..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

szpaczek1

moim zdaniem ciężko jest oceniac te pary które zyja razem bez slubu, cywilnego czy też kościelnego... i staram się nie epatować na temat w towarzystiwe ale moim zdaniem:
mieszkanie bez slubu to poprostu głupota(na dłuższą mete)... nie wiem z czego ona wynika, czy z niepewności czy ten związek to to czy z niedojrzałości...ale niestety życia się nie da oszukać... a lata płyną i co wtedy gdy druga strona się rozmyśli?? oczywiście i po ślubie można się rozmyśleć ale to jest troche inaczej... nie wystarczy wystawić walizek za drzwi- trzeba się badziej namęczyć... u mnie w rodzinie byl przypadek pary która żyła bez ślubu- fantastyczna para/ ona pewnego dnia się rozmyśla i doslownie po 10 latach zycia człowiek wychodzi z walizką...
oczywiście można twierdzić że podpisując się pod taką wypowiedzią jestem materialistką ale życie nie jest bajka!! uważam ze jeżeli ktos mieszka ze sobą dłużej niż rok powinni brać ślub chociażby cywilny żeby uporządkować sprawny prawne...

drugi kraniec to branie slubu koscielnego pod publikę... bo tak naprawde nie jestes w stanie ocenić prawdziwych motywów i właściwie nie powinno to interesować osób trzecich...

jenny

strzyga

Popłoch

Może nie od rzeczy byłyby śluby czasowe

?
Coś mi się jednak wydaje, że to jest odpowiedzialność pokolenia rodziców (czyli aktualnie nas). Coby po skończeniu szkoły średniej, powiedzmy, młodzi ludzie byli wystarczająco przytomni i odpowiedzialni, żeby w ciągu killku następnych lat umieć podjąć decyzję o ślubie kościelnym czy innej deklaracji, w wyniku której będą do swojego związku podchodzić proaktywnie.

Tak sobie pomyślałem, że tzw współżycie przed ślubem to może być reakcja obronna organizmu na niedojrzałość psychiczną w czasie maksimum zdolności rozrodczych kobiety, czyli podobno w wieku 20-25 lat. Wydaje się, że oczekiwanie od trzydziestolatka, że będzie się obywał bez realizowania funkcji seksualnych (wyjąwszy odsetek statystyczny i duchownych) jest bez sensu; jednocześnie wartość czystości przedmałżeńskiej jest dla dużego procenta populacji ( w tym i dla mnie) bezdyskusyjna. Jednak nigdy za młodu nie słyszałem takiego pouczenia, żebym się zbierał w sobie, bo później z zasadami czystości przedmałżeńskiej może być coraz trudniej.

A takie pouczenie wydaje mi się teraz potrzebne o wiele bardziej, niż peany na cześć braku seksu aż do momentu znalezienia odpowiedniego partnera na całe życie, cały problem polega na tym, że tacy nie rosną na drzewach, tylko trzeba się naszukać.

Wiecie, jeszcze 10 lat temu nigdy bym nie przypuszczał, że ten świat jest taki skomplikowany.

Na koniec tej przemowy niesiony falą entuzjazmu wygłoszę, pozwólcie, odezwę do matek, ojców i samego siebie: gdy nadejdzie wiek postrzyżyn, nie oszczędzajcie zbytnio dzieciom życia, uczcie je odpowiedzialności. Na przykład, ale nie tylko, posyłajcie je na obozy harcerskie (moje doświadczenie pokazuje, że to potężny bodziec). Co prawda własnych dzieci nie posiadam, więc nie wiem na temat wychowania w rodzinie praktycznie nic, ale z praktyki emerytowanego instruktora harcerskiego takie właśnie wnioski wyciągnąłem.

jenny

Nie zajmuję się czyimś zyciem, tylko pytam ogólnie. Dla człowieka wierzacego ślub jest/powinien byc istotny. Jeśli nie jest, a taka para żyje ze sobą to mi tu coś nie gra. Nie obchodzą mnie w tym momencie niewierzący, niech robią jak chcą, ale wierzący powinni chyba dawać jakieś świadectwo. Confused

Karola

novva

[link widoczny dla zalogowanych] (zresztą polecam całość, bo to niezły materiał do rachunku sumienia - w każdym razie mnie ruszyło)

jenny

Ale to są sytuacje,same chyba przyznacie niekoniecznie "typowe". Sama mam przyjaciółkę, wierzącą, ktora żyje bez ślubu. Kiedy pytam dlaczego, odpowiada, że się boi, bo może się nie uda. Ja tego nie rozumiem i postrzegam to jako taką nie do końca miłość, bo chyba jak sie kocha, to nie ma miejsca na taki strach. Zdaje sobie sprawę, że i zmuszanie w takiej sytuacji jest bezcelowe, dziwi mnie to tylko, bo mnie zjadłyby wyrzuty sumienia.

novva

Czy ja wiem? Czy można tak generalizować, że w prawdziwej miłości nie ma tego strachu - że coś nie wyjdzie, że się nie uda, że się nawzajem poranimy? Może u jednych nie ma, a u innych jest. Może na jakimś etapie dopiero znika. Jak się rozejrzysz dookoła, to w sumie trudno się dziwić, że ludzie się boją wejścia w małżeństwo - można wyjść z tego bardzo pokiereszowanym. I być może lepiej nie być zbyt pewnym siebie na początku, bo małżeństwo to kawał ciężkiej roboty do wykonania. Mimo dobrej woli można nie podołać. Ja wierzę, że wspomaga nas właśnie siła sakramentu, bo sami nie dalibyśmy rady.

jenny

Zdaje sobie sprawę, że małżeństwo to ciężka sprawa. ale jak już na wstepie zakładać że może się nie udać...to przecież nikt chyba nie powinien brać ślubu. Moja wspomniana przyjaciólka ma dziecko z tym mężyzną. Ja osobiście bardziej bałabym się mieć dziecko, mając obawy...Albo inaczej - bać się ślubu, a nie bać się zycia seksualnego z ta osobą, ewentualnych dzieci? Przecież wtedy też mozna w razie gdy się nie uda wyjść bardzo pokiereszowanym. Dlatego ja nie mając pewności co do slubu, nie wchodzilabym też w relacje intymne, choć zdaje sobie sprawę że tzw.popęd tudzież potrzeba bliskości fizycznejjest ogromna siłą i nie zawsze możemy nad tym zapanować.

strzyga

No widzisz jenny, nie każdy jest taki jak Ty. Każdy sam wybiera swój sposób na życie, każdy ma inną odproność, wrażliwość i takie tam. Coś, co wstrząśnie Tobą, niekoniecznie wstrząśnie Twoją kolezanką. Nie każdy musi żyć w ten sam sposób (i dobrze).

jenny

Pewne wskazówki co do zycia mamy od Boga. Może mniej byłoby nieszczęść gdybyśmy starali się o nich mysleć i próbowć zastosować. A tak - obserwacje nie nastrajają optymistycznie.