..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

ewcia87

Mnie też, bardzo Wesoly

Myślę, że zrobiłabym to samo bez większego wahania Mruga

Strasznie nie lubię patrzeć na "obietnice bez pokrycia" (czy to pozytywne, czy negatywne), moim zdaniem bardzo skutecznie i dość szybko uczą, że słowa tego "obiecującego" znaczą tyle, co nic (że można je olewać). Tego przecież nie chcemy.

Edwarda

Emma, eureka!
Mój też miał taki etap, że mówił "Ja nie lubię jak się mnie chwali"
I o dziwo mówił to zarówno do nas, do cioć, babć i wujków, jak i do obcych osób! Jak go pani w poczekalni/na ulicy/w sklepie pochwaliła, to zawsze z tym tekstem powyżej wyjeżdżał i jeszcze się złościł bardzo.

Może to wynika wiesz z czego Mruga

Co do metod to znam i stosuję w praktyce większość, o których piszecie.
Że konsekwencje muszą być spełnialne, żebym ja dała radę itp.

Z książek, do których odwołuje się tytuł wątku to doskonale pamiętam kilka rad:
1. Jak dziecko pyta "dlaczego" i męczy rodzica (ale nie te pytania z serii dlaczego niebo jest niebieskie) tylko dlaczego nie może jeść loda, iść bez czapki, siedzieć dłużej przed telewizorem itp. To zamiast się produkować Mruga

zadajemy pytanie JEMU i spokojnie pytamy - "No właśnie, jak myślisz, dlaczego"

2. Rozładowanie humorem i fantazją.
Kiedy dziecko marudzi - chciałbym, żebyś mi kupiła to czy tamto, nie chcę robić tego czy tamtego
Można powiedzieć - Wiesz czasami marzę, żeby mieć taką rakietę, która wyniesie mnie w kosmos, tam nie będę musiała chodzić do pracy, sprzątać gotować itp.
Albo chciałabym, żeby z nieba padały różowe ciastka i żeby można było je jeść ile się chce i żeby się po nich zęby nie psuły.

3. "Więcej znaczy mniej"
Zamiast truć, umyj posprzątaj, ile razy Cię można prosić itp.
Mówimy - "śmieci"
Tu jest bałagan.
Były podane przykłady dla starszych dzieci, że można pisać karteczki i zostawiać dzieciom gdy nie widzą
np. takie:
to ja twój kubek/twój kwiatek/twoje biurko. Lubię być czysty i ładny.
Umyj mnie/podlej/posprzątaj.

Jak mi się coś przypomni albo wygrzebię z notatek to się dopiszę.
Podobne rady daje też pełen wachlarz książek Gordona i wielu, wielu innych.

babajaga

Punkt 3 to chyba do męża zastosuję Mruga

Iskra

Ja stosuje kartki. Nie dziala

Busola

moja mama stosowała kartki - nie działało na nas Wesoly

ale, może dlatego że nigdy nas nie chwaliła za to co zrobiłyśmy tylko zauważała to co nie zrobione, albo zrobione źle

Edwarda

Busola, ale jak pisała? Wesoly

Zrób to czy to - czyli lista
Czy takie jak autorki polecały?

Czyli "jest mi smutno, bo nie lubię być brudny"

Edit:
Channel - na mojego nie działa metoda wyboru ;
Jak pytam czy chce kanapkę z serem czy z wędliną to zawsze wybiera płatki Laughing

I ze wszystkim tak jest

agu

Trulek

Nasz T męczy non stop... ja to odczytuję jako "zajmowanie liniii" dosłownie jak w telefonie Mruga

a gdy zadam mu pytanie wprost dla niego niewygodne, stara się nie słyszeć, nie odpowiadać
Rozładowanie humorem i fantazją mam opanowane do perfekcji, ale skutek tego to zamiast Rodzic jest kumpelka.... ech gdzie ta granica ??
Wybór ... hmm

na tyle się znamy , że doskonale wiem co dane dziecko w konkretnym momencie by wybrało... T kocha pomidory, jajko na twardo, chleb razowy, herbatę z sokiem malinowym, kotlety mielone, ROSÓŁ, grę w piłkę nożną, ping ponga, warcaby, lubi być bankierem w eurobiznesie itd...
A nie cierpi sera żółtego, bardzo lubi basen, słodkie pieczywo, frytki i kotleta schabowego. Późno zasypia Mruga

ewcia87

agu - to są konsekwencje. Wcześniej była okazja posłuchać. Jeśli dziecko nie traktuje słów poważnie, to... cóż.

Oczywiście od sytuacji konkretnej i oceny charakteru dziecka zależy, czy się w ogóle taką konkretną "groźbę" zastosuje, ale jeśli się już zastosuje, to absolutnie trzeba ją spełnić, jeśli to konieczne. Kontrprzykłady widzę wszędzie dokoła i ich efekty też.

Moja siostra miewała regularne ataki histerii z byle powodu jako mały dzieciak. Rodzice jakoś niekoniecznie sobie z tym radzili. Ja, jako nastolatka, zaczęłam się już obawiać, że jej krzywdę zrobię, tak mnie wykańczała nerwowo ta sytuacja. W końcu wymyśliłam: dzieciak za frak i zamknąć w łazience. Sąsiedzi mieli niezły koncert kilka razy, zastanawiałam się też, czy drzwi wytrzymają. Później wystarczyło spytać wrzaskuna: "łazienka?" i od razu można było normalnie porozmawiać.
Siostra nie ma do mnie pretensji o tę drastyczną praktykę, wręcz mówi z perspektywy, że docenia skuteczność. Teraz się obie z tego śmiejemy.

agu

emma

Dobrze Agu mówi. Metoda do dziecka nigdy dziecko do metody, choćby super była.
Starszy po akcji Chanel by się chyba do psychiatry nadawał. Co nie znaczy, że potępiam Chanel, albo, że uważam, że źle zrobiła. Taki myk na dziecku mogła zrobić, ja nie mogę. Mam inne dziecko.

channel

Agu - paznokcie malować w żłobku

dla mnie - niedopuszczalne!

Moja córa ma 17 lat - pazury kolorem maluje - owszem w czasie weekendów czy wakacji, do szkoły używa BEZBARWNEGO lakieru.

W wątku "bocznym" napisałam że do stosowania zasady konsekwencji dziecko musi w miarę dorosnąć. Moja córcia owszem wstydziła się, ale NIE PRZEZE MNIE, ale przez swój upór! Wstydziła się ZA SIEBIE! Sorry, uważam że 5 latka powinna ubierać się sama - nie zamierzałam ją do pełnoletności ubierać!

Ja nie pisałam o karaniu, tylko o KONSEKWENCJACH - nie ubrałaś się, jesteś nie ubrana!

(A tak na marginesie - nigdy nie wstydziłaś się za siebie - bo coś zrobiłaś nie tak?)

A odnośnie mody "żłobkowej" - powtarzam :dzieci mogą chcieć, rodzice powinni myśleć.

Dzisiaj zgadzasz się na taką modę, a w KONSEKWENCJI (właśnie tej nielubianej) zgodzisz się na MODĘ picia, palenia, narkotyzowania się na imprezach nastolatków - bo to MODA? Czy wtedy dopiero zaczniesz tłumaczyć, że nie zawsze to co modne jest DOBRE?

Ręczę Ci - jako mama dwójki dorosłych dzieci, że w tedy będzie za późno!

Odnośnie słowa "dlaczego" i stwierdzenia "nie mam czasu" - wysyłasz sygnał do dziecka że JEGO potrzeby informacji i rozwoju są nieważne - ważniejszych jest 1000 innych spraw. Gdzieś Edwarda fajnie napisała, że wystarczy często odwrócić pytanie "jak myślisz - dlaczego".

Powiem Ci że NIGDY nie powiedziałam moim dzieciom "nie mam czasu" na rozmowę. Często jest tak (bo rozmawiam cały czas), że robimy coś razem i rozmawiamy, a jak dzieci były małe, łaziły za mną lub mi pomagały i rozmawialiśmy (zresztą jesteśmy rodziną gadułów), w ten sposób zostały wprowadzone w świat domowych obowiązków.

Kiedy byłam o coś zła (na złe zachowanie) odsyłałam do pokoju tłumacząc że muszę się uspokoić i przemyśleć bo ich zachowanie bardzo mnie zraniło. To była NAJGORSZA kara - jak przestałam z nimi rozmawiać.

babajaga

Agrafka

Chciałam Wam dziewczyny podziękować.
Bardzo cenne jest to, co piszecie. Ja mądrych książek o wychowaniu nie czytam, czasem jakiś artykuł, staram się podążać za sercem i rozsądkiem. Nie zawsze mi się udaje. W skrócie, staram się
- nie ośmieszać ani zawstydzać
- nie porównywać dzieci
- krytykować zachowanie, a nie dziecko
- nie skupiać uwagi na agresorze tylko na ofierze
- nazywać emocje, uczucia
- przytulać, mówić, że jest ważne, że kocham
- znaleźć codziennie choć chwilkę na spokojną rozmowę (spytać, czy chce o czymś porozmawiać, czy wszystko dobrze w przedszkolu, czy ma jakieś pytania)
- jak mnie czymś wyprowadzi z równowagi mój Starszy, proszę, żeby wyszedł na chwilę do innego pokoju, albo ja wyjdę, bo jestem zdenerwowana i mogę mu coś przykrego powiedzieć, a tego nie chcę (niestety czasem reaguję w sposób, którego się wstydzę, i który chcę wyeliminować na dobre; staram się, ale czasem nie wychodzi...)
- doceniać osiągnięcia (ostatnio Starszy dostał medal za samodzielne ubieranie Smile

)