..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

brunette

wiecie co,mnie się wydaje,że to,jakie się ma relacje mieszkając z rodzicami zależy od tego, co się ustaliło na samym początku.My przed wprowadzeniem powiedzieliśmy,że płacimy po połowie wszystkie opłaty,sami pierzemy i gotujemy(chociaż zdarza się,że mama ma kilka rzeczy i biore to do siebie do pralki,by oszczędzić,albo jak mamy czegoś do jedzenia wiecej,to druga nie gotuje i dzielimy się obiadem).Przed wprowadzeniem ustaliliśmy reguły.Było powiedziane,że we wszystkim pomożemy,ale nasze obowiązki najpierw,a dopiero potem to,co mama wymysli(ona jest typ "tu i teraz"!). Jest u nas swego rodzaju reguła,że jak wychodzimy,to mówimy,że jedziemy i mniej więcej o której będziemy-nie jest to jakaś kontrola, po prostu zapobiega to martwieniu się. Dotyczy to zarówno nas jak i rodziców. Moja mama jest osobą schorowaną,która czasem ma swoje gorsze dni.Wtedy po prostu siedzimy u siebie,a na jej zaczepne teksty po prostu nie odpowiadamy(ja mam z tym problem,bo pyskata jestem i musze swoje 3grosze dodać).Po kilku dniach jest już normalna atmosfera. Także myślę,że jak się z góry ustali reguły,a nie najpierw wszystko pod rodziców, a potem bunt, to nic nie stoi na przeszkodzie harmonijnemu życiu w jednym domu Wesoly

walecznaS

haha, żebyście widzeli, w jakich warunkach mieszkaliśmy na początku małżeństwa, żeby tylko nie mieszkać z rodzicami...A nasi obecni sąsiedzi w jeszcze gorszych

A ja myślę, że mam w miarę komfortową sytuację - do rodziców 10km, do teściowej tyle samo Wesoly

Nie za blisko, nie za daleko

I ochota na niedzielne spotkania jest Wesoly

Maria

No i co na poczatku docierania sie jest szczegolnie uciazliwe gdy sie mieszka z rodzicami: nie ma nawet jak sie poklocic Mruga

U nas od razu drobne sprzeczki byly traktowane jak tragedia wielka i w ogole "dzieci dzieci pogodzcie sie". Milo, ze sie martwili, ale nas to blokowalo.

kukułka

tjaaaaaaaaa, mysmy tez ustalali....

brunette

może wszystko zależy od charakterów albo wychowania - do nas wprowadziła się mama mojego taty. I mama pamięta,jak ona we własnym domu czuła się gościem,kiedy to babcia wszystko wiedziała lepiej i krytykowała ją. Dlatego kiedy coś mi dobrze radzi, przypominam jej o tym. A co do kłótki - nie wiedzac czemu, mama zawsze trzyma stronę zięcia i każe mi męża przepraszać

(

dziś temat bardzo aktualny,bo od wczoraj mamy ciche dni i mama znów czuła się zobowiązana"interweniować")

Żani

My też ustaliliśmy zasady i niestety to nie pomogło.

Weronika

myślę że to nic nie da skoro własny syn nie czuje sie u rodziców jak w domu tylko jako obcy w sensie "tu nic nie jest moje" nie da sie po prostu. a u moich rodziców tez lepiej nie bedzie bo z kolei mama jest chora po wylewie a tata przejmując jej obowiązki zrobił sie niezwykle wtrącalski.
musimy to jednak przeżyć bo jeśli byśmy poszli wynajmować to ze studiami moge sie pożegnać Smutny

bakteria

Weroniko, ja będę za Was trzymała kciuki. Wiesz, u nas jest podobna sytuacja - za niecały rok wyprowadzamy się z wynajmowanego mieszkania (no, chyba że M. tu znajdzie jakąś super świetnie płatną pracę na cały etat) do rodziców męża. Pomieszkując tam wakacyjnie, łikendowo i świątecznie, wiemy już, że to będzie strasznie ciężkie współżycie... Mój mąż jest jednak twardy facet, który stoi za mną murem i nie daje się mamie (choć jest jedynakiem), a i ja nabieram już trochę werwy w tych naszych rodzinnych utarczkach. Oczywiście, nie chodzi o ciągłe pokazywanie, co to ja nie jestem, ale o spokojne stawianie na swoim.
Dla nas dobrym sposobem jest izolowanie się od rodziców - pół dnia w swoim pokoju, w dobrych humorach.
M. będzie normalnie chodził każdego ranka do pracy, ja z naszym maluszkiem za to postaram się być twardą babką nieulegającą otoczeniu. I jakoś przetrwamy, a budowa naszego domu rusza na wiosnę (daj Boże Wesoly

).
Tak więc głowy do góry, wszyscy, którzy mieszkamy z rodzicami/teściami! Nie my pierwsi i nie my ostatni, ale jednak postarajmy się, by nie na całe życie Mruga

szarotka

milunia

Jolu, z maluszkiem? Mruga

bakteria

kukułka

nie zgadniecie co mój syn dostał na 2 urodziny. 2 smoczki uspokajaćzę. I to od osoby która wie że K nigdy smoka nie używał i używał nie będzie. Nie wiem czy ten prezent to aluzja do tego że on gdy śpiący ssie kciuka( mnie i mężowi nigdy to nie przeszkadzało i rodzina o tym wie) no i wciąż jest karmiony piersią? Tak czy owak w życiu nie widziałam żeby ktoś wpadł na pomysł UCZYĆ 2latka smoka. Drugiemu dziecku też nie podam jeśli ewidentnie nie będzie potrzebować,na prezent nikomu też nie dam bo nie zwykłam dawać komuś smoka na wszelki wypadek i nie jestem z tych co to uważają że w każdym domu musi być smok. No i na co mi te smoki? Bez sensu.

Maria

W ogole jak mozna komukolwiek dac smoczek W PREZENCIE Shocked

ale 2 latkowi? Nie miesci mi sie w glowie. Szkoda, ze paczki pieluch dla niemowlat nie dostal Shocked

kukułka

dostał też komplet śliniaczków których nigdy nie używał bo nie znosił to już kij z tym bo to mogę użyć dla młodego albo komuś dać

kukułka

ale też mi by do głowy nie przyszło dać śliniaczki 2 latkowi. Półroczne dziecko to co innego