenie, o wolnosci w dążeniu do dobrego, o tym że Bóg nie chce naszego nieszczęścia wyrażają częsciej osoby które żyją sobie po swojemu?
pachnie mi to usprawiedliwianiem własnego postepowania....
a może przyznajcie że zyjecie jak chcecie i nie mieszajcie w to Boga ani KK?
np. argument o dojrzewaniu psychicznie do czzegoś - sorki, ale to strasznei zwalnia z odpowiedzialności! Można sobie robić co sie chce bo "jestem niedojrzała", jak dojrzeję wezmę ślub, jak dojrzeję odstawię pigułki, jak dojrzeję zacznę chodzić do kościoła i pzestanę ciągnać filmy z internetu.... Rozumiem, że rzeczywiście można coś z czasem zrozumieć, i chcieć zmienić. Ale nie róbmy z tego naczelnego kryterium postepowania, pozwalającego nam na beztroskie czekanie aż sie dojrzeje.

Mam taki pomysł, bo robi sie zamęt jak z teologią Niani. Może jak ktoś pisze o Bogu katolickim to niech pisze kBóg albo *Bóg, a jak o swoim własnym to jakoś inaczej bo mam wrażenie, że przestaniemy sie rozumieć, albo niekatoliczki będą sprowadzać katoliczki na drogi grzechu a katoliczki będą na siłę nie potrzebnie nawracać szczęśliwe niekatoliczki.

Niania

espree

abeba, skoro różni księżą podchodzą w różny sposób do granicy grzechu we współżyciu małżeńskim to dla mnie oczywiste jest, że jeszcze większe różnice są wsród zwykłych ludzi...

a, i jeszcze jedno, bo mi się przypomniało. dotyczy właśnie grzechu czy poczucia winy, że w seksie można robić coś niedozwolonego (ale akurat tutaj o seksie przed ślubem):

ksiądz, który spotykał się z nami na naukach przedmałżeńskich mówił o seksie przedmałżeńskim zupełnie normalnie i przyznał, że zdaje sobie sprawę z tego, że większość na sali pewnie już współżyła. a przecież to jest grzech. wiecie jak to wytłumaczył ten grzech? otóż trzeba sobie powiedzieć "ja wiem, że grzeszę. ale grzechem nie jest moja miłość, ani kochanie się. grzechem jest to, że przez seks przed ślubem oddaliłam/łem się od Boga. i tego żałuję. i w tym chcę się poprawić"

czyli sam seks, kiedy się kogoś kocha nie jest zły. złe jest tylko oddalanie się od Boga

i mnie to przekonało i wyleczyło z wątpliwości. z tego mogę się spowiadać i starać się poprawić Smile

abeba · Gość

espree

Niania

abebo .. to nie "czucie", tylko "fakt" i o "fakt" chodziło temu księdzu. nie nakręcaj się tak, szkoda zdrowia.
co do tej "prawie zdrady". to raczej nie byłaś bliżej, ale zdałaś sobie sprawę z bliskości Boga

i co do NPR dla nie katolików - OWSZEM TAKIE OSOBY TEŻ MAJĄ PRAWO WYPOWIADAĆ SIĘ NA FORUM I MIEĆ WĄTPLIWOŚCI CO DO NPR JAKO METODY - jej skuteczności, stosowania. Jeśli mówisz że dla nie katolików metoda ta nie pozostawia żadnych wątpliwości - to chyba sobie żartujesz.

mateola

Kościół jest w drodze. Zmienia sie, bo świat sie zmienia. I my też mamy prawo do swoich rozterek.

Wklejam obszerny fragment rozmowy z Wacławem Oszajcą [link widoczny dla zalogowanych]

kajanna

To może ja się wypowiem, bo czuję się wezwana do tablicy - pewnie mnie m.in. miałaś abebo na myśli pisząc o osobach, które nie widzą w prezerwatywach nic złego.
Otóż rzeczywiście w prezerwatywach nic złego nie widzę, tak jak nie widzę niczego złego w pieszczotach w czasie płodnym, podczas ktorych dochodzi do orgazmu. I w stosunku, ktory nie kończy się "złożeniem nasienia w pochwie".
I uważam, że mam do tego prawo. I to wciąż nazywając się katoliczką.
Naprawdę, bardzo długo się nad tym wszystkim zastanawiałam, ale moje sumienie w żaden sposób nie podpowiada mi, że robię coś złego. A to sumienie powinno być dla katolika ostateczną instancją. Wklejam bardzo ciekawy urywek rozmowy z księdzem prof. Wacławem Hryniewiczem:

"Człowiek wierzący ma prawo do zachowania wewnętrznej suwerenności ducha w imię wierności własnym przekonaniom. Czy można bezwarunkowo poddać swoje sumienie wymogom określonej doktryny teologicznej? Historia uczy, że były to często doktryny zawodne, niesłusznie wynoszone do rangi pewników. Jeśli istnieją ku temu uzasadnione i ważne racje, wówczas prawda sumienia może przeciwstawić się prawdzie przekazywanej kolektywnie, siłą tradycji i autorytetu kościelnej instytucji. Takiej wolności nie wolno odbierać człowiekowi, gdyż jest ona cząstką jego osobowej godności. To, co człowiek czyni wbrew wewnętrznemu przekonaniu, apostoł Paweł nazwał grzechem (Rz 14,23). Kiedy człowiek wierzący nie jest przekonany co do słuszności pewnych historycznych doktryn w Kościele, ma prawo zastanawiać się nad tym i słuchać głosu własnego sumienia. Chcemy czynić dobro z wewnętrznej potrzeby, z przekonania, a nie tylko pod presją autorytetu, sankcji i racji zewnętrznych. Ta droga jest o wiele bardziej twórcza, owocna i mądra.

Dzielą nas doktryny i przekonania, rzecz krucha i ułomna na tym świecie. To, czy ktoś ma takie czy inne przekonania o Bogu i zbawieniu, nie przekreśla tego, że pozostaje człowiekiem wierzącym w tego samego Pana ludzkości i świata. Różniąc się szlachetnie i odnosząc do siebie bez wrogości, pozostajemy razem w tej samej wspólnocie wierzących. Różnice w poglądach nie są powodem do potępiania inaczej myślących. W Kościele jest miejsce dla wszystkich, także dla poszukujących. Nikt nie ma monopolu na prawdę. Wszyscy jesteśmy jedynie pielgrzymami do Prawdy Ostatecznej. Za życia ziemskiego przybliżamy się do niej, ale jej w pełni osiągnąć i wyrazić nie jesteśmy w stanie. Dopiero kiedyś, jak wierzymy, odsłoni się ona w ostatecznej pełni. Po co odsądzać się wzajemnie od prawdy, kiedy wszyscy jesteśmy w tej samej sytuacji ludzi poszukujących? Nie każdy jednak skłonny jest zaakceptować ten stan w stosunku do siebie i innych. Większość wierzących woli jasne i autorytatywne rozwiązania, zwalniające od trudu osobistego myślenia."

Mam głębokie przekonanie, że nie robię niczego złego. Nie rozumiem, co może być grzesznego w miłości obojga małżonków i seksie, czyli sposobie, w jaki ją sobie okazują. Katolicka etyka seksualna zabrnęła moim zdaniem w ślepy zaułek i teraz nie potrafi się z niego wycofać. Pewnie kiedyś do tego dojdzie, ale dlaczego ja mam z tego powodu teraz cierpieć? Znosić ponad miesięczne okresy wstrzemięźliwości w imię czego? Bo na pewno nie służą one zbliżeniu małżonków. Zresztą te argumenty już tu były tysiąc razy wałkowane i doskonale je wszystkie znamy.
Tak, wierzę w katolickiego Boga, ale czy to znaczy, że muszę podporządkować się wszystkim zaleceniom Kościoła? Bo Kościół jako instytucja bywał i jest omylny i ja tego nie potrafię nie widzieć. Księża to też ludzie i też błądzą. Ja nie mam problemu z żadnymi innymi kościelnymi przykazaniami (co nie oznacza, żem bezgrzeszna, Yellow_Light_Colorz_PDT_02

, chodzi mi tylko o to, że akurat te budzą mój zdecydowany sprzeciw) I jakoś dziwnym trafem u bardzo wielu katolików również. Wszyscy mamy źle ukształtowane sumienia?
Na podejściu Kościoła do tych spraw strasznie zaważyło traktowanie seksu jako takiego jako grzechu, strach przed cielesnością, przed przyjemnością. Teraz rzeczywiście dużo sie zmienia, ale to cały czas gdzieś tam głęboko tkwi. Przeświadczenie o tym, że przyjemoność jest grzechem, jedynym usprawiedliwieniem dla której jest prokreacja. Przecież stąd te zakazy w fazie płodnej. Albo przyjemność, ale wtedy liczcie się z ciążą, albo z przyjemności nici.
Moim zdaniem to z nauką Kościoła w tej kwestii jest coś nie tak, albo nawet bardzo nie tak. Kurczę, dziewczyny, nie chcę tu nikogo urazić, ale przecież czytam to forum i lmm i widzę, że niektóre z was się zwyczajnie męczą. Może zabrzmi to ostro, ale mam przeświadczenie, że Kościół robi ludziom krzywdę. W imię zasad zapomina o ludziach, ktorzy powinni być najważniejsi. A przecież liczy się sens, a nie litera.
Przecież Jezus sprzeciwiał się właśnie takiej formie religii, w której cnotą był oportunizm, gdzie przepis ważniejszy był od przykazania miłości, a wcielanie prawa stało ponad wniknięciem w sytuację konkretnego człowieka
Wiem, wiem, zaraz ktoś mnie pojedzie, że to straszny relatywizm, mentalność supermarketowa, wygodnictwo, ale nie potrafię tych zaleceń zaakceptować. I wcale nie uważam, że Kościól chce w tym przypadku mojego dobra.
Poza tym Kościół to nie tylko Instytucja. Przecież my też, a może przede wszytskim, jesteśmy Kościołem, a jakoś naszego zdania nie bierze się pod uwagę.
A jeśli chodzi o kwestie praktyczne, to podczas spowiedzi nie spowiadałam się z tego rodzaju "grzechów". Powtarzam, nie mogę spowiadać się z czegoś, co za grzech nie uważam, a w instrukcjach dla spowiedników jest napisane, że nie można wymagać tego od penitenta. Ja mówię księdzu, że w tej dziedzinie nie mam nic na sumienia i jest to zbyt osobista sprawa, żeby o tym rozmawiać. I jakoś wystarcza.
Nie chcę nikogo gorszyć, ale uważam, że Abebo trochę przesadziłaś z tym "swoim własnym Bogiem"
Confused

Piszę jak najbardziej o Bogu katolickiem, w takiej wierze zostałam wychowana i taką wyznaję, a że nie ze wszytskim się zgadzam - takie moje prawo. I mój radykalizm właśnie.
Mam wrażenie, że podchodzisz to całej sprawy zbyt ortodoksyjnie. Albo wszystko, albo nic. A jednocześnie nie jesteś do tego tak do końca przekonana (tak wywnioskowałam z twoich postów). Nie odmawiaj innym prawa do nazywania się katolikami, tylko dlatego, że mają na jakiś temat inne zdanie. Smile

Ło matko, ale się rozpisalam...

yonkaa

Coś w tym jest kajanno...
Ja też czuję jakiś wewnętrzny sprzeciw w tej kwestii, może nie dotyczący prezerwatyw, ale samych pieszczot. Z odrzuceniem środków antykoncepcyjnych mogę się zgodzić i nie stanowi to dla mnie problemu, nawet mąż się na to zgodził Smile

Ale co do tych pieszczot to też mam dylemat, bo sama nie widziałam w tym nic złego, dopiero kiedy przeczytałam że należy to uznawać za zło zaczęłam się do tego stosować. I niestety na dobre nam to nie wychodzi. To jest bardzo ciężka dla mnie sytuacja kiedy muszę "odepchnąć" mojego męża gdy on z miłością i czułością pragnie się do mnie zbliżyć. Nie wiem jak długo to jeszcze zniosę. Bóg jest ważny w moim życiu i gdy kiedyś przyjmowałam Komunię to dawało mi to dużo siły i mobilizowało do bycia lepszą. Teraz za każdym razem myślę czym została okupiona ta możliwość pójścia do Komunii i jak długo przetrwa nasze małżeństwo i czy o to chodzi?