..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

szpaczek1

mhh moze slowo ewolucja to dobre slowo... tylko jak bedzie u nas to wygladalo

sama jestem ciekwa...

Co do uczuć w przypadku wpadki to chyba w moim przypadku ogromna ulga

i pewnie szczescie. Bo ciezar decyzji zostal podjety ponad naszymi glowami... no i ewentualnie obwinianie sie zle prowadzialm obserwacje

(zartuje)

Moze dziwnie brzmi ale wlasnie najtrudniejsze jest dla mnie takie swiadome "tak". Wiem ze moze takie zaplanowane tak, bylo by bezpieczeniejsze dla nas, mnie czy tez dziecka... ale chyba jeszcze sie boje.

Mhh moze slowo boje jest moim slowem okreslajacym moj stosunek do dzieci....

mhh jeszcze sie tutaj naczytam to w nastepny miesiacu beda starania... Muted

micelka

U nas decyzja o poczęciu dziecka rodziła się stopniowo i na pewno miały na nią duuuży wpływ okoliczności życiowe, a nie tylko nagłe pragnienie powiększenia rodziny, chociaż zawsze chciałam mieć dzieci, uwielbiałam cudze maluchy. Czy to był instynkt macierzyński- nie wiem.
Obecnie jestem już w 9 miesiącu ciąży, ale nie wiem, czy mam rozwinięty instynkt. Zakładam, że jednak będę się uczyć, jak być mamą. Trudno też opisać, co czuję teraz w stosunku do mojego dziecka. Na pewno jestem z nim mocno związana, czuję się za nie odpowiedzialna, troszczę się o nie, czekam na nasze spotkanie z niecierpliwością...i chyba dopiero po porodzie poczuję się tak na 100 % mamą.

Za to muszę podkreślić, że okres ciąży baaaardzo zbliżył nas z mężem i wcale nie mam na myśli bliskości fizycznej. Nie spodziewałam się takiego miłego skutku ciąży w naszym małżeństwie.

A wracając do instynktu....Fajną rzecz zauważyłam jakoś na początku ciąży. Bardzo często w sytuacjach potencjalnie niebezpiecznych np. gdy szłam w ciemnym pomieszczeniu i szukałam po omacku drzwi, jedną rękę odruchowo trzymałam na brzuchu, żeby w razie czego chronić malucha przed jakimś urazem. Gdy samochód gwałtownie hamował, chwytałam za pasy, żeby nie zdążyły mi się zacisnąć na brzuchu. Jeszcze w paru innych sytuacjach zauważyłam podobne, instynktowne (?)zachowania.

Edwarda

hermiona

no dobra zachwycać się npr od strony teoretycznej to mogę bo jeszcze nie stosuję

wierzę że praktyczna strona to zupełnie co innego.. i że daje w kość czasami

Natalka

hermiona

wiem że to będzie trochę nie na temat

miałam kiedyś bardzo realny sen.. śniło mi się że z moim K jesteśmy już małżeństwem i że mamy dziecko, ślicznego rocznego chłopczyka.. ten sen był tak niesamowicie realny i piękny że jak się rano obudziłam to nie mogłam uwierzyć że to nie była prawda.. i cały dzień czułam się tak dziwnie jakby mi ktoś zabrał to dziecko Smutny

to było bardzo nieprzyjemne i prawdziwe uczucie.. Natalka bardzo mnie pocieszyłaś swoją historią Wesoly

szarotka

Edwarda

kukułka

novva

Dla mnie instynkt macierzyński to chyba jednak coś więcej niż rzucanie się do każdego napotkanego dziecka i zachwycanie się nim. To coś głębiej siedzącego, co wyzwala we mnie jakieś dodatkowe pokłady siły, odpowiedzialności. Już niedługo w praktyce zobaczymy, na ile go mam. Dużo musiałam przejść, żeby dojrzeć do rzeczywistego pragnienia pojawienia się dziecka, ale nadal uważam, że ten czas nie był bezowocny. Był potrzebny i chyba dobrze, że nie uległam presji otoczenia. Co by było, gdyby pojawiło się nam dziecko nieplanowane, nie umiem powiedzieć.

Szarotko, nie wszystkie historie są łatwe i optymistyczne. To zrozumiałe, że czujesz się rozczarowana i zbolała. Ale właśnie w tym doświadczeniu Pan Bóg Cię nie zostawia... Im jest Ci gorzej, tym On jest bliżej Ciebie. Tylko się rozejrzyj, a na pewno Go dostrzeżesz.

Bystra

szarotka

Wiem, ze szatan istnieje i ingeruje, ale przecież Bóg jest od niego silniejszy, i mimo wszystko może zapobiec...
ale to jest odwieczny problem uczestnictwa Boga w ludzkim cierpieniu - problem przez wielu rozważany i niezrozumiały.
Ja nie chce teoretycznie tego rozpatrywać, i dyskutować. Bo to nie przynosi żadnej ulgi. Wiem, ze Bog jest w tym wszystkim ze mną/z nami, tylko mówię, ze tego nie czuje, ze targaja mną emocje, że boli. Jednak całymi siłami, chce wierzyć w Miłość, choć to teraz takie trudne.

novva

szarotka

Ja widzę, że i tak teraz po ponad 1/2 roku jest znacznie lepiej.... jestem w stanie o tym co czuje mówić/pisać.

kerima

Szarotko, przykro mi Smutny

Ja u siebie widze paradoks, jeśli chodzi o chęć posiadania dzieci...

Dopóki nie byłam mężatką, bardzo chciałam mieć dziecko, myślałam, że po slubie pójdziemy na żywioł...
A teraz...
Hmmm... Coraz bardziej boję się ciąży... W ciagu najbliższych 12 miesięcy wolałabym nie ryzykować... Przeraża mnie wszystko, co się z ciążą i macierzyństwem wiąże...
Chyba po prostu jeszcze nie ten moment....