..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

[abeba]

no tak, ale tak nas Bóg stworzył, ze jesteśmy płodni i zdolni do rozmnażania na sporą skalę - kilkanascie ciąż w życiu kobiety.
Z drugiej strony - dał kazdemu z nas z osobna jakieś zdolnosci, talenty, marzenia - których nie da sie pogodzić - w wypadku kobiet, facetom łatwiej- ze zdaniem sie na naturę w sprawie rozmnażania. I teraz pojawia się pytanie, której woli Bożej zaufać w moim konkretnym wypadku? - tej dotyczacej całego gatunku ludzkiego (bądźcie płodni i rozmnażajcie się byście zaludnili itd. o tym że to piękne i normalne że mąż i żona są jednym ciałem) czy tej dotyczacej mnie samej? Póki co zyję w ogromnym konflikcie - czy po to Bóg stworzył mnie - sorry za nieskromność, ale mam na to papiery- wyjątkowo inteligentną, w miarę pracowitą i piekielnie ambitną osobą, bym karmiła i ścierała kupę z pupy do 45 r.ż.?nie mam odwagi zaufać i ryzykować, bo myslę, że Bóg ma zbyt wiele na głowie, by się zajmować moim pojedynczym przypadkiem i zadbać, bym nie zaszła w ciążę przed końcem tego przedsięwzięcia, którego sie własnei podjęłam.
do tego już 16 mcy @ nie wraca (kto da więcej?) a ja nie mam odwagi zaufać ruletce oceniania sluzu na oko i sprawdzania do której złamigłowek Rotzera moja ocena pasuje....

[novva]

[kukułka]

zgadzam się z novvą, a co do strachu, kerima - może ci samo przejdzie po pierwszym dziecku?

[kerima]

abeba, masz rację z mnogością powołań, ok... Jeśli ktoś czuje, że realizuje swoje powołanie pisząc doktorat i że w ten sposób mnoży biblijne talenty, ok... Jeśli to jest decyzja podjęta zgodnie z sumieniem, ok. Ale jeśli powstają poważne wątpliwości, jeśli kurczowe trzymanie się planu na ilość/ czas powoływania na świat dzieci rozbija jedność w małżeństwie, to wydaje mi się, że to znak, że może trzeba postawę zweryfikować... Nie mówię o Tobie, mówię tak ogólnie, po długich lekturach różnych forów...I myślę sobie, że Pan Bóg ma głowę do zajmowania się pojedynczymi przypadkami z dużą dozą empatii I chce naszego szczęścia tu i teraz, jakkolwiek trywialnie to nie brzmi. Żeby nie było, mam wyższe wykształcenie i średnie muzyczne, gram na 2 instrumentach, znam 4 języki, w tym 2 orientalne, uczę się kolejnego, planuję podyplomowe, bo moim doktoratem nie chcą się zająć, bo nikt się na moim temacie nie zna Cierpię na przerost ambicji we wszystkich dziedzinach życia, łącznie z macierzyństwem.
novva, zacznijmy od tego, że przeciętny katolik łyka tabsy (tudzież ma żonę, która łyka) albo stosuje prezerwatywy nawet nie zastanawiając się nawet nad tymi wyborami. Zważywszy na to, że większość na tym forum usiłuje stosować dość ortodoksyjnie npr, jesteśmy w grupie powyżej średniej krajowej
Nie twierdzę, że dużo dzieci zawsze równa się duża wiara, a 1 czy 2 dzieci równa się wiary brak. Jednak zależność jest uderzająca: ludzie o głębokiej wierze częściej decydują się przyjąć więcej dzieci. Nie słyszałam o wielodzietnej, normalnie funkcjonującej, chociaż nie super bogatej rodzinie ateistów. Słyszałam o super bogatych, wielodzietnych ateistach. Znam wielodzietne, szczęśliwe rodziny katolickie, które świetnie funkcjonują nawet przy, zdawałoby się, ograniczonych możliwościach finansowych. Znam wielodzietne, super bogate, katolickie rodziny, w których szczęśliwe dzieciaki wychowywane są przez kochających się rodziców.
kukułka, mam synka 3-miesięcznego Strach raz przychodzi, raz odchodzi, z tendencją do tego drugiego...

[novva]

[giga]

Pan Bóg nie załatwia wszystkiego. Daje ŁASKĘ - do przyjęcia dzieci, lub do podjęcia innej decyzji związanej z czasowym odłożeniem poczęcia. Do adopcji, do podjęcia wyrzeczenia jakim jest czasowa wstrzemięźliwość.
Ku czemu służy ta dyskusja? kto ma większą wiarę, kto jest lepszym wierzącym? Bo ma wiele dzieci czy mądrze wykorzystuje dar naturalnego planowania bo grzechem byłoby poczęcie dziecka czy posiadania następnego???
To są tak indywidualne sprawy schowane gdzieś w nasze serce i zupełnie nie rozumiem kto komu tu i CO udowadnia?
Czytam Was od niedawna a ten wątek szczególnie jakoś taki "napastliwy" jest...
Moje dzieci, moje małżeństwo, moja (męża decyzja) i nasza odpowiedź na Plan Boga jest MOJA czy nasza i nikomu do tego. Nawet jeśli w oczach innych posiadanie 1,2, 5, 9, 11 dzieci jest głupstwem, zgorszeniem, głupotą czy nieodpowiedzialnością. Co komu do tego? Dla kogoś 2 to zbyt wiele a dla innych 5 to ciągle mało...
A jeśli są chore? To też jest to nieodpowiedzialność? Znam małżeństwo z Poznania gdzie mieli 50% na poczęcie chorego dziecka (wada genetyczna) i urodziło się chore jak i siostra i co? Głupota nieodpowiedzialność Grzech?
Nie rozumiemy co Pan Bóg ma w swoich planach względem nas a chcemy pouczać co dla innych jest dobre...

[kerima]

giga, forum dyskusyjne ma to do siebie, że się dyskutuje, konfrontuje swoje poglądy z innymi, żeby utwierdzić się w swoich przekonaniach lub nieco je zmodyfikować.
novva, absurd nie tak daleki od prawdy Oczywiście najlepiej byłoby powiedzieć, że ile rodzin, tyle przypadków. Ja jednak mam wrażenie, że na przyjęcie dzieci w warunkach niekoniecznie super sprzyjających są gotowe najczęściej osoby mocno wierzące, niezależnie od wyznania. Większość religii widzi w dzieciach błogosławieństwo Boże i w jakimś sensie poczucia spełniania wymogów religii może być samo w sobie gratyfikacją. Jeśli nie ma motywacji religijnej a jest możliwość stosowania antykoncepcji, sytuacja finansowa, warunki psychiczne/ zdrowotne rodziców są trudne, do tego społeczność patrzy na duże rodziny co najmniej podejrzliwie, to po co się męczyć i ryzykować?

[giga]

No fakt - forum dyskusyjne...

[kerima]

giga, naprawdę spokojnie. Nikt Ci tu niczego nie narzuca ani nie zmusza do spowiedzi. Ja sama ma trochę wątpliwości i rozważam różne opcje, forum daje możliwość przedyskutowania wielu spraw i spojrzenia na nie z pewnym dystansem. A że nie znamy się w realu i nie znamy swoich historii nie nikt tu wyroków nie feruje. Ale własne zdanie mieć wypada

[giga]

No jestem spokojna ZAPOMNIAŁAM o tym, że to forum dyskusyjne nie przywykłam do takich pogaduszek w tym stylu i tyle

[Maria]

[novva]

[juka]

dobry tekst, niezupełnie na temat, ale trochę o tzw, "gotowości" na dzieci i o roli zaufania Bogu w tej sprawie - [link widoczny dla zalogowanych]

[novva]

Juko, jeśli miałaś zamiar dać mi w ten sposób po głowie, to chyba Ci się udało. Niestety, nie zawsze bywa tak, że strata dziecka bardziej otwiera na życie. Koszt tego "cudu" może być za wielki. Są tacy, co tracą po kolei pięcioro dzieci i mają siły wciąż próbować, a są i tacy, których jedna strata odstrasza do końca życia. I to trzeba zrozumieć, a nie podsumowywać: "Bez ryzyka nie ma cudu". Łatwa pointa.

[juka]

łatwa??? to realne doświadczenie kobiety a nie żaden dziennikarski wymysł "na użytek" ...
dla mnie straszne, bardzo jej współczuję, ale czuję że to pointa bardzo prawdziwa. i przemyślana, i przemodlona. szczerze podziwiam.