..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

kukułka · Wysłany: Sob 22:24, 05 Mar 2016 Temat postu:

Ja byłam i chwalona, i ganiona. I uważam, ze tak jest OK.

no, oczywiście, ze za rzeczywiste trzeba.

no ja RB byłam dlatego, ze nosilam , karmilam. Koniec.
a tak to nie

tak wynika z tego, co czytam od kilku lat w grupie RB na fb

gam · Wysłany: Sob 22:54, 05 Mar 2016 Temat postu:

Edwarda · Wysłany: Nie 0:06, 06 Mar 2016 Temat postu:

A mi wiele daje grupa rb na fb Wesoly

Niektóre dziewczyny są żywym przykładem, że nawet nastolatki można wychowywać w 100% rb Wesoly

Oj, daleko mi do nich, ale się uczę Wesoly

A te dyskusje, które czytałam, z serii: "jak podać lekarstwo", najczęściej rozpoczynają osoby nowe w temacie rb.

Nigdy nie przeczytałam rad innych niż" "to sytuacja zagrażająca zdrowiu lub życiu i jeśli trzeba, podaję siłą".

elusiaczek · Wysłany: Nie 0:11, 06 Mar 2016 Temat postu:

Do mnie akurat bardzo przemawia idea wychowania bez kar i nagród, raczej nie używam ani jednego ani drugiego. Ale może to dlatego że mam tylko 1 dziecko?

Co nie znaczy że zawsze robię wszystko w duchu RB, NVC czy jeszcze jakimś innym

Moim zdaniem ważna jest świadomość rodziców w tym jak wychowują dziecko. Dlatego bardzo chętnie czytam różne poradniki, chodzę na warsztaty, rozmawiam z innymi rodzicami. Częściej się przez to zastanawiam nad niektórymi sytuacjami, nad rozwiązaniami konkretnych problemów, a nawet teraz w mojej pracy (w szkole) bardzo mi to pomaga w kontaktach z uczniami.

sylwuska90 · Wysłany: Nie 13:23, 06 Mar 2016 Temat postu:

Czytam o RB, bardzo się tym interesuje ostatnio... i poszukuję jakiejś książki w pdf (więc jak ktoś ma coś fajnego to byłabym chętna, mi w tel najlepiej czytać jak dzieci śpią i musi być ciemno.

jak macie piszcie).
Piękna idea, fajna sprawa. Ja niestety nie miałam RB w dzieciństwie, daleko było u mnie do RB, przynajmniej w stosunku do mnie. Dlatego (może się usprawiedliwiam, nie wiem) cieżej mi to zastosować. Jest ok, super.. staram się a za jakiś czas wychodzi to co zostało utrwalone w dzieciństwie. I tak się z tym gryze, by było dobrze. Jak dochodzi zmęczenie, czy wyczerpanie opieką nad trójką to w ogóle bywa cienko. Ale ciesze się, że chociaż się staram. Że małymi kroczkami idę do przodu Wesoly

wiadomo jak mniejsze dzieciątko, to lepiej. Niemowlę karmione piersią, noszone, zaspokajane potrzeby, ze starszym pewnie jest trudniej...

koniczynka4 · Wysłany: Nie 14:39, 06 Mar 2016 Temat postu:

brain · Wysłany: Nie 22:08, 06 Mar 2016 Temat postu:

A jak wychować dziecko rb w wierze? Wszak Pan Bóg za dobre wynagradza, za zle karze. Chyba od tego sie nie ucieknie. To element zycia.

heidi · Wysłany: Pon 9:57, 07 Mar 2016 Temat postu:

Moim zdaniem RB może dużo lepiej przekonać dziecko, że Bóg je kocha i jest miłosierny, a to jest dużo, dużo ważniejsze od nagród za dobre uczynki i kary za grzechy... Ostatecznie przekonanie o karach i nagrodach dawanych przez Boga może doprowadzić do utraty wiary. Bo starałem się postępować dobrze, a zamiast pomyślności spadają na mnie same nieszczęścia... A w końcu najważniejsze jest przykazanie miłości.

brain · Wysłany: Pon 14:01, 07 Mar 2016 Temat postu:

A ja mam takie podejrzenie ze dziecko przed ktorym ukrywa sie rzeczywistość nagród i kar, moze odejść od wiary w momencie gdy okaże sie ze Pan Bóg owszem bezgranicznie kocha (nic nowego), ale jest tez niesamowicie sprawiedliwy i jest kara za grzechy w tym zyciu i oczyszczenie sie z nich po śmierci.

Itka · Wysłany: Pon 14:31, 07 Mar 2016 Temat postu:

Brain, ja myślę ze nie uchroni się dziecka przed nagrodami i karami bo są choćby w szkole. A RB tez nie polega na tym żeby dziecko myslalo ze mu wszystko wolno bez konsekwencji. To nie bezstresowe wychowanie. Chodzi raczej o mądre karanie które jest związane bardziej z ponoszeniem konsekwencji działań. I staranie się zrozumieć dziecko dlaczego zrobiło źle zanim w nerwach się je ukarze. Choć wiem ze w praktyce nie zawsze się da być takims wyrozumialym.

A co do wiary w Boga i to, że Bóg też wymaga a nie tylko jest miłosierny to owszem racja. Tylko czy chodzi nam o wypełnianie przykazań ze strachu przed karą czy z miłości do Boga i bliźniego i z faktycznego przekonania że coś jest złe? Myślę że to drugie każdy woli Wesoly

. I chyba w RB o to chodzi zeby dziecko rozumialo dlaczego cos jest zle. A nie zeby tylko ze srtachu przed kara bylo posluszne.

I podobnie jest z chwaleniem i nagrodami, cel jest taki zeby dziecko nie robilo czegos tylko na pochwale czy nagrode ale zeby samo potrafilo byc zadowolone z tego co robi, samo potrafilo sie dowartosciowac. A jesli juz sie chwali to czyn a nie dziecko. Bo nie mozna z powodu jednego czynu ocenic calego czlowieka.

brain · Wysłany: Pon 17:47, 07 Mar 2016 Temat postu:

Itka ze wszystkim zgoda. Ale przez chwilę mialam wrażenie ze w rodzicielstwie bliskosci chodzi tez bardzo o to żeby wymazać pojęcie kar i nagród, a wg mnie to jest odrealnianie dziecka. Prędzej czy pozniej sie z tym spotka, w szkole jak piszesz, w wierze, w pracy..i zeby szoku nie bylo Mruga

tyle.

elusiaczek · Wysłany: Pon 22:22, 07 Mar 2016 Temat postu:

Itka · Wysłany: Wto 12:52, 08 Mar 2016 Temat postu:

Brain ja rozumiem twoje wątpliwości Wesoly

. Sama je mam ale widzę w tym trochę sensu i uważam ze jak się da to warto szukać innych rozwiązań niz tradycyjne kary. Problem jest jak dziecko jest w takim wieku ze nie rozumie konsekwencji, ale wtedy tez trzeba być wyrozumialym ze dziecko ma prawo czegoś jeszcze nie rozumieć, choć wiem ze łatwo stracić cierpliwość i człowiek może czuć się bezradny.

sylwuska90

Napisze w tym wątku, bo nie wiem w jakim

Dziewczyny czasami nie mam już sił.. Nie wiem co robić... i jak reagować żeby było ok... czytam o tym RB i ze stosowaniem tego u nas różnie bywa.. w sumie myślę, że z trójką dzieci o tak małej różnicy wieku jest potrójnie ciężko...
No, ale przejde do rzeczy.. w córkami jest dobrze. Wiadomo są dni gorsze, ale ogólnie jest ok. Gorzej z synkiem.. Kiedyś może pisałam.. On jest coraz trudniejszy, a ja nie mogę znaleźć przyczyn jego zachowania ani znaleźć sposobu... jest mega płaczliwy.. ale dziewczyny, nie taki że czasem płacze.. on teraz ciągle płacze, czasem nawet dosłownie wyje, wiszczy (czy jak to wy określacie).. wstaje rano, pierwsze co.. wisk.. on nie usiądzie na nocnik, on nie będzie robił inhalacji i wyje... on chce teraz śniadanie.. jak mu tłumacze że musi poczekać po smażenie, gotowanie trochę trwa.. to nic nie daje.. wyje.. płacz bo tłumacze mu że nie może zaczepiać młodszej siostry bo to ją boli, płacz dosłownie wisk bo mu coś nie wychodzi.. lub po prostu bez powodu.. chodzi i mówi że jest smutny...
No już sama nie wiem, przeczuwam że może czuje się odrzucony bo jako środkowe dziecko miał najmniej uwagi sam na sam, a ja wciąż gonie.. bo to jedne zrobi kupe, to siku, to jeść, to pić... a tu syf w domu, więc trzeba ogarniać.. a to inne czynniki zew. typu okres i nie mam ochoty na nic, spadajcie... no już nie wiem co mam z nim robić, jak reagować konstruktywnie na ten jego płacz.. już nie mam pomysłów.. próbuje po trochu wszystkiego, ale nic nie daje żadnych długotrwałych efektów.. Odesłanie do pokoju powoduje że chwile w pokoju popłacze i wraca i czasami jest już wtedy ok.. oczywiście przez jakiś czas.. miałyście podobnie? co robiłyście?

bakteria

sylwuśka, Ty kosmito z tym "wiszczy" Mruga

[link widoczny dla zalogowanych]

a tak poza tym - mój syn tak miał do 1,5-2 lat, córka dopiero teraz stopuje. Ja nie mam pojęcia, dlaczego - ale nieraz wychodziłam z siebie z bezsilności, rozumiem więc. Ja zawsze próbowałam rozmową, tłumaczeniem, odpowiedzią na potrzeby i... wielka LIPA. O wiele lepiej radził sobie mąż, który ma 3% mojej cierpliwości i zdarza mu się poważnym tonem opierniczyć młodą, żeby się uspokoiła. I to częściej działa. Ale nasza zawsze (!) próbuje przekraczać granice, zmieniać je - jej więc potrzebne więcej dyscypliny niż naszemu synowi.

nie wiem, czy odsyłanie do innego pokoju jest dobre... ja próbowałam ignorować (lipa), zaradzać/rozmawiać (lipa), krzyczeć - oczywiście bez przesady Mruga

(najczęściej lipa). I dopiero w miarę nabywania kumatości da się z tą moją córą żyć...

edit: ojej, dobijająco zabrzmiał mój post. A ja chciałam przekazać, żebyś siebie nie obwiniała, bo to chyba jest tak, że mimo starań takie dziecko i tak będzie jęczeć i popłakiwać. Jasne - szukaj sposobów! Ja też stawałam na głowie. Ale - samo przeszło po prostu. dużo sił!!