..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

milunia

Drogie Matki Polki, jak to jest z tym macierzyństwem, czy jak zajmujecie się Maluchem - chodzicie z nim na plac zabaw, czytacie wieczorem bajkę, układacie razem klocki, chodzicie na przedstawienia w przedszkolu, zaplatacie kucyki, spedzacie popołudnia w sklepach z zabawkami - to jest to dla Was taki powrót do Waszego dzieciństwa??? Macie wrażenie że uczestnicząc w życiu dziecka, cofacie sie do własnego dzieciństwa? Budzi się w Was dziecko?

Gdzieś kiedyś przeczytałam, że dziecko jest jak zwierciadło w którym odbija się nasze własne życie i jak pomyślałam o moim tragicznym dzieciństwie, doszłam do wniosku, że nie chce mieć dziecka nigdy przenigdy, zeby one tej traumy jaką jest życie nie musiało znosić (wiem, toche pokręcona jestem

tego nie komentujcie)

Ale teraz się zastanawiam - to może byc piękny sposób na jakieś "odzyskanie" dzieciństwa, poprzez to że zrobie wszystko żeby zapewnić normalne dorastanie mojemu dziecku.

Jak to jest, jakie są Wasze refleksje? A może jest odwrotnie? Może jak rodzi się dziecko, to bezpowrotnie zamyka się rozdział młodości i zaczyna sie już tylko odpowiedzialność.

brunette

Milunia - ja jeszcze dziecka nie mam,ale wydaje mi się,że trzeba próbować robić wszystko, by dziecko nie miała takiego dzieciństwa jak rodzic(jeśli jego młodość była tragiczna) - co nie znaczy,że na wszystko mu trzeba pozwalać, ale nie wolno też próbować realizować swoich niespełnionych marzeń przez dziecko. Bo przecież Łatorośl jest odrębnym stworzeniem, ma swoje życie i pragnienia. Tak właśnie moi rodzice robili i chyba nie wyrosłam na złego człowieka Mruga

kukułka

trudno mi powiedziec, my zawsze bylismny troche szaleni, i majac dziecko, i go nie majac

walecznaS

Ja myślę, że to różnie bywa, zależnie od np. charakterów ludzi.
Jak tak patrzę czasami, jak mój mąż bawi się z córką to mogę powiedzieć, że czasami budzi się w nim dziecko...
Ze mną jest trochę inaczej, i przyznam, że ze mną rodzice się nie bawili, mama to na pewno nigdy.
Czasami łapię sie na tym, że postępuję podobnie jak moja mama i staram się iść w odwrotnym kierunku, nie chcę, aby córka czuła się tak, jak ja w dzieciństwie... Ale męża mam pod tym względem fantastycznego, on uwielbia spędzać czas z dzieckiem, i to wpływa pozytywnie na naszą rodzinę, mobilizuje mnie.

micelka

Dla mnie fajną sprawą jak na razie jest powrót do świata bajek, wierszyków, piosenek itp.

Myślę, że należy uważać, aby np. nie przenosić na dziecko swoich niespełnionych ambicji i marzeń z dzieciństwa. Kiedyś wielu rzeczy nie mogliśmy mieć, teraz wszystko jest na wyciągnięcie ręki. Wydaje mi się, że może być niekiedy tak, że rodzic zasypując dziecko wieloma zabawkami i innymi drogimi przedmiotami rekompensuje sobie to, czego sam nie dostał...Ale to taka dygresja nie do końca w temacie Mruga

kukułka

a jeszcze myślę że dziecko wyzwala w nas naturalną spontaniczność. Idziesz w gości i nie zastanawiasz sie czy wypada siedzieć na podłodze bo po prostu musisz bo przy dziecku które wszędzie wchodzi czasem nie da sie inaczej. Na pewno też dzieci uczą empatii bardziej niż ktokolwiek inny

Niania

absolutnie nie.
moje macierzyństwo - jest wiadomo trochę inne, ale jak po ślubie byłam jeszcze trochę dzieckiem - bo byłam wolna - tj nie miałam nikogo na karku Mruga

to tu nawet cienia dzieciństwa nie ma.

Opiekując się synem mam rolę matki - i nawet czytając bajki i pokazując zabawaki jestem opiekunem.
nawet mi na mysl by nie rpzyszło takie porównanie.
dzieciństwo to teoretycznie bestroska
tu odwrotnie - własnie troska.

kukułka

ja na macierzyństwo w odniesieniu do własnego dzieciństwa patrzę tak, że staram sie wprowadzać w życie mojego dziecka pozytywne elementy własnego dzieciństwa-nieogladanie tv możliwość brudzenia sie zamiast bombonierkowych ubrań itp. Jakoś nie odczuwam braku wolności. No może jedynie wtedy gdy muszę wyjść na 15 min z imprezy uśpić dziecko. Dziecko mi sie wydaje nie tyle powrotem do naszego dzieciństwa co częścią naszego życia po prostu.

walecznaS

milunia

Ja nie mam jakiś szczególnych niespełnionych ambicji, które mogłabym przenieść na dziecko, może wolałabym żeby miało konkretny zawód a nie takie niewiadomoco jak ja Mruga

Myśle, że jednak takie uczestniczenie w zyciu dziecka skłania nas do patrzenia wstecz na swoje dzieciństwo, na każdym kroku.

kukułka

milunia

W takim razie pewnie, zależy to od charakteru i usposobienia człowieka Wesoly

I od etapu wychowania, wieku dziecka. Myślisz, że jak poślesz malucha do pierwszej komunii ani przez chwileńkę nie wspomnisz swojej pierwszej komunii Mruga

Twój K ma 2 latka, więc pewnie Twoja pamięć po prostu jeszcze nie sięga tak daleko. Ciężko wspominać takie rzeczy: "Ach, pamiętam jak mi wyszedł pierwszy ząb, to były czasy!"

walecznaS

Gagusia

Książkami, wierszykami się bez skrępowania rozkoszuję, chociaż to się chyba inaczej przyjmuje wyłapując wszelkie niuanse, gry słów itd.
No i z dziką radością ustawiam tory kolejki, ja nigdy nie miałam, bo Rodzice nie uznali za stosowne kupować dziewczynkom kolejek...
Do czasów dzieciństwa wracam, ale to zupełnie inna bajka - wracam po to, żeby powtórzyć to co było dobre, a ominąć to co było złe (w moim mniemaniu). Tyle że teraz patrzę z nieco innej pozycji Wesoly

fiamma75