..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Kryśka

Pytanie skierowane do osób zajmujących się dziećmi. Swoimi i cudzymi.
Od kilku dni zajmuję się 5 letnią chrześniaczką. Dziecko jest kochane, mądre, grzeczne itd. Ale ja czasem mam dość!
Przykład: wracam dzis z pracy. Mąz wróci jutro. Jestem zmęczona, głodna i zła. Yellow_Light_Colorz_PDT_07

Mała wita mnie od progu (podczas mojej niebecnosci była z wujkiem) i chce się pochwalić, jakie śliczne puszcza bańki mydlane. Wykrzesuję z siebie resztki entuzjazmu. Nastepnie zabieram się za robienie naleśników, a zaznaczyc trzeba, ze Mała uwielbia pomagać w kuchni. Za chwile słyszę: "ciocia, a moge wbic jajko?" Dobra, ale ona najpierw myje raczki, potem z wielkim namaszczeniem wbija jajko, potem wyławiamy resztki skorupki, a mnie zaczyna szlag trafiać. Shocked

Przy wlewaniu mleka jest podobnie. Sama zrobiłabym to 5 razy szybciej.
Potem muszę odpowiedzic na 100 pytań w rodzaju: dlaczego woda jest mokra? A skąd się biorą bańki mydlane? Czy kotki lubią naleśniki? Gdybym nie była zmęczona, to dałabym sobie z Mała radę. Jednak domyslam się, że matki czesto zmęczone bywają. Jak sobie wtedy radzicie? No chyba, że drażnią tylko cudze, a swoje dzieci nie?

sagitta

Oj, własne też drażnią nieraz. I mi zdarza się coś burknąć............. Zazwyczaj robię tak: jak mam czas i cierpliwość, to robimy wszystko razem w jej tempie (czyli jakieś 5 razy wolniej i 10 razy brudniej), jak nie mam cierpliwości np. do wspólnego zamiatania, to mówię: razem będzie nam trudno - najpierw zamieciesz ty, a ja potem poprawię (i na 10 minut zajmuję się czymś innym). Jak się spieszę albo umieram z głodu, to mówię: Kocie, dziś się bardzo spieszymy, mama zrobi to sama, bo naprawdę nie mamy czasu/jestem strasznie głodna/zaraz przyjdzie babcia i musi być gotowe itd.

Niania

ja z moją chrzesniaczką - też ma już 5 lat

- robię tak że ja szykuję w dużej misce, a ona wszystko co ja papuguje w małej - ja robię sobie i ona jest duma ze swojego Yellow_Light_Colorz_PDT_06

[

Dona

a mi brakuje cierpliwości..

i czesto mam przez to doła... Sad

ostatnio nawet zaczełam sie zastanawiac poważnie nad tym, czy dam rade z drugim dzieckiem...... :sad: :sad: :sad: :sad:

sagitta

Dona, też mi się zdarzało tak myśleć.........głowa do góry, będzie lepiej Smile

channel

Oj róznie to bywa Very Happy

Są dni że cierpliwość ma nie ma końca, a są takie że...odganiam dzieci od siebie (najczęściej przed @ Mr. Green

) Dla mie taką odskocznią od dzieci jest praca. Jak wracam umordowana, zła na cały świat popatrzę na moją małą która już czeka na mnie w kuchni - zycie nabiera barw! Ja bardzo lubię dzieci. Zawsze fascynował mnie ich rozwój. Jak szybko się uczą, nabierają nowych umiejętności, naprawdę to niesamowite. Jeszcze niedawno uczyłam Olę odróżniać korzeń pietruszki od białej rzodkwi i selera, a teraz młoda sama zaczyna gotować zupy! Niedawno musiałm po niej odkurzać a teraz wracam z pracy i mam posprzątane (nawet całkiem przyzwoicie) Yellow_Light_Colorz_PDT_04

Jak jestem znuzona, roczarowana, zmęczona a dzieciaki się do mnie pchają tłumaczę sobie ze to "okres przejściowy" a "czego Jaś się nie nauczy tego Jan nie będzie umiał" i jest łatwiej.

Gagusia

Dona

juka

cierpliwość to ważna cnota Very Happy

. ja jej nie mam z natury, dlatego dziękuję Bogu że dał mi dzieci. więc biorę ją nie z moich własnych zasobów, tylko się jej uczę... przy wydatnej pomocy z Góry Mr. Green

. a nauka jak to nauka, musi trwać i nie obywa się bez błędów Yellow_Light_Colorz_PDT_04

Maria

Ja ostatniego dnia w pracy, pod wieczor to juz tylko odliczam minuty i modle sie by resztki cierpliwosci nie odlecialy dopoki nie pojde do domu Yellow_Light_Colorz_PDT_04

Ale ogolnie to okazuje sie, ze cierpliwa jestem. Z natury najwyrazniej. Very Happy

Fakt, ze wiele zalezy od humoru, nastroju, i wielu innych czynnikow. Czesto sa dni, gdy nic mnie nie rusza, mlodzi nie sa w stanie mnie wyprowadzic z rownowagi a sa dni, gdy byle co mnie wkurza (w srodku, na zewnatrz nie pokazuje Cool

) Pracuje dla jednej rodziny juz prawie 2 lata. Krzyknelam na dzieci 2 razy. I mowie wam dziewczyny, tylko czekam by zobaczyc jak to bedzie z wlasnymi! Yellow_Light_Colorz_PDT_04

sagitta

Oj, a ja mam własnie doła cierpliwościowego................... dziś mała od rana strasznie kaprysiła dosłownie o wszystko............do tego stopnia, że mnie uderzyła (dotąd raczej rzucała przedmiotami jesli złościła się az tak.........) :sad: :sad: w kościele urządziła mi pokaz z superniani rodem....... wrzeszczała, rzuciła się na podłogę i wysmarkała........ :sad: myślałam, że umre ze wstydu, potem było juz niby ok, ale ja ledwo żyję, a ona właśnie wlazla do szafy i zsiusiała się na rolki (niechcący, nie zdązyła wyleźć) Już jestem padnięta i z zerową cierpliwością, całe szczęście, ze niedługo powinien wrócic mąż (nie ma go od piątku rano) i w razie czego powstrzyma mnie od rękoczynów Yellow_Light_Colorz_PDT_45

A jeszcze parę dni temu wydawało mi się, że nie mam problemów z cierpliwością................ choc swoją drogą to od paru dni moja cierpliwość jest wystawiona na ciężką próbę, najwyraźniej znów zaczynamy trudny okres.......... :sad: (2 lata i 8 miesięcy- to jakiś charakterystyczny czas?) eh, i jeszcze do tego odmawia posprzątania zabawek...........

juka

2 lata i 8 miesięcy to cudowny czas na pierwszy w życiu bunt, sagitto Mr. Green

. młode zaczyna odróżniać "ja" od "świat" i sprawdza granice, co mu wolno, co nie. granice są konieczne, żeby dziecko czuło się bezpiecznie, żeby ukształtowała sie jego tożsamość, ale trzeba je umiejętnie stawiać.
życzę ci podwójnej cierpliwości, jutro poszukam czegoś do poczytania dla ciebie i zalinkuję Yellow_Light_Colorz_PDT_06

Dona

oj sagitto.. ja tez zycze podwójnej cierpliwosci...

ale wyobrazam sobie, jestes sama z Zuzia, to mozna miec dosyc..

ten nieszczesny bunt dwulatka....

Confused

a jesli chodzi o jakas lekture
ja polecam "Kazde dziecko moze nauczyc sie reguł"

tylko ze, z doswiadczenia wiem, ze mozna posiąść wiedze z wielu ksiązek, jak postepowac, jak wyznaczac reguły i zasady, ale jak przychodzi taki kryzys cierpliwosci.. to jakos ta wiedza gdzies sie ulatnia... Confused

:sad: :sad: :sad:

fresita

ja tez poprosze linka, u nas sie zaczyna bunt klasyczny Wesoly

Dalia

Moj trzylatek w pelni wieku buntujacego Wesoly

Ja zas ucze sie nie krzyczec na niego caly dzien, tylko wyraznie powiedziec, co moze a co nie. Czesto dziala. Fakt, ze trzeba kilka razy powtorzyc polecenie typu: oddaj zabawke bratu (uwielbia wyrywac maluszkowi jego zabawki z reki), oddaj zabawke bratu, ...,........... ale po 10 razie odda Wesoly

)) Cel osiagniety, moje gardlo w calosci i obylo sie bez klapsa!