..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

hermiona

sylwuskabto super, że Ci nie nakładli do głowy swojego podejścia i jesteś szczęśliwa ze swoim sposobem życia Wesoly

Wiem jakie to dołujące nie mieć oparcia w rodzinie Smutny

bakteria

ojej, sylwuśka

to taki matriarchalny, toksyczny układ. Nie daj się, żyj własnym życiem, masz wspaniałego męża i kochane dzieciaczki. A ze strony męża rodziny trochę pomocy jest i akceptacji??

Justek

Sylwuska żyj własnym życiem i bądź szczęśliwa, tak po prostu, czasem na złość tym wiecznym pesymistom. Masz wspaniałą rodzinę (zaintrygowało mnie to że Ty męża wybrałaś bo tajemniczo to brzmi Mruga

) i tego się trzymaj Wesoly

ludzie gadają i będą gadać zawsze. Żal że to Ci najbliżsi tak ranią ale głową muru nie przebijesz, niech się kiszą we własnych smutkach

sylwuska90

Niania

sylwuśka, jest jakaś prawidłowość między rodzinami gdzie na wszystko się narzeka, wszystko nie pasuje i świat jest dla nich zły
- a brakiem chęci do pomocy, poczuciem otwartości na drugiego.
to jest jak lewa i prawa strona medalu...

trzymaj się byś miała siłę wytrwać w innym nastawieniu ducha, bo to nie jest łatwe jak się siłą rzeczy przesiąkło (także szacun ża siłę)
na całe szczęście ze masz rodzinę męża...
bez niej byłoby jeszcze trudniej Mruga

Miśka · Wysłany: Wto 9:31, 10 Mar 2015 Temat postu:

Rzecz będzie może nie o samej cierpliwości, ale bardziej o odporności/asertywności, sama nie wiem jak to dokładnie nazwać Wesoly

Ale do sedna: idę sobie wczoraj obok placu zabaw, mijam mamę z (na moje oko) 3 letnim dzieckiem i to dziecko do mamy, takim lekko proszącym głosem:
- Mamo, pójdziemy na plac zabaw?

Reakcji mamy już nie słyszałam, bo poszłam dalej, ale... mi się serce ścisnęło. I od razu przypomniało mi się, jak kilka lat temu opiekowałam się bratanicą, wtedy też coś około 3 lat miała. Rodzice mieli wolny wieczór, a ja zostałam z małą na noc. I wszystko było dobrze, do momentu, kiedy dziecko się nie obudziło i nie zaczęło płakać (za mamą). Nie wiem kto był bardziej zapłakany: ona, u mnie na rękach, czy ja.

No i właśnie to mnie zastanawia. Jeżeli reaguję ściskiem serca na "mamo" obcego dziecka i płaczem na płacz nie-obcego, to jak przetrwam dzieciństwo własnego? Przecież zapłaczę się razem z nim. Nie daj Bóg choroba, ząbkowanie czy cokolwiek co sprawi, że dziecko będzie bardziej marudne.
Powiedzcie, przejdzie mi? Przy własnym dziecku to się spina pośladki i działa, a nie rozczula, czy jak? Bo jak sobie wczoraj uświadomiłam co mnie czeka, to ciarki mnie przeszły Confused

ewcia87 · Wysłany: Wto 11:34, 10 Mar 2015 Temat postu:

Dasz radę

ja miałam empatię posuniętą do granic absurdu. Efekt jest tylko taki, że się dziecku nie daję wypłakiwać i uwielbiam sprawiać, że się śmieje. Rzadko nie możesz pomóc wcale. Jeśli niewiele da się zrobić innego, to można przytulić, ponosić albo cyca dać. M.in. dlatego mi tak zależało na kp Wesoly

Przez pół roku tylko raz miałam taką sytuację, że się całkowicie bezsilna czułam i nie byłam w stanie uspokoić jej płaczu. Chodziłam z nią w chuście i gadałam do niej, w końcu zasnęła.

Co Cię czeka? coś fantastycznego, bo będzie lepiej niż z bratanicą - będziesz tą mamą, dokładnie tym, czego dziecku potrzeba Wesoly

a jak można pomóc i zamienić łezki w uśmiech, to jest wspaniałe uczucie Wesoly

koszatniczka · Wysłany: Wto 13:11, 10 Mar 2015 Temat postu:

pięknie Ewciu

Polly · Wysłany: Wto 13:35, 10 Mar 2015 Temat postu:

Mnie tak serce ściska, jak mały płacze w samochodzie, a ja prowadzę i jedyne, co mogę zrobić, to śpiewać, żeby mnie słyszał.

Jak był mniejszy i płakał, to zwykle działała chusta i bujanie albo pierś. Nawet jak dziecko ma bolesną kolkę i nie chce się uspokoić od razu, to ważna jest świadomość, że jesteś przy nim i to jest najlepsze, co możesz mu dać. Płacz w samotności to nie jest to samo co płacz w ramionach rodzica, dorośli też czasem potrzebują się wypłakać w ramionach bliskiej osoby Mruga

Miśka, dasz radę i będziesz wspaniałą mamą, reagującą na potrzeby dziecka.

sylwuska90 · Wysłany: Wto 15:33, 10 Mar 2015 Temat postu:

Miśka, masz w sobie piękną empatię Mruga

wywnioskowałam z tego co napisałaś Wesoly

także będziesz całą sobą przy dziecku.

elusiaczek · Wysłany: Wto 18:14, 10 Mar 2015 Temat postu:

Nie raz mi się zdarzało płakać po wyjściu ze żłobka. Muszę chodzić do pracy, niestety. Przykro mi że muszę nieraz siłą wyciągać córkę z łóżka, wiszczącą i wyrywającą się ubierać, a w żłobku zostawiać ze smutną minką i łzami w oczach, słuchać jak mówi że nie chce do żłobka.
Dla nie to są najgorsze sytuacje, chyba nie da się do tego przyzwyczaić... Smutny

Justek · Wysłany: Wto 19:40, 10 Mar 2015 Temat postu:

oj tak zostawianie płaczącego dziecka to rozrywa serce, albo pobieranie krwi! Ale są to sytuacje których się nie uniknie. Dasz radę Wesoly

takie jest życie matki Wesoly

a z drugiej strony jak dziecko pierwszy raz powie mama a potem kocham Cię to można się rozpłynąć z radości Wesoly

gam · Wysłany: Wto 22:16, 10 Mar 2015 Temat postu:

ewcia87 · Wysłany: Śro 7:40, 11 Mar 2015 Temat postu:

Fotelik tyłem do kierunku jazdy jest dużo bezpieczniejszy. Zastanawiam się, czy nie dałoby się pomontować lusterek tak, żeby dziecko widziało kierowcę. Połowa patentu już jest - podglądarka do dziecka, kierowca widzi - ale maluch widzi tylko oczy, nie wiem czy to wystarczy. I tak chyba zainwestuję.
[link widoczny dla zalogowanych]
Moje dziecko mało samochodowe. Ze względu na to, ograniczam podróże i zawsze jeździmy z kimś jeszcze, żeby nie była sama na tylnym siedzeniu. Nie powiem, utrudnia to życie... choć z drugiej strony, oszczędzam na paliwie naprawdę konkretnie (dużo jeździłam wcześniej) Mruga

Miśka · Wysłany: Śro 9:07, 11 Mar 2015 Temat postu:

Dzięki dziewczyny za pocieszenie Wesoly

. Poważnie boję się tego zetknięcia z płaczącym dzieckiem, zwłaszcza, że od zawsze dość płaczliwa byłam. Co ciekawe tylko w odniesieniu do dzieci (niektórych), dorosłych nigdy. Taka ze mnie dziwna zołza Mruga

, ale mam nadzieję, że jakoś dam radę (a raczej damy, bo mąż nie jest w tym lepszy ode mnie Wesoly

)