..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

kukułka

podziwiam was za tyle pracy i gratuluję tego zepsucia Wesoly

fiamma75

chylę czoła i szczerze podziwiam Wasz trud!

vanillka

Czapki z głów!
Śledzę dyskusję od początku i w tym właśnie momencie nastąpił przełom w moim podejściu.
Teraz dopiero zrozumiałam, poczułam różnicę między jednym a drugim podejściem do wychowania. Channel bardzo dobrze to określiła - tutaj miarą nie jest to ile się nosi czy przytula, tylko to na ile jest się skłonnym zrezygnować z siebie, żeby zaspokoić potrzeby dziecka.
Do tej pory bliższe mi było podejście pinkych, że dziecko trzeba wychować tak, żeby mi "nie wlazło na głowę". Kochać z całego serca, ale od początku wprowadzić zasady i konsekwentnie się ich trzymać. Wtedy dziecko będzie słodkie, kochane, a przy tym grzeczne i nieabsorbujące. A my będziemy mogli "dalej normalnie żyć". Tylko czy to że my będziemy "normalnie żyć" jest najlepsze dla rozwoju tego dziecka? Teraz dopiero poczułam o co chodzi.
Espree, Wasz przykład też świetnie pokazuje różnicę, pomógł zrozumieć.
Dziękuję za pokazanie co się tak naprawdę w tym wszystkim liczy!

kukułka

to ja jeszcze dodam że mam poczucie że my z tym rodzicielstwen bliskości żyjemy zupełnie normalnie. Bo dzięki niemu np niemowlę było w stanie zasnąć wszędzie gdzie byliśmy byle była tam mama z nim-nie potrzebowalo swojego łożećzka koniecznie by zasnąć itd. I tak jest do dziś. Dzięki temu żyjemy normalnie-dalej dużo jeździmy zwiedzamy chodzimy do znajomych itd a dziecko po prostu z nami. A że śniadanie jadłan z młodym na rękach, a teraz na kolanach to dla mnie akurat zaprzeczeniem normalnego życia nie jest. Historia z dzisiejszej nocy. Pobudka. Przyszedł do nas. Śpi. Zerwał się nagle później i 2 godz wycięte z nocy. Próbuje się bawić gdy ja chce go uśpić. Odprowadziłam go do jego pokoju-by wiedział że w nocy z nami to się śpi a nie bawi. Sam nie zasnął. Przyszedł po pół minuty do mamy. Wiedziałam że przyjdzie:) przyzwyczaił się. Co do karmienia mój też byłby mniej problemowy chyba i spał lepiej na butli. W końcu przez pierwsze 3 tygodnie był karmiony butelka w klinice co 3 godz i mając miesiąc spał po 3 godz i robił sobie tylko przerwy na karmienie. Jak w zegarku. Po tygodniowym pobycie w domu i karmieniu piersią mu przeszło i zapragnął non stop być na rękach

kukułka

i uważam że to było lepsze dla niego niż bycie dzieckiem bezproblemowym

Dracena

Frejda

Nie mam już siły na prowadzenie tego sporu, dlatego ostatni raz wyjaśniam swój punkt widzenia Wesoly

Mieszkamy u rodziców, więc mam ograniczony dostęp do netu, a pinky od rana do nocy remontuje nasze mieszkanko, więc juz w ogóle tutaj nie zagląda.

kukułka

kukułka

novva

kukułka

novva brawo za ten tekst. Co do stymulacji mam wrażenie że channel chodziło o taka zdrowa naturalną stymulacje-branie udziału w życiu rodzinnym, pokazywanie otoczenia itd. Tak przynajmniej ja to zrozumiałam i tak ja pojmuje jakos instynktownie stymulacje dziecka.

okoani

channel

Frejdo – nie chciałam Cię obrazić – daleka jestem od tego.
Zbierając razem to co napisałaś w postach to: usypiasz Izę, bawisz się z nią, dopuszczasz możliwość spania w sytuacjach dla Małej trudnych - przecież to o to toczyła się ta dyskusja! Wszystkie mamy chcą spać z mężami – dopuszczają obecność dziecka w swoim łóżku kiedy ono tego potrzebuje! Wszystkie mamy chcą położyć spać malucha spokojnie i wyjść z pokoju – dopuszczają usypianie, bo dziecko tego potrzebuje. Twoja wypowiedź jest teraz w innym stylu niż poprzednie. Sorry za Pinkiego, ale jego wypowiedzi są bardzo kategoryczne: „nigdy”, „ nie wyobrażam sobie”, „to chore”.
Moja wypowiedź nie jest manipulacyjna (choć sadzisz inaczej) chciałam Twojemu mężowi pokazać, że życie niesie nam różne niespodzianki, dzieci tym bardziej, więc przy wychowywaniu dziecka – tak kategoryczny ton nie jest odpowiedni. A na forum są mamy, których dzieci we wczesnym okresie niemowlęctwa, wiele przeszły, szpitale, choroby, operacje, problemy z karmieniem, rozstania z mamą, więc dla nich to chleb powszedni!
A tak na marginesie – Ty dopuszczasz spanie Izy z Wami w sytuacji nocnych koszmarów, a Pinky – nie, ciekawa jestem jak to pogodzisz? Ola pod pretekstem nocnych koszmarów przyłaziła do nas chyba przez 2 lata ( czasami co noc, czasami długi czas nie), a wcześniej (ok. 1,5 roku miała) przyłaziła i po prostu ładowała nam się do łóżka – zawsze w środek, trzymając łapkę na tacie i śpiąc połowicznie na mnie trwało to chyba z dobry rok). Starsze dziecko powie Ci o koszmarach a maleńkie - tylko płacze (bo nie umie mówić), a także coś się mu śni, lub odreagowuje stresy dzienne.
Tak dla wiedzy waszej: nie spałam z dziećmi (tzn. usypiały we własnych łóżkach), nie lulałam przed snem. Moje po karmieniu nocnym odkładałam do łóżeczka i wychodziłam z pokoju. Spał i Mati i Ola. Ani razu nie uśpiłam Oli i Matiego. Mati się tego nie domagał, a Ola nie potrzebowała.
O noszeniu dzieci – chyba jednak nie zrozumiałaś. Espree tak to świetnie opisała, a ja starłam się opasać. Nie liczy się czy spacerujesz z dzieckiem po mieszkaniu na rękach, czy z nim siedzisz – liczy się fizyczny i psychiczny kontakt. Dzieci są „dotykowcami" świat poznają wielozmysłowo – smakują, dotykają, patrzą, słuchają….
A tak czepiając się (oczywiście celowo Very Happy

)- dla mnie krzywdząca jest Twoja opinia że nosiłam syna naprawdę mało – teraz to wiem, wtedy wydawało mi się że wystarczająco dużo (bo nie domagał się więcej). Tę wiedzę mam TERAZ, a Ty ją będziesz miała za 18 lat. Więc porównywanie – nie ma sensu. Wtedy cieszyłam się tak jak Wy, ze syn pozostawiony w łóżeczku, obłożony grzechotkami i zabawkami (pozytywek nie było) potrafi grzecznie leżeć 45 min. – zjadłam śniadanie, umyłam się, powiesiłam pranie, lub uczyłam się bom była studentką. Pisałam, nosiłam go jak się płaczem domagał! On nie wiedział!!!!!, że ma się domagać.
Of top. – Espree, zaskoczyło mnie to co pisałaś o dzieciach po żółtaczce! Mati urodził się z brakiem elektrolitów (w szpitalu wyrównano) a żółtaczkę przeszedł b. poważną. Z książeczki jego zdrowia – bilirubina w najwyższym momencie sięgnęła 18,74 tych jakiś ich jednostek, jak miał 12,6 wypisano nas do domu. Może dlatego był taki osowiały……. tyle, ze w tedy nikt nic nie mówił na ten temat….. i był baaardzo spokojny.

Jakbym teraz miała dziecko! Przede wszystkim postawiłabym łóżeczko przy swoim łóżku (Ola spała w pokoju z Matim a ja biegałam). I wierz mi, byłoby mi o niebo łatwiej! Mam wszak dwoje dużych dzieci, które mają swoje obowiązki domowe. Pewnych prac już od dawna nie wykonuję. Obecnie mam ZAKAZ posiadania dzieci. Czekam na operację kręgosłupa, jestem po usunięciu szyjki macicy – zmiany nowotworowe. Moja mama urodziła ostatnie dziecko w wieku 41 lat, babcia mojego tatę – 47 lat, więc może jak zdrowie pozwoli…

Jestem przeciwniczką wychowywania dzieci bezstresowo (nie ma takiego pojęcia tak w ogóle), uważam, że dzieci są członkami rodzin i powinny współdziałać w rodzinie, ale w odpowiednim wieku! Jestem za tym aby dzieci ponosiły konsekwencje swoich czynów, miały obowiązki, czuły odpowiedzialność za atmosferę w rodzinie. Tylko na wszystko przychodzi czas. Najważniejszy czas w wychowywaniu dzieci to pierwsze 3 lata, ważny okres trwa do 6 roku życia, do 10 roku życia mamy wpływ na postawy naszych dzieci a potem…. żyjemy nadzieją, że kiedyś dotrze do nich co tłukliśmy im do głów.

channel

Novva – masz rację, rodzice często przesadzają, często dzieci 8-9 mają syndrom wypalenia! Zapisują maluchy od 2 roku życia na angielski, w przedszkolu, tańce, kung fu, ceramikę, rytmikę, zajęcia wokalne…. Wszystko samo w sobie jest dobre, ale należy zachować umiar! Należy pamiętać, że w pierwszych latach dziecko rozwija się przez ruch! Mało która mama wie, ze aby dziecko ładnie pisało i prowadziło zeszyty w szkole (ona tak bazgrze – usłyszałam na ostatnim zebraniu), musi mieć rozwiniętą dużą i małą motorykę. A tą rozwija …poprzez zabawy. Wspinanie się, włażenie do kartonu, układnie klocków, itp.
Złota zasada – UMIAR – a dla dzieci nadpobudliwych (z różnych przyczyn) nawet zaleca się ograniczanie bodźców i wprowadzanie czasu wyciszenia (kilkakrotnie w ciągu dnia).
Chętnych zachęcam do sięgnięcia po książkę o pedagogice Marii Motessorii. Jej „złota zasada” to podążanie za dzieckiem. Ono nam sygnalizuje czego potrzebuje, dorośli podążają ZA dzieckiem i w sytuacjach trudnych pomagają. „Nie rób tego za mnie tylko mi pomóż”.

Kukułko - Tobie już odpisałam w poście wyżej. Trochę to trwało....

kukułka