..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

heidi

U mnie w podstawówce był system "3 minusy = 1", raz mi się nawet trafiło, hehe.

Co do budzenia - w dobie, gdy pełno dzieciaków ma komórki, to nie jest to taki problem...

elusiaczek

Co do zadań domowych, zgadzam się, że to nie obowiązek rodzica tylko dziecka i to ono niech decyduje czy je zrobi czy nie. Jeśli zadanie ma sens - ok, rozumiem i mogę zachęcać do zrobienia. Ale jeśli np. dziecko jest dobre z matematyki - wszystko rozumie, to zadania domowe "żeby sobie poćwiczyć i utrwalić" uważam za stratę czasu - na ćwiczenie i utrwalanie wiadomości jest czas w szkole.

Ja bardzo polecam poczytać coś z psychologii rozwojowej, żeby sobie uświadomić jakie zachowania dziecka są normalne w danym wieku, ile dziecko jest w stanie zrozumieć, bo to ułatwia nam-rodzicom zrozumienie wielu zachowań.
Wydaje mi się, że sięgając po książki z zakresu AP oczekujemy jakichś gotowych rozwiązań, konkretnych sposobów rozwiązywania trudnych sytuacji. A tam ich nie ma, i to dobrze, bo przecież każde dziecko i każda rodzina są inne.

Kukułko, Agnieszka Stein mi też jakoś nie pasuje

Byłam nawet na spotkaniu z nią i chyba nie nadajemy na tych samych falach

Aglaia

elusiaczek

kukułka

Z AP to ja lubię tylko chustę i dkp.
Reszta to dorabianie teorii do nie wiadomo czego, rzeczy oczywiste (że trzeba z dzieckiem rozmawiac np, no odkrycie Ameryki!) i przerost formy nad treścią. Że o dziwnych wpisach na fb w grupie AP nie wspomnę.
Na wychowanie bez kar i nagród mam alergię.

Aglaia

fiamma75

Ja z RB najbardziej lubię dkp i spanie razem. Moje dzieci do tej pory lubią spać ze mną i niemal się biją jak tata ma nocki, kto będzie z mamą spał

Elusiaczek, nie trzeba psychologa, zęby wiedzieć, ze rodzeństwo ma różne rozgrywki między sobą a ta agresja jest chwilowa, bo "jej nie lubię i chcę jej pokazać kto tu rządzi". Można oczywiście doszukiwać się różnych treści, próbować rozwiązać za pomocą psychologa, ale IMHO najlepszą metoda w takiej sytuacji jest dotkliwa kara. Mnie interesuje efekt, żeby jedno drugiemu krzywdy nie robiło a sposób w jaki to osiągnę mniej.
Zresztą mam wrażenie, ze większość poradników pisana jest przez rodziców jedynaków - a to jednak całkiem inny świat, gdy jest rodzeństwo.

kukułka

elusiaczek

Fiammo, myślałam że piszesz o agresji w ogóle - np. dziecko ciągle bije inne dzieci w przedszkolu, na placu zabaw, jakieś inne zachowania agresywne wykazuje, takie niepokojące - a to co innego niż kłótnie między rodzeństwem.
Ale mam pytanie - dlaczego uważasz, że najlepsza jest przy kłótniach rodzeństwa dotkliwa kara - przecież ona działa tu i teraz i niczego dziecka nie uczy - bo z tego co rozumiem, takie zachowania się często pojawiają u Twoich dzieci, mimo że już wiedzą, że mogą dostać (i pewnie dostaną) karę. Nie odbieraj tego jako atak - jestem po prostu ciekawa. I jakie to są kary? Nie wystarczy rozdzielenie i niedopuszczenie żeby się razem bawili?

Kukułko, ja na tej grupie nie jestem, bo się nie chcę denerwować

Jak pracowałam w takich godzinach, że nie było czasu na długie wychodzenie, to jak A. nie chciała się ubierać, ubierałam ją na siłę, albo wychodziła nie ubrana. Tylko problem zaczął się pojawiać jak się zrobiła większa i silniejsza, bo ja fizycznie nie dawałam rady na siłę jej ubrać albo wynieść (za bardzo kopała i się rzucała). Na szczęście ten etap na razie minął

fiamma75

Rozdzielać to można maluchy a nie dzieci w tym wieku - zresztą co załatwia rozdzielenie? A bawić się ze sobą chcą. Zresztą ingerujemy wtedy gdy robi się niebezpiecznie - pewnie jak większość rodziców - muszą sami swoje sprawy rozgrywać.

Elusiaczek a myślisz, że tłumaczenia czegoś uczą? Jakoś moje dzieci niekumate są Laughing

Pewnei też zależy to od temperamentu dziecka. Poza tym u moich dzieci nie pojawiają się te zachowania jakoś szczególnie ciężko, myślisz, że jak jest w innych rodzinach, słodka bajka jak z książek AP

(sama jako dziecko ostro się bijałam z bratem a mój mąż to z rodziny wielodzietnej jest, to dopiero mógłby kwiatki opowiedzieć). Kto się lubi, ten się czubi.

U syna głównie, u córki rzadziej, on jeszcze jako maluch przejawiał takie zachowania np. jako 3-4 latek gryzł do krwi siostrę -odciągania, tłumaczenia nie pomagały - pomogło jak kazaliśmy siostrze oddawać tak samo - moment trwało. Podobnie było z ciągnięciem za włosy - wyrywał. jak go parę razy poszarpała za włosy, to się przekonał, ze to nie jest fajne jak się samemu ryczy z bólu. Rzucania kamieniami niestety nie da się tak przerobić , ale jak ma np. zakaz xboxa na tydzień to jest dotkliwa kara. I żeby było jasne - doskonale wie, ze nie wolno nikogo bić, tylko że jak się zdenerwuje to o tym nie pamięta.
Jak kiedyś córka uparła się, że nie idzie się kąpać bo nie, to ją mąż w ubraniu do wanny wrzucił. Od tej pory nie ma problemu

PS. I zgadzam się z Cerą, że potrzebna jest zdrowa dyscyplina. Nie rygor pruski i nie pobłażanie. Tylko zdrowa, wyważona. W żaden sposób nie przekreśla to bliskości. w końcu jesteśmy rodzicami a nie kumplami. Przewodnikami a nie prowadzonymi.

Cera

Zgadzam się z Wami dziewczyny kukulko i fiammo.

Moje dzieci też śpią ze mną jak mąż ma nocki. Jeśli któreś z dzieci miał trudny dzień lub ewidentnie co je trapi też noc spędzamy wspólnie. Zdecydowanie śpią lepiej i budzą się wypoczęci. W chorobie to większej oczywistości nie ma. I ja to też lubię. Zawsze lubiłam i miałam poczucie straty kiedy poszli na swoje. Bezcenne dla dziecka.

emma

Ja nie czytałam RB. Choć gdzieś mi tam blisko tego, zwłaszcza u małych dzieci.
Ale jedna rzecz mnie zastanawia. Skoro mamy poziomy rozwoju moralności i do któregoś tam wieku postępujemy słusznie nie z nakazu sumienia tylko z powodu ewentualnej kary to jak to się ma do RB? I szczerze mówiąc to ja u trzylatka nie widzę zbyt spostrzegania konsejwencji. Dla moich naturalna konsekwencja zawsze była postrzegana jako kara, często zresztą jako niesprawiedliwa na dodatek

(no biedulki takie skrzywdzone przez los

). Emocje im windowały wysoko i rozmowa była niemożliwa nawet często po kilku godzinach.
Nie wiem może gdybym przeczytała książkę i trzymała się uparcie jej to byłoby inaczej. Ale tak to nie widzę u trzylatka dobrego pola na same naturalne konsekwencje. To zbyt duży egoista. I to nie egoista w złym sensie, tylko rozwojowym.

Aglaia

kukułka

Hyhy, mu też wrzucamy w ubraniu. Albp myjemy w zimnej wodzie jak udają że oni tacy Nie poradni w myciu.
Rozdzielac to można maluchy roczne, nie stare konie.
Ostatnio czytałam jakie to RB jest wychowanie ez pochwał. Jakaś masakra.

elusiaczek

No ale jak się starsze dzieci biją to co, nie rozdzielacie ich?

A co do oddawania, to to jest coś innego niż kara moim zdaniem. Chyba kukułka o tym pisała, że warto, żeby dziecko wiedziało że może się bronić.