..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

novva

Polecam ciekawy tekst Manueli Gretkowskiej z [link widoczny dla zalogowanych].

juka

tekst rzeczywiście ciekawy, nie ze wszystkim się zgadzam, ale ciekawy...
moje osobiste zdanie jest takie, że za rozwój wiary u dzieci przede wszystkim odpowiadają rodzice. to od nas zależy (bardziej od przykładu niż gadania) jak będą przeżywać swój kontakt z Bogiem... rodzic to pierwszy "bóg" dla dziecka.
moje dzieciaki potrafią się modlić przecudownie, aż im tego zazdroszczę czasem - głównie to zasługa mojego męża Very Happy

, gorzej jest z chęcią chodzenia do kościoła... modlimy się razem często, ale nigdy nie zmuszaliśmy ich do tego żeby z nami klękali - sami to robią naturalnie, nawet młoda usiłuje Yellow_Light_Colorz_PDT_03

.

Dona

postanowiłam odświeżyc temat

(zainspirowana ostatnią wypowiedzią channel )

cóz...

Od jakiegos juz czasu nurtuje mnie ta sprawa własnie..., jak przekazac wiarę dziecku..

I nie dochodze do innego zdania..... jak własnie.. przez własny przykład.....

(analizujac m.in. jaki wpływ na moja wiare miała postawa moich rodziców itd)

Juz poczyniłam pewne kroki w tym kierunku...

Z moja wieczorna modlitwa róznie bywało... a zazwyczaj jej wcale nie bywało.....

(Jakim jestem więc przykładem dla mojego syna, gdy chce go nauczyć modlitwy... Confused

)

Ale od jakiegos czasu zaczęłam coś zmieniać w tym temacie.... razem z moim synka tuz przed Jego zasnięciem, modlimy sie wspólnie...

tzn.. ja sie modle, on potrafi juz przezegnac sie i powiedziec "ocia, syna , ducha" oraz "Panie Bozie", "Matko bozia"..

Very Happy

( Jacy rodzice byli dumni, jak u tesciów przyszedł ksiadz na wizyte duszpasterska, a ten mały szkrabek żegna sie i mowi "ocia, syna ducha , a ksiadz na to Shocked

)

Ale obawiam sie juz.. jak to bedzie z przystepowaniem do komuni...
Tak sobie mysle o takich sytuacjach, jak pisze channel, jak to tłumaczyc, dlaczego mama nie przystepuje razem do komuni..

przeciez takim małym dzieciom trudno wytłumaczyc cokolwiek o problemach z npr-em...

Ojej, co ja sie martwię juz na zapas, co bedzie za kilka lat...a moze nie bedzie zadnych problemów z NPR-em.. ale jestem naiwna...)
ale to juz taka moja natura "czarnowidza"

Do kościoła nie zabieramy synka.. tym bardziej teraz w zimie..
konczy sie to tym , ze jedno z nas musi latac za synkiem po całym kosciele i pilnowac Piotrusia, a wszyscy gapią sie, usmiechaja przez co rozpraszaja sie..
A ten biega i zaczepia co rusz kogos....
dlatego.. niestety, chodzimy osobno na msze...

Mozecie cos doradzic jeszcze?

sagitta

No no, tez mam takie dylematy. Moja młoda znów zaczęła się w kościele "ładnie" zachowywać. Tzn. przynajmniej jak jesteśmy blisko ołtarza. Jak byłysmy w kaplicy szpitalnej, to ksiądz nawet się zachwycał jaka grzeczna była. Tyle tylko, że jak chcę ja zabrac do kościoła to odpowiada: "nie, tatą być", a tatuś, cóż, wbrez przedslubnym zapewnieniom tez odmawia chodzenia do kościoła..............Modlitwy mała też nie chce zmówić. Wieczorem klękam przy lóżeczku i mówię "Aniele Boży", a ona zazwyczaj się kładzie do łóża, ew. jak ma ochotę to próbuje się przeżegnać, nie mówiąc juz o tym, że jak kładzie ją tatuś, to modlitwy nie ma. No i przede wszystkim, nie bardzo wiem, jak zaakcentowac niedzielę. Dla mojego męża to świetny dzień na sprzątanie, zakupy, zwłaszcza mycie samochodu itp......... Ja się opieram, na zakupy nie idę itd. ale jemu przeciez nie zabronię Smutny

Próbowałam z nią przeglądać Biblię dla dzieci ale nic z tego, zero zainteresowania. Macie jakieś pomysły (poza wspólnym spacerem/basenem itd.), chodzi mi przede wszystkim o takie religijne akcenty?
Dona, my mamy dziś kolędę ale myslę, że mała odmówi współpracy, cóż, zobaczymy.

A swoją drogą to przykład rodziców.........no nie do końca się zgadzam, że taki ważny jest. Tzn. jest ważny, w tym sensie, że zmusza do ustosunkowania się do wiary, ale sam z siebie wiary przecież nie zaszczepi.
Pamiętam, że jak byłam dzieckiem, to kiedyś (na pewno jeszcze wtedy nie chodziłam do szkoły) powiedziałam rodzicom, że nie pójdę do kościoła, bo jestem niewierząca. Rodzice do dzis traktują to jako swietną anegdotkę, tymczasem ja bardzo dobrze pamiętam, że był to akt odwagi, który duzo mnie kosztował i bardzo poważna deklaracja.
A później to w ogóle ukułam teorię, że dorośli wymyslili religię, żeby podporządkować sobie dzieci Mr. Green

(nie kłam, ucz się itp. - dobry sposób na egzekwowanie) i w czasie cowieczornego wspólnego różańca rozmyslałam, czy im się opłaca spędzić tyle czasu w kościele i na modlitwie i przynajmniej z grubsza udawac, że sami sie podporządkowują zasadom.......no bo przecież nie mogli byc tak naiwni, zeby sami w to wierzyli Mr. Green

Traktowałam praktyki religijne jako swego rodzaju grę, w której to ja byłam górą i to podwójnie, bo - po pierwsze nie dałam się nabrać, po drugie - oni chyba nie zauwazyli, że nie dałam się nabrać.......
Sytuacja zmieniła się diametralnie jak miałam jedenaście lat. Wiara spadła na mnie dosłownie jak grom z jasnego nieba i rodzice raczej nie mieli w tym udziału - no chyba, że wymodlili mi tę wiarę......

Bradzo optymistyczne z punktu widzenia rodziców, co? Yellow_Light_Colorz_PDT_02

Mimo to chciałabym jakoś spróbować zasiać w mojej małej ziarnko wiary i modlitwy......tylko nie bardzo wiem jak.......

Dona

mysle sagitta, ze nasze dzieci są jeszcze za małe, na jakies "konkretniejsze" ewangelizowanie...

Z przykładem rodziców.. cóz..

Nie moze byc tak, ze rodzice... biora udział w jakichs praktykach religijnych, ale dziecko zauwaza, ze nijak ma sie to do codziennego zycia...

Cóz.. mysle sobie o mojej rodzinie... rodzice owszem, wierzacy.. jak to na wsi.. wszyscy sa "wierzacy" czytaj" chodza do koscioła"...

Wiarę mojej mamy.. uwazam za prawdziwa..

Ale czy umieli ja przekazac??

ja chyba tylko dzieki mojemu męzowi..."jakoś" trzymam sie Kościoła....
i zachowałam swoja wiare, a moze lepiej... dzieki Niemu.. wróciłam do niej..i inaczej spojrzałam na wszystko..

za to moje rodzeństwo..... Yellow_Light_Colorz_PDT_37

gdzies sie pogubiło...
nawet na chrzestnych sie nie nadawali....zreszta , wyraźnie mi oznajmiono, zeby ich nie brac... Yellow_Light_Colorz_PDT_32

moze nie spotkali na swej drodze takiego "Anioła stróza" jak to kiedys zwykłam mówić o moim męzu...

I co z tego.. ze, w czasie gdy chodziłam do liceum, ojciec przepytywał mnie z tego, jakie było kazanie, albo który ksiadz odprawiał msze, zeby sprawdzic, czy byłam w kosciele..

jesli takie było Jego "przekazywanie wiary".. to tylko wywołało odwrotny skutek

Do tego..potrafił tak krzywdzic...
I nikt nie potrafił nauczyc mnie miłosci....

Dopiero poznałam czym jest miłość i nauczyłam sie kochac, gdy poznałam mojego męza.....

oj jak sobie przypomnę nasze początki.. co on sie ze mna miał... Yellow_Light_Colorz_PDT_37

Czyli, podsumowujac... wierzacy i praktykujący rodzice... nie zawsze będą umieli przekazac wiarę dziecku...

czyli jak to zrobic...??
czy to jednak zalezy od kazdego człowieka...

Modlic sie o łaske wiary dla dzieci?

A tak nawiasem mówiąc.... szczególnie na wsiach , w takich małych społecznosciach.. ludzie chodza do koscioła, a, bo co ludzie powiedza, przystepuja do spowiedzi przed swiętami, no bo jak to w swieta do komunii nie pojsc, co ludzie beda gadac...

W takich małych kosciólkach, gdzie ludzie się znaja, widac jak na dłoni, kto chodzi do komuni, a kto nie....

Od takiego myslenia chciałabym uchronic moje dziecko.. zeby nie robił czegos (spowiedz, chodzenie do koscioła), tylko po to, zeby matka nie gadała..

ale zeby to było jego wewnetrzna potrzeba...

o to sie własnie boje...

juka

my sie modlimy razem - prawie codziennie. ja nie zawsze sie przyłączam, jeśli wracam późno do domu Embarassed

... dzieci fantastycznie umieją modlić się spontanicznie (" proszę Pana Boga, a wiesz co..." Yellow_Light_Colorz_PDT_03

) ! mój mąż czasem czyta im Biblię, wolą Stary Testament, bo jest bardziej "kryminalny", chodzimy do kościoła... i w zasadzie tyle. co będzie kiedy dorosną, nie wiem, to już nie moja odpowiedzialność. teraz jest jeszcze taki czas, kiedy one chcą być z nami i robić to co my. chyba wystarczy zachęcać i... nie zmuszać Very Happy

channel

Wyrosłam w domu w który po prostu żyło się wiarą. Nieraz wściekałam się, że zamiast oglądać „film po dzienniku” mama gna nas do rodzinnej modlitwy i czytania pisma św. Ba, gdyby to tylko było czytanie! Analizowała z nami przypowieści abyśmy rozumieli istotę nauki Chrystusa. To z domu wyniosłam jakąś szczególną wiarę w moc Koronki i w pomoc Dusz Czyśćcowych. Należałam do Dzieci Bożych a potem ruchu „Światło- Życie” , w ostatnich latach panieństwa byłam nawet animatorką najmłodszej grupy. To była jakaś taka logiczna całość.
Później bardzo się pogubiłam. Przestałam chodzić do Kościoła, politycznego marudzenia księdza na kazaniu nie trawiłam. Ateistyczna postawa męża i jego rodziny w niczym nie pomagały. Ale przyszedł dzień kiedy bardzo głęboko odczułam stratę „przyjaciela”. Zaczęłam na nowo szukać Boga. Okazało się że On jest tam gdzie był, to ja odeszłam. Wróciłam i z staram się z Nim trwać...
A dzieci? Nauczą się przez przykład nas rodziców. Niestety gdyby nie postawa mojej mamy i taty nie miałabym tak solidnej „podstawy”. Wiara przekazana w dzieciństwie ma moc solidnego fundamentu. Nawet jak zburzy się dom, na nim można zawsze postawić nowy. Może zabrzmi to głupio ale przykazaniami należy żyć.
Sagita – klękasz do modlitwy zawsze zapytaj małą czy pomodli się z Tobą. Jak nie, nie zmuszaj ale módl się sama. Mała będzie Ciebie obserwowała i kiedyś przyklęknie przy Tobie. Rodzice powinni pamiętać że dziecko będzie postrzegało Boga przez postawę ojca i matki. W niedzielę możesz z córeczką iść na spacer do Kościoła a potem do pobliskiej cukierni na „ciacho”. W naszym domu w niedzielę idziemy na 10 do Kościoła a potem robię coś wyjątkowego do jedzenia, zawsze jakiś pyszny deser, siadamy wszyscy do stołu. W zwykłym dniu jest różnie bo mąż pracuje na zmiany. Pod wieczór zabieram psa i dzieciaki i idziemy albo na spacer, albo na lodowisko, albo do znajomych..

kukułka

ja nie mam dzieci, ale mama pomysł, juz dawno, jak je religijnie wychowac, gdy juz sie pojawią.
sama wychowąłam sie w rodzinie niewierzącej, ochrzczono mnei tylko Dlatego, zeby babcia nie gadała mojemu ojcu przez całe zycie, ze dziecka nie ochrzcił.
Mój maz - przeciwnie - wychowany w wierzącej rodzinie.
A ja gdy będę miec dzieci, zamierzam tak: Modlić sie przy nich, chodzic do koscioła,z nimi lub sama na zmiane z męzem i mówić, kim jest dla mnie, nas Bóg, ze to tak jak jeden wielki Tatuś dla całego swiata i ze Bóg jest kims kochanym i baaardzo, baardzo mądrym, nawet silniejszym i mądrzejszym i większym od tatusia iże dlatego sie trzeba modlić, żeby On wiedział, ze nam na Nim zalezy, ze chcemy byc dobrzy i chcemy, zeby On nam pomógł. i na pewno nie będę straszyc dziecka, ze jak będize niegrzeczne to pójdzie do piekła, bo je Bóg ukarze.Powierm, ze wtedy Jezusowi będize przykro i jak ono będzie niegrzeczne, to potem będize mu trudniej byc grzecznym. Itp dziecinna wersja interpretacyjna chrześcijaństwa.

micelka

My na razie dzieci nie mamy, ale modlimy się razem codziennie i zamierzamy to robić także z naszymi dziećmi. No i oczywiście przykład codziennego życia.

Dona

A czy jak sie modlicie wspólnie, to odmawiacie konkretna modlitwę, czy są to Wasze osobiste słowa do Boga....???

My się jakos w tym temacie zaniedbaliśmy z mężem, ale nawet jak kiedyś modliliśmy sie razem.. to była jakby modlitwa męża (ale w naszym imieniu) ..... dla mnie to było tak krepujace.. ze ani razu odkąd jesteśmy po slubie..(przed w sumie taz) nie powiedziałam swojej modlitwy przy nim Embarassed

micelka

Dona, ja też na początku (jeszcze w czasach narzeczeństwa) czułam skrępowanie, gdy mieliśmy się razem modlić, ale to minęło po paru tygodniach. A co do formy modlitwy, to najpierw jest spontanicznie (raz ja, następnego dnia mąż) a potem ustalony tekst. Całość trwa góra 10-15 minut . Dawniej zdarzało nam się razem zajrzeć do Pisma Św., mam nadzieję, że jeszcze wyrobimy sobie ten nawyk. I tak jak jest u Juki, chciałabym abyśmy dzieciom czytali Biblię. Ja do dziś mam zachowany Nowy Testament w postaci ...komiksu. Rewelacyjna rzecz. Nie mogłam się rozstać z tą książką. Trochę słabsza, ale też bardzo mocno oddziałująca na mnie była Biblia z obrazkami, takie króciutkie opowieści opatrzone super obrazkami. Dla dziecka-moim zdaniem rewelacja.

juka

zawsze mnie to zastanawia, że ludzie którzy zyją pod jednym dachem, bywaja razem w baaardzo intymnych sytuacjach (o ile npr nie przeszkadza

) , wstydzą się być razem przed Bogiem... mnie to troche przeszło odkąd modlimy się z dziećmi, one się modlą tak pieknie, że pozazdrościć.

fiamma75

sagitta

Mam jeszcze jedno pytanie. Jasne, że nie zmuszam małej do modlitwy (i nie straszę piekłem - na to bym nawet nie wpadła!) ale zastanawiam się, co z niedzielną mszą świętą. Tatus nie chodzi do kościoła, więc nie jest to dla niej naturalne, że trzeba iść. I mam dylemat - bo z jednej strony nie chcę zmuszać, z drugiej do jakiegos wieku jestem przecież odpowiedzialna za dziecko i na podobnej zasadzie jak wysyłam do przedszkola czy szkoły albo lekarza nawet jeśli dziecko nie ma ochoty, powinnam tez chyba zabierac do kościoła.........tylko mam problem z wyznaczeniem granic wiekowych. Macie może jakies doświadczenie: co robiłyście, jesli dzieci odmawiały pójścia do kościoła?

Dona