..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Marcinu

Bo wiara z tego co się orientuję jest DAREM. Poczytajcie ostatnie wpisy na blogu Sporniaka m.in. o Barbarze Skardze. Daje sporo do myślenia.

Smużka

kukułka

to nie tak. Bóg nie jest kapryśny a takie rozumowanie smużka jak podałas zwalniałoby cię z wszelkiej odpowiedzialności za wiarę. A to nie takie proste.tu kluczową jest otwartość i pragnienie. Jak chcesz wiary i o nią prosisz to dostaniesz. Panie przymnóź mi wiary. i tyle. Do aktu woli w postaci wiary można się zmusić. Tak jak do wstanią do pracy. Jeśli nie masz zamiaru się modlić to sama sobie i Bogu zamykasz drogę. Twój wybór tylko potem nie niej do Niego pretensji. Jeśli ci chodzi o to że modlitwa by była byle jaka i tego się boisz, to naprawdę wielu świętych mówi że modlitwa podjęta z wysiłkiem jest dla Boga cenna szczególnie. Bo wybierasz Jego stawiając Go ponad własnymi odczuciami, nawet ponad odczuciem satysfakcji z modlitwy.

kukułka

aha w Sakramencie Chrztu absolutnie każdy dostał dar wiary. Tylko teraz jest kwestia czy chce go wydobyć i rozwinąć czy nie. A z łaską Boga to w ogóle jest tak że On wszystkim daje jej tyle samo. Pada jak deszcz na wszystkich. Tylko efekty każdy ma inne w zależności od otwartości i pracy nad sobą. Deszcz ten sam ale ten kto wystawi wiadro zbierze więcej deszczówki niż ten kto wystawi mała miseczke czy nakrętkę od butelki. Można też wystawić wielkie naczynie ale z wąska szyjka i mniej się złapie niż w duże bardzo otwarte u góry. To taki obraz którym posługuje się wielu księży mówiąc o kwestii rozwoju w wierze i łaski

kukułka

smużka a Bogu jeśli nie wierzysz albo nie ufasz kościołowi- zawsze możesz to powiedzieć Bogu na modlitwie. I prosić by coś z tym zrobił. Zrobi na pewno. Problem z modlitwa ja np zawsze miałam taki że bałam się jej bo czułam że ona jeśli ma być prawdziwa musi być otwartością i oczekiwaniem wszystkiego od Boga. A ja np się boję co Bóg ze mną zrobi jeśli Mu zostawię wolną rękę. Mam tendencje do kontrolowania Go. Wtedy tak łatwo uciec od modlitwy... Ale raz po raz i w życiu i na podstawie Biblii przekonuje się że absolutnie nie ma ŻADNYCH PODSTAW BY BOGU NIE UFAĆ

milunia

kukułka

kiedyś ks odpowiadał na takie właśnie pytanie. O kwestie pochodzenia. Łaskę każdy ma tak samo dużą- w sensie ma takie same szanse by ostatecznie być blisko Boga tylko że realizuje to inaczej. Tzn Bóg na Sądzie Ostatecznym będzie uwzględniać nasze ograniczenia wynikające ze środowiska czy pochodzenia ale to nie znaczy że mamy spoczywać na laurach bo rodzina była ateistyczna. Np dla kogoś z katolickim wychowaniem maksimum otwarcia na łaskę będzie oznaczało np uczestnictwo we Mszy i Komunię częściej niż raz w tygodniu bo poczuje taka potrzebę czy dojrzx racjonalne argumenty ku temu. Dla kogoś kto chrześcijaństwo odkrył w wieku lat 50 np szczytem otwarcia się może być przyznanie się że przez lata się myliłem. Ja bym powiedziała że łaskę trzeba rozpatrywać nie tyle w zależności od efektu końcowego co od mocy jaką ona daje do pokonywania trudności. A potem to już dalej na zasadzie że komu wiele darowano ten wiele miłuje. Tyle że zamknięty na dar nie otworzy się też na miłość. Co do tej łaski ją myślę że to też się może zmieniać w życiu pojedynczego człowieka. Dla mnie przed 11 laty szczytem przełamania się i odwagi było zacząć chodzić na niedzielne Mszę mając wojujacego i śmiejącego się do dziś ze mnie ateiste. Dlatego przez lata nie chodziłam Na Mszę choć pragnęłam. Dziś sobie nie wyobrażam życia bez niedzielnej Mszy a szczytem mojego przełamania się jest coś zupełnie innego. Więc myślę że to jest tak że po trochu w człowieku coś rośnie i kiedy się przełamiemy by się otworzyć potem otwieramy się coraz bardziej. A nawet pragniemy się otworzyć ale czujemy że nie potrafimy i prosimy Boga by otworzył nas.

kukułka

i jeszcze tak myślę- my ludzie patrzymy po ludzku. Na efekt końcowy. A łaska ze swej natury jest czymś co dosięga serca ( w biblijnym znaczeniu tego słowa, czyli dosięga samego dna człowieka, siedziby jego decyzji i woli) stąd sądzenie po efektach końcowych że ktoś dostał mało łaski może być bardzo złudne i raczej złudne będzie. Bo skoro wierzymy że Bóg jest miłosierny i sprawiedliwy, a deszcz zsyla na niesprawiedliwych i sprawiedliwych, a uschniete drzewo figowe zamiast wyrzucić nawozi i raz jeszcze zostawia do przyszłego roku( to wszystko to przecież fragmenty Biblii) to jak mógłby dawać komuś mniejsze szansę na niebo? W objawieniach Św Faustyny Bóg posuwa się jeszcze dalej i mówi że im większy grzesznik, tym większe ma prawo do Jego miłosierdzia. Tak więc logicznie nie ma podstaw by twierdzić że jedni mają lepiej a inni gorzej bo Bóg niesprawiedliwie daje łaskę. Z tą łaska jest tylko jedno ale "Bóg pysznym się sprzeciwia a pokornym łaskę daje" ale to nie dlatego że jest złośliwy tylko dlatego że tak jest z natury rzeczy. Bo pycha to postawa z założenia wbrew Bogu(stawianie siebie na pierwszym miejscu, diabelskie "nie bede służył" powiedziane na początku dziejów). To działa jak korek na butelce. A pokorą nie w sensie poniżenia jak to się często kojarzy ale prawdy. Że jestem kim jestem nie jestem wszechmocny i liczę na Tego Który Jest

Smużka

Smużka

Kurcze...
Mam dość...
Im więcej chcę zrobić, tym bardziej dostaje w łeb...
Przepraszam, ale znów czuję sie opętana.
Myślę jak szatan, mówię jak szatan, czuje i rozumuje jak szatan...

Chciałabym umrzeć i już nie myśleć nigdy o niczym...

Źle mi potwornie...
Nie mam już siły...

Smutny

kukułka

to już twoja decyzja i twój wybór. Z jednym zastrzeżeniem. To nie On cię czyni nieszczęśliwa. Dlaczego twierdzisz że On? Co do tego żeby On ci dał spokój- wiesz Jemu tak zależy na człowieku że stara się go zdobyć,jakby podrywac, przynęcac. Robi to dlatfin że wie że stworzył nas na swój obraz i podobieństwo i tak jesteśmy skonstruowani że bez Niego ostatecznie będzie nam źle. Ja też miałam kilka razy w życiu czas pt daj mi Boże święty spokój. Dziś co dzień na kolanach powinnam Mu dziękować że mi tego spokoju nie dał. Bo nie wiem kim bym była bez Niego. Bez Niego owszem może być wygodnie pozorne szczęście ale zawsze będzie w tobie to rozdarcie, ono jest naturalne bo jesteś Jego dzieckiem. Ale On cię do niczego nie zmusi. Twój wybór- możesz Go nie chcieć. On zniesie to lepiej niż ty. Poza tym z tym złudzeniem szczęścia bez Boga to historia się powtarza w życiu każdego człowieka już od raju. Szatan mówił że Bóg to tylko zakazuje bo jest zazdrosny o nasze szczęście i że jak się złamie Jego zakaz to się będzie tak jak On. No i Ewa nagle zobaczyła że kurczę te zakazane owoce są śliczne, że smacznie wyglądają i rzeczywiście wygląda na to że nadają się do zdobycia wiedzy, tzn że chyba faktycznie Bóg to jest zazdrosny, coś przed nami ukrywa i dręczy nas zakazami. No i zjadła. Nawet facetowi dała. I co? Miało być tak super. Mieli być jak bogowie, umieć sami rozstrzygać co dobro a co zło. Tak im przecież wąż obiecał. Mieli... Zjedli i co? Zaczęli się siebie wstydzić. Uciekać od Boga który przecież im nie chciał zrobić krzywdy. Z którym jeszcze minutę temu rozmawiali twarzą w twarz. Tak działa ten święty spokój bez Boga..-złudzenie. Wg mnie nie warto. Ale masz prawo takie złudzenie wybrać. Tylko co wtedy z wiecznością?pewien ks nowi że w skrócie sąd po śmierci będzie można przedstawić tak: stoisz ty, stoi Bóg. On Cię pyta: chcesz mnie? A ty,już po śmierci stojąc twarzą w twarz z Nim widzisz że całe życie Go nie chciałaś. Że nie chciałaś Go chcieć. A już po śmierci decyzji zmienić nie możesz. Przed sama śmiercią możesz nie zdążyć, różnie bywa. I co wtedy? Zostać z palącą tęsknotą w sercu na całą wieczność bez odwrotu. Gdzie nikt nie pocieszy nie przytuli bo nie będzie już ani cienia miłości? Warto?

kukułka

tak sobie myślę że istnieje też taki opór naturalny niemal w człowieku- strach że Bóg nam zabierze nasza tożsamość, zrobi z nas bezwolne marionetki. Ale to nie tak. Ja w życiu nie czuje się bardziej sobą niż będąc blisko Boga. W jakiejkolwiek kwestii On coś we mnie zmienia, to nigdy nie "czaruje". Zawsze czeka na zgodę i mój wybór. Zawsze też mam świadomość że z mojego wyboru się mogę wycofać. Czasem nawet próbowałam to robić ale doszłam do wniosku że nie warto. Że to odbiera mnie mnie samej i mnie niszczy. Ale zawsze mam wybór. Na każdym etapie mojej drogi. I wiem że nie tylko ja tak mam. Doświadczenie innych na drodze wiary jest właśnie podobne

kukułka

nie dziwię ci się że nie masz siły. To jest walka duchową. Po ludzku wyczerpuje. Po ludzku jest nie do wygrania. Ale Bóg ją może wygrać. Najprostsza droga w tej wojnie do zwycięstwa- Sakramenty. Jeśli tego nie potrafisz- modlitwa byś potrafiła. Ja tym sposobem po 7 latach świętokradzkiej komunii trafiłam wreszcie do porządnej spowiedzi i potem już poszło. Zaczęło się od modlitwy. Takiej za siebie wbrew sobie. Z tym poczuciem że myślisz jak szatan- szatan jest bardzo sugestywny wydaje się że czasem bardziej niż Bóg. Trzeba jednak wiedzieć że trwanie latami z premedytacją w grzechu ciężkim jest jednym ze sposobów przejmowania kontroli przez szatana nad człowiekiem(za kilka godzin będę na dużym komputerze to będzie mi łatwiej wstawić link, gdzie o tym można przeczytać). W skrajnych przypadkach po latach może to doprowadzić do nawet dręczen demonicznych lub opętan. Stąd tak ważne są sakramenty zanim się spirala zła rozkręci. Łatwiej regularnie chodzić do spowiedzi i się modlić niż potem latać do egzorcystow bo uwierz albo nie, ale egzorcyzmy zniewolonego męczą niesamowicie zanim zostanie uwolniony. Ot lepiej zapobiegać niż leczyć.

Smużka

Dziękuj więc na klęczkach za to, że jesteś taka jaka jesteś.

Serio mówię.

Smużka

Kiedyś byłam głęboko wierząca (praktycznie całe swoje życie, bez ostatnich 4 lat).. Czemu Bóg wtedy nie pozwolił mi umrzeć?
Czyżby czekał, aż się od Niego odwrócę i wtedy mi podetnie nogi i zobaczy jak upadam po drugiej stronie świata?
A może zdążę się nawrócić za kilka-kilkanaście-kilkadziesiąt lat?
Czy w ogóle cos ode mnie zależy?

edit.

P.S.
Czuję w sobie tyle zła, nienawiści, buntu, gniewu......
...że nie słyszę nawet swojego Anioła...
Wiem, że tu jest, wiem, że krzyczy usiłując przebić się przez zamieć moich emocji... ale bez efektu... Smutny