..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

ika

Tylko co innego jak dziecko sie ciekawi takimi rzeczami a co innego jak ma gdzies. Albo jak nawet dziecko podejdzie podpatrzec a uslyszy: "Idz stad nie przeszkadzaj".
Hermiona u tesciow to dziewczyny tez nie lepiej, tesciowa wszystko za dzieci robila a one tylko robily co chcialy. Szwagierki sie wyrobily z gotowaniem i beda z nich dobre panie domu ale malo w tym zaslugi mamy. To ma sens pogladanie starszych jak sie z tym nie kryja a jak widza zainteresowanie to nawet zacheca. Mnie np do kuchni cianelo od malego chociaz mnie mama jakos specjalnie nie uczyla po prostu pyta czy ugotuje jutro zupe a ja pytam co i jak po.kolei i mi powiedziala to sama kombinowalam dalej. Ale mialam checi. Siostry mama nie pytala czy zrobi zupe bo jak spalila x razy albo byla niejadalna to zrezygnowali. Zreszta o a tego nie lubi robic i nie robila. Maz za to zaluje ze go tato nie uczyl, ze jak cos robil to go wyganial albo on sam sie wtedy nie interesowal. Ale jakby go zawolal choc mi cos tam pomoz czy potrzymaj to tutaj to by na pewno to zrobil i tak by sie uczyl bo by widzial co i jak, nawet jakby tylko stal i trzymal.

elusiaczek

silva, przeczytałam też komentarz który napisałaś pod moim (ten po edycji też), ale jeśli wykasowałaś i zmieniłaś pierwszy post, to nie będę już o tym pisać.

Co do kar i nagród to ja nie jestem ani za jednym ani za drugim

micelka, wydaje mi się, że chyba należy bardziej dostrzegać pozytywne rzeczy, nawet jak to są jakieś drobiazgi, i nawet jeśli się coś tylko częściowo udało. A nie podkreślanie tego co dziecko zrobiło źle, albo co sie nie udało. Dziecko powinno wiedzieć że rodzice dostrzegają nie tylko wyniki, ale też jego pracę i starania, trud włożony w coś co robi, albo czego się uczy. Mój mąż ma takie zdanie o swoich rodzicach, że oni go tylko krytykowali i to naprawdę bardzo zaniża jego samoocenę.

Ika, mój mąż ma tak samo jak Twój. Też go nic tata nie nauczył. Raz jak sam poprosił, to pokazał jak zmienić koło w samochodze. I on przez to teraz strasznie źle się czuje Smutny

Często ja szybciej bym zrobiła, ale nie robię, nawet już nie oferuję pomocy, bo wiem że strasznie negatywny ma to na niego wpływ.

hermiona, moja teściowa bardzo podobnie postępuje, i wiem że siostra mojego męża ma do niej duży żal o to. Szczerze mówiąc dla mnie to aż dziwne, że kobieta może nie wiedzieć jak być "panią domu", bo u nas to było naturalne, że rodzice nas uczą, my pomagamy, im byliśmy starsi, tym więcej sami robiliśmy, np. na zakupy, odkąd brat miał prawko, rodzice już w ogóle nie jeździli

Albo na święta ciasta to były moje i mojej siostry, mama gotowała inne rzeczy.
Ja bym chciała uczyć dzieci gotować, chłopców też, bo uważam że to jest po prostu bardzo przydatna umiejętność, niezależnie od tego kto potem w domu bęzie gotował Mruga

silva

Elwiraaa, dziękuję - zwyczajnie nie chciałam ze swojej osobistej sytuacji zrobić tematu dyskusji
jeszcze raz gratki Wesoly

Trulek

fiamma75

mamma

to mnie też nie uczono gotowania, u mnie zresztą tata znacznie częściej gotował, podobnie z zakupami i wieloma innymi rzeczami, miałyśmy za to za zadanie z siostra myć naczynia i sprzątać,
ale na studia wyjechałam i tak sie wszystkiego nauczyłam powoli, faktycznie gdybym mieszkała do ślubu z rodzicami to miałabym z tym wszystkim problem, a tak miała sporo czasu i ciesze się , że właśnie tak to wszystko wyszło Wesoly

a myć i sprzątać strasznie nie lubię, chyba właśnie bo musiałam w domu Mruga

a co do rodziców jeszcze to czułam się zawsze bardzo kochana, choć raczej w prost sie nie mówiło, kocham cię Mruga

mama zawsze mi tłumaczyła, żeby być sobą i nie porównywać się z innymi i wdzięczna jestem jej, że mi to wbiła do głowy, czego bardzo mojemu mężowi brakuje niestety Smutny

ale tata właśnie nigdy mi nie powiedział, że jestem ładna i miałam na tym punkcie straszne kompleksy, straszne, dopiero jak męża poznałam to mnie wyleczył,
a tata chyba uważał, że nie powinien mi tak mówić, bo źle na tym wyjdę

Aglaia

Wychowałam się bez jakiegoś specjalnego systemu kar i nagród za to w prawie bezwzględnej akceptacji dla wszystkiego co robiłam i w sporej dozie zaufania do moich wyborów co do hobby, koleżanek, kierunku kształcenia, chłopaków itp. Chciałam grać w tenisa - grałam (zostało mi do dziś), chciałam nauczyć się jeździć na nartach - rodzice posłali mnie na obóz bo sami nie potrafili jeździć (zostało mi do dziś), chciałam bawić sie w harcerstwo - dostałam mundurek i inne harcerskie akcesoria a harcerką byłam może pół roku bo mi się znudziło

. Przykłady mogłabym mnożyć. Nikt mi nie mówił, że ta czy tamta koleżanka jest dla mnie nieodpowiednia a przez pewien czas bawiłam się nawet z dziewczynką, której ojciec okradł mieszkanie moich rodziców Smutny

. Tak samo było z chłopakami - chyba niezłym szokiem dla moich rodziców było przyprowadzenie do domu w pierwszej klasie LO gościa z klasy maturalnej, który na dodatek kiedyś tam repetował więc w sumie było ode mnie sporo starszy. Zacisnęli zęby i przeżyli

.

Do tego dość wcześnie zaczęłam chociaż częściowo sama spędzać ferie, wakacje. Na pierwsze zimowski pojechałam chyba w drugiej klasie.

Mam tylko wrażenie, że rodzice nieco przesadnie bali się o moje bezpieczeństwo. Nie było np. mowy o wracaniu późnym wieczorem komunikacją publiczną - jak trzeba było to tata potrafił po mnie na imprezę w środku nocy przyjechać. Potem się wycfanili i dostawałam kasę na taksę a na studiach kupili mi małe autko bo jak kończyłam zajęcia o 20 to mój ojciec prawie zawału dostawał jak wracałam pociągiem ok 21.

Chyba dzięki temu wyrosłam na osobę dość rozsądną z całkiem dużym poczyciem własnej wartości i podobnie jak mąż micelki mam baaaaardzo duży dystans do tego co o mnie ludzie mówią i myślą. Mam też poczucie, że nic nie muszę, że praktycznie robię tylko to co chcę.

elusiaczek

kukułka

mamma

też rodzice zawsze starali się wspierać moje zainteresowania, te inne od ich także to myślę, że też bardzo wpływa, na poczucie wartości Wesoly

praktycznie też nie byłyśmy z siostrą kontrolowane jako już nastolatki, co robimy poza domem z kim się spotykamy, rodzice bardzo nam ufali i uważali za odpowiedzialne, ale chyba tu mieli "szczęście" co do nas i to była przesada już, choć z drugiej strony może byśmy się inaczej buntowały... brat już nie miał takiej aż swobody chyba podburzałam mamę ciągle w tej kwestii jak podrósł

Aglaia

kukułka

Polly

Zgadzam się z Aglaią. Moi rodzice we mnie nie wierzyli, nawet jak już szłam na studia, to uważali, że sobie nie poradzę itp. Gdy osiągałam sukcesy, to wydawało mi się, że są raczej zaskoczeni niż dumni. Nie wiem, czy jest to wynikiem takiego wychowania, ale często czuję, że sobie z czymś nie poradzę, że inni są ode mnie lepsi i choć potem okazuje się, że wcale tak nie jest, to trudno się od takiego myślenia uwolnić.

Przypomniało mi się jeszcze, że mój mąż kiedy mówił, że jako nastolatek podszedł do swojego taty i zapytał, czy jest z niego dumny. Tata był bardzo zdziwiony i powiedział, że tak i że myślał, że M. to wie i nie musi mu tego mówić. Dla mojego męża to było wtedy jednak bardzo ważne, żeby usłyszeć takie potwierdzenie.

Aglaia

kukułka

dzieci sa różne.
Jeden się nadaje do składu porcelany, a drugi do armaty, po prostu.
Nie wszystko można powierzyć każdemu, tylko to mi chodziło.
To są rzeczy, których omówić się przez internet nie da do końca.
Trzeba dzieciom ufac, stawiać wyzwania, ale dobierać je odpowiednio do dziecka, w zależności nie tylko od wieku, ale i temperamentu.

[link widoczny dla zalogowanych]