..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Smużka

To ja mam inaczej, dlatego tak łatwo mi przenieść myśli i porównywać rodzinę do zwierząt.
Ja lubię zwierzęta - cudze. Natomiast kocham i uważam za część swojej rodziny - własne. Nie cechą charakteru - jak to określiłyście - ale również decyzją woli.
Dopóki nie zamieszkałam z Wojtkiem, spałam ze swoimi psami, tuląc się do nich, szukając w nich ciepła drugiej istoty żywej, którego to mi tak bardzo brakowało.
Do dziś moje suczki są mi jak córcie - Nie umiem ich zostawić obcym ludziom na weekend - wolę zrezygnować z wyjazdu. Nawet ostatnio się zastanawiałam, co zrobić, żeby móc je zabrać na obiad weselny do restauracji. Ale uznałam, że będę się tam tylko męczyły.
Przezywam strasznie każdą Wigilie u ciotki, do której nie mogę zabrać psów.
Jakbym rodzinę w święta rozdzielała.

Przy nich też zauważyłam, że zupełnie inaczej traktowałam psa, gdy był jeden, a inaczej gdy mam dwa. Miłości jest tyle samo, ale już czasu na indywidualną relacje mniej. Młodsza suka jest emocjonalnie zaniedbywana, bo bardziej jestem zżyta ze starszą.
A teraz gdy mam męża, to już w ogóle mam mało czasu i mniejszą potrzebę na "dopieszczanie" suk i mam czasem wyrzuty sumienia.
Gdy pojawią się dzieci, chciałabym ograniczyć zwierzyniec do psów.
Nie potrafię się aż tak rozdwoić, roztroić.. żeby mnie starczyło dla każdego.
A jednoczesnie - mam ogromną potrzebę posiadania coraz większej ilości zwierząt. Gdy pojawiają się szczury, niemal fizycznie walczę ze sobą, żeby nie wziąć jeszcze kilku. Ale traktuję to na zasadzie - egoistycznej zachcianki, której nie wolno mi spełniać, bo nikomu nic dobrego z tego nie przyjdzie.
W przypadku 3 ostatnich albinosów ten argument nie przeszedł, bo to było ich być albo nie być. dlatego bez problemu wygospodarowałam dla nich miejsce, nawet po tym, jak nie dogadały się z moim stadem i muszą mieszkać osobno.
Maniacko śledzę zapowiedzi kolejnych miotów i ślinię się do różnych cudeniek, wiedząc, że jestem na forach tak znana i zaufana, że hodowcy powierzą w moje ręce prawie każdego zwierzaka, w którym się zakocham (bo nie każdy może kupić szczura od pasjonaty).
Rozmarzona czytam o papużkach nierozłączkach, które bym chciała mieć.
Oglądam też projekty gołębników, bo mam w planach gołębie, jeśli tylko wyniesiemy się z miasta i będziemy mieć dom.
Dopiero gdzieś głęboko jest we mnie poczucie odpowiedzialności i cichy głos, który mówi, że nie masz na to wszystko warunków, nie masz czasu, pieniędzy.. Nie starczy ciebie dla każdego.. więc coś zaniedbasz, a tak nie wolno! Jesteś za nie odpowiedzialna, więc myśl dziewczyno, zamiast marzyć!
Ten głos wspomina z tęsknotą czasy, gdy dawałam radę wszystko ogarnąć, gdy dla każdego miałam czas i każdy był mi równie bliski.
Stąd myśl o ograniczeniu się do psów, kiedyś w przyszłości. Decyzją rozumu.
Bo serce krzyczy - a gdzie papużki? ..a gołębie? ..a szczury zostawisz po 15 latach? ...a Wojtek chciał kota i się zgodziłaś? ...a jenoty, które chciałaś uratować z fermy zwierząt futerkowych? ..a miniaturowe świnki i kozy, które chciałaś mieć mając domek? ..a stadko kur, o których jeszcze wczoraj rozmawiałaś z Wojtkiem? ..a o wykupywaniu konia z rzeźni już nie pamiętasz? ..a kto chciał mieć krowę jerseykę (nie dająca mleka, bo cieląt nie sprzedasz)? itd..

Czuję się strasznie rozdarta, między emocjonalną (egoistyczną?) potrzebą, a rozsądkiem i odpowiedzialnością.

strzyga

u mnie w domu zwięrzęta zawsze były jak członkowie rodziny, ale bez przesady, żeby się z nimi nie rozstać na weekend, albo i dłużej. oczywiście w tym czasie musiały mieć zapewnione odpowiednie miejsce (najczęściej u dziadków).

ja bym teraz chciała mieć jakieś zwierzątko: małego pieska, kotka, ew. szynszylę, ale nie ma na to warunków. ani mąż nie bardzo się do tego garnie (kotów nie lubi, pies to jeśli już w budzie na dworzu - nie lubi tego zapachu), a gryzonia to powiedział, że umiem sobie złapać w domu, to po co wydawać pieniądze...
oczywiście dochodzą do tego bardziej racjonalne argumenty: brak kasy, brak warunków (wynajmujemy i wynajmować będziemy i nie wiadomo jak będzie na kolejnej miejscówce).
jak wziełam teraz sunię mamy, bo była chora, to spała z nami w łóżku i jak ją oddałam, to powiedział, że dziwnie się czuł śpiąc w jednym łóżku ze mną, dzieckiem i psem

dziecko to bym i jeszcze jedno chciała, ale z 1 niecałej pensji nie da się tak długo wyżyć.

ika

Smużko doskonale Cie rozumiem. Tez od zawsze uwielbiałam zwierzęta (dla mnie też słowo kocham jest zarezerwowane tylko dla ludzi), ale jako dziecko nigdy ich nie miałam, bo moja siostra miała alergię. No miałyśmy rybki i kanarka Mruga

Całe życie marzyłam o psie, albo papudze.
Jak kanarek zdechł i byłam zrozpaczona, mama obiecała, że mogę kupić papugę, co się oczywiście nie stało, bo mój mały brat też miał uczulenie się okazało. I było tylko gadanie, że jak się wyprowadzę to sobie kupię co chce.
Później miałam szczury właśnie, ale u męża, bo ja nie mogłam w domu ich trzymać. Najpierw był jeden i był tak mocno przywiązany do mnie, ale widziałam, że musi mieć drugiego, dlatego kupiłam jej koleżankę. Później doszły jeszcze 3 szczury i przygarnęłabym ich jeszcze więcej najchętniej. Ale do tamtych 3 nigdy nie przywiązałam się tak jak do tych pierwszych dwóch. Były bo były. Jak już się wyprowadziłam i mogłam w końcu mieć swoje zwierze to: pies odpadł bo nie mielibyśmy czasu dla niego, papuga odpadła, bo mamy bardzo duże mieszkanie i otwarte wszystkie pokoje, do tego nieremontowane tak że było by dla niej niebezpiecznie w nim latać. Poza tym stwierdziłam, że jak mogę mieć co chce to chcę kota. I zaczeło się od jednego...ale takie biedny sam pół dnia siedzi, to na urodziny dostał kolegę, teraz ostatnio świnki przygarnęłam i pewnie gdyby nie mój mąż, który nie przepada za zwierzętami i ochładza moje pomysły nowych zwierząt, to pewnie byłoby ich więcej.

okoani

A mnie w tych dyskusjach o NPR i wielodzietności zniesmacza język jakiego używa spora część dyskutantów (po obu stronach)... i te nazwy "śluzowcy", "sekciarze"... Confused

Zwłaszcza, że jak ktoś się wypowiada na spokojnie, to okazuje się, że można znaleźć wspólną płaszczyznę, tj. chociażby przyznać, że NPR może być antykoncepcją, a wielodzietność może wynikać z patologii. Niestety zamiast szukać porozumienia silniejsza jest chęć bycia tym jedynym, co ma rację. Środowiska wielodzietnych nie znam, więc nie będę się wypowiadać o ich argumentach, ale Ci NPRowcy chyba sami zapominają o wadach NPR i o wątpliwościach jakie często Nas trapią...

Karafka

ika

Zaczęłam czytać kolejne linki i powiem szczerze, że już nie mam siły

To co oni tam piszą, to mi się w głowie nie mieści, a raczej nie mieści mi się to, że uważają się na za najwyższy szczebel ewolucji, który zapewni przyszłość światu, z racji liczby potomstwa. I ich łatwość w osądzaniu innych i ich grzechów także. Jak tam jedna koleżanka napisała...."elita katolicka", tak o sobie piszą i za takich się uważają...no cóż Confused

silva

Majeeczka

strzyga

właśnie leci na polsacie komedia i padła kwestia coś w stylu "wywyższa się, bo ma 12 dzieci, a my tylko 8".

silva

widzisz Strzyga, życie pisze scenariusze!

a dialogi są gotowe na forach
nic tylko przepisywać

Oszka

No cóż... do tej pory - tzn. do przeczytania wątków na forum wielodzietni - uważałam, że orto-NPR to już szczyt ekstremizmu Mruga

PS Nie chcę tym stwierdzeniem obrazić tych z Was, które stosują orto - po prostu sama jestem na FAM, a i do tabletek też bym mogłą wrócić, gdyby w danym momencie było to racjonalne: postrzegam orto-NPR jako restrykcje.

Nie mam wśród znajomych i bliskich rodzin wielodzietnych (trójka max) i nie wiedziałam, że to jest cała subkultura - dobrze to określiłaś, Silva!

Lektura tych wątków powoduje u mnie poczucie, że cała ta sfera w KK jest na tyle zwichrowana, naciągnięta, niedomówiona, że doprawdy lepiej się kierować własnym zdrowym rozsądkiem i sumieniem. Bo dywagacje można mnożyć. Np. jeśli w dni niepłodne na wszelki wypadek (dla spokoju ducha) użyję prezerwatywy, to co? perfidnie podwójnie zamykam się na życie?

A jeśli chodzi o liczbę dzieci, widzę zasadniczą różnicę między posiadaniem ich czwórki a dziesiątki.

agu

silva

Agu, stać mnie tylko na odp.
"o w mordę..."
mój tata nie żyje, ale wyrwał wiele lat śmierci i żył na kredyt jedynie dzięki łasce Boga
nie wyobrażam sobie siebie dziś, gdyby wtedy odszedł jak miałam te 8 lat czy 10...

agu