..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

kukułka

Przeciez 30% to strasznie mało, a ja nie amm 100 proc gwarancji, ze jetsem płodna.
Co do rezygnacji z ambicji zawodowych - ja zrezygnowałam z doktoratu, by pójsc do pracy. i nie załuję. nie czuje się niespełniona, no mozę poza tym,z e wolałabym byc wykadowcą na uczelni, a nie nauczycielką, ale do teog trezba miec plecy. Wiec jesli czuje sie niespełniona zawodowo, to nei z powodu swego wyboru, a "plecakowych" realiów. Bo doktorat dwujezyczny sam promotor mi proponował, a jak przyszło co do czego, to musiałabym go robic zaocznie, bo etat na uczelni plecaki dostały, wiec olałąm p[omysł pracy na uczelni. mówui sie trudno. ale uwsteczniona sie nei czuje, bo amoje predyspozycje nie zanikają. rozwijam je inaczej.

Dona

kukułko, wybacz....

my tu rozmawiamy o rezygnacji z pracy w ogóle i zajmowaniu sie tylko domem i dzieckiem/dziecmi.......

czyli wg wiekszosci spoleczenstwa...taki wybór to uwstecznianie dla kobiety..

ty chyba masz inna sytuacje......bo pracujesz, i choc twierdzisz ze to nie był szczyt twoich marzen, podoba ci sie to co robisz i rozwijasz sie......

jak dla mnie to 2 rozne rzeczy....

fiamma75

No nie wiem dziewczyny, jako do niedawna spacerująca mama niemowleka (fakt, teraz spaceruje z małą niania Razz

) ku swojemu zdziwieniu zauważyłam dużo mam z dziećmi w wieku > 6mcy ( a więc nie na macierzyńskim). W sumie w moim otoczeniu więcej kobiet zostaje jednak z dziećmi (wśród znajomych, bo w pracy jest lekka przewaga wracających po macierzyńskim do pracy).
Sagitto jak wróciłam do pracy, okazało się, że czas wykorzytuje efektywniej Shocked

A poza tym dobrze mi robi na psyche praca (ale to jest kwestia indywidualna) i z pracy (w której sobie odpoczywam od córeczki poza jednym ściąganiem mleka) wracam stęskniona do niej, dzięki czemu czas jaki jej poświecam jest jakby intensywniejszy Very Happy

Małej krzywda się nie dzieje - z nianią jej dobrze - ma kogoś, kto zajmuuje się tylko i wyłącznie nią (z mamą tak dobrze nie miała Yellow_Light_Colorz_PDT_03

).

Kukułko nie masz też żadnej gwarancji, że dziś nie umrzesz. Takie zamartwianie się na zapas do niczego nie prowadzisz. Będziesz się starała rok, to wtedy się martw. A 30% czy 40% to dużo -spytaj tych dziewczyn, które miały tylko 0,2 % na ciążę (nieplodność przedowulacyjna) a urodziły dzieciaczki Yellow_Light_Colorz_PDT_05

Chyba bym chciała mieć drugie dziecko (macierzyństwo jednak zmienia poglądy Yellow_Light_Colorz_PDT_01

) , ale żeby było bez porodu... do tego nadal jestem negatywnie nastawiona. Mój mąż oczywiście chce, ale decyzja należy do mnie. Ale o czym my mówimy - podobnie jak Dona myśle, że odchowane dziecko to 4-5 lat.

kukułka

Nie podoba mi sie to co robie i chetnie bym zrezygnowała z pracy, dla domu własnie A o mnie niektórzy znajomi i tak myslą, ze sie uwsteczniam, ale nie obchodzi mnie to. Wiem swoje i ci, któryz mnie naprawdę dobrze znają, też wiedżą swoje. A juz poglądy społeczeństwa to są mi naprwdę obojęctne.
I dletgo trochę was nie rozumiem - że nie przejmujecie się, gdy społeczeństwo nprówki uważa za uwstecznione, a przejmujecie, gdy za uwstecznione uważa "siedzące" w domu.

juka

a ja rozumiem, chociaż moje odczucia są zupełnie inne Razz

. presja społeczna jest silna...
myślę sobie, że dobra matka to matka zadowolona - więc jak ktoś ma się dławić byciem kurą domową, to lepiej niech pójdzie do pracy i dopieszcza dzieci weekendy, a wszyscy na tym skorzystają.
ja osobiście uważam, że dobre wychowanie własnego dziecka to baaardzo ambitne przedsięwzięcie, wymagające dużych umiejętności, prawidłowych cech osobowych, mnóstwa heroicznych zalet - czyli w praktyce dużo więcej niż zwykle wymaga praca zawodowa. a pomocy psychologicznej znacznie częściej szukają ludzie, których mamy nie "dokochały" niż ci, którzy nie spełnili się zawodowo.

Triss

Spróbuje podzielić się własnym doświadczeniem na temat, o którym wspomniała powyżej Juka. doświadczeniem nie jako matka, ale jako córka. moja matka pracowała w młodości, ale po urodzeniu dzieci (mam 5 lat młodszego brata) "postanowiła" zostać w domu i zająć się naszym wychowaniem. nikt jej do tego nie zmusił, nie czuła presji społecznej, była przekonana, ze sama podjęła tę decyzję. tymczasem żyła w przekonaniu ( a od kilku lat nawet otwarcie mi o tym mówi) ze się dla nas "poświęciła" "że musimy jej być wdzięczni" itd. była nieszczęśliwa będąc kurą domową, ale czuła się w obowiązku zrezygnować z pracy. załuje że nie poszła na studia ani nie zrobiła niczego dla siebie.
i teraz tak...jakie są konsekwencje tego w moim życiu?
na szczęście niezbyt dotkliwe...już nie.
ponieważ sama przeanalizowałam ten przypadek jak każdy inny, obiektywny przypadek dysfunkcji w rodzinie. wiem, gdzie zostały popełnione błędy i te które da się naprawić, staram się jakoś naprawiać.
oczywiście mama ma trudności z przyjmowaniem słów prawdy od właśnej córki, twierdzi że się wymądrzam itd.
ale stopniowo, małymi kroczkami przekonuję matkę, ze nie ma juz małych dzieci (oboje jesteśmy dorośli, brat choć młodszy, ale też pracuje i niemało zarabia, choć mieszka z rodzicami) i może się zając sobą - czasem jakis wyjazd na kilka dni, udzielanie się w wolontariacie, jeśli nie ma szans na pracę.
a ja... choć jest mi bardzo trudno sie wyzwolić z poczucia obowiązku za rodziców, konieczności odwdzięczenie się za to, co oni dla mnie zrobili i co poświęcili (szczególnie matka, ojciec realizuje się od zawsze na kilku płaszczyznach od pracy zawodowej po kilka rodzajów hobby) żeby mnie wychować, wykształcić.
z psychologicznego punktu widzenia WIEM (znam mechanizmy) ale emocjonalnie CZUJĘ się winna, że matka zmarnowała swoje życie.

powyższa wypowiedź nie jest postulatem, że wszystkie kobiety powinny pracować zawodowo, a tylko zajmowanie się domem i dziećmi jest szkodliwe dla całej rodziny.
nie chciałabym zostać zrozumiana w ten sposób. poprostu niektóre kobiety sa szczęśliwe realizując się zawodowo, inne spełniają się bardziej w domu.
chodzi o to, żeby przed podjęciem decyzji rozwazyć obie możliwości i ich nie tylko bliskie, ale przede wszystkim odległe konsekwencje.
dlatego rozumiem Kukułkę, która nie mając jeszcze dzieci JUŻ wie, którą drogą ma podążać, by uszczęśliwić przyszłe dzieci i siebie samą.

juka

też znam takie osoby, jak twoja mama, Triss.... wspólczuję.
wg mnie "poświęcanie się" jest zaprzeczeniem miłości. kto kocha, po prostu daje siebie bez poczucia goryczy.

Niania

a wiecie co... ja to jestem ufo....

bo ja marzę o tym by pracować w domu

bez łażenia do pracy. jestem kurą z rodowodem

Triss

dzięki, Juka.
ja tez znam takie osoby "zawodowo", ale to nie to samo co przezyć to na własnej skórze. dlatego trudno mi się "uwolnić".
ale robię nam rodzinną terapię od kilku lat i już widać efekty:-)

juka

kukułka

Wiem, juko i zgadzam sie z tym, co napisałas. Jestem po czesci psychologiem...
Triss, ja myślę, ze to podejscie Twojej mamy moze zalezec tez od relacji z tata. Ale to sama o tym wiesz, ze relacja z meżem na opiekuńczośc matki wpływa. Między innymi ona.
Dlatego uważam, ze trzeba rozważyć możliwości, konsekwencje i oprzec się na mężu. Nie tylko, by maż dawał oparcie, ale umieć z tego oparcia korzystać.

Triss

Juko, Nianiu - pozostając w zgodzie z tym,co napisałam powyżej, nie zakwalifikowałabym Was do Ufoludków...

Moja matka nie była szczęśliwa siedząc w domu i dlatego odbiło się to negatywnie na niej i na mnie (brata takie babskie emocjonalne sprawy nie ruszają).
Ale mam kilka kumpel, których faceci zarabiają, a one same zajmują się domem (zakupy, gotowanie, sprzątanie, dzieci-jeśli są) i naprawde są zadowolone. nie zamierzam im tłumaczyć, że to źle i bedą kiedyś tego załować. bo myślę, że to dobrze i w przyszłości będą dumne, że podjęły właściwą decyzję.
Dwie różne motywacje podjęcia tej samej decyzji.
Prawie robi dużą różnicę.