..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

początki npr

Witajcie,jestem mężatką,mamy rocznikowo 5 letniego syna,ja już od dawna chciałam mieć drugie dziecko,ponieważ uwielbiam dzieci a zwlaszcza takie malutkie,ale zawsze a to jeszcze syn za mały,a to kasy nie ma na drugie jak sobie poradzimy,ja nie miałam i nie mam żadnej pracy itd Z poczatkiem roku instynkt macierzyński zaczął intensywniej o sobie przypominać stad pierwsze próby zapoznania się z npr no i pierwsze schizy ciażowe,oczywiście mąż nie był za tym pomysłem i o dziwo dał się ponieść chwili jednak było to w bezpiecznej fazie,poźniej jakieś drobne "oszustwa" z mojej strony,które też niczego nie wniosły.
Po tak krótkim czasie mojemu męzowi się odmieniło,ostatnio oznajmił mi,że chciałby mieć już drugie dzieciątko w domu,a poza tym nie chce tak dużej róznicy wieku między dziećmi.
No i pojawił się problem, teraz to ja nie jestem przekonana co do tego pomysłu,zajście w drugą ciąże.
Oczywiście bardzo tego pragnę,jest to moje marzenie,ale z drugiej strony kiedy oświeciło się zielone światełko ja mam coraz więcej obaw przed tym wszystkim. Przede wszystkim nasz syn jest strasznym nerwusem,złośnikiem i zdarza się że mnie uderzy,całymi dniami jestem sama.
Teraz to już też wygodniej bo dziecko większe,wiadomo mniej obowiazków takich wokól niego tzn ubieranie,sprzątanie itp natomiast ciągle wymaga kogoś do zabawy,osoby która cały dzień nic innego by nie robiła tylko się z nim bawiła,on się nie potrafi bawić sam tzn ma tam takie momenty w których jest w stanie zająć się sam sobą ale nie są one zbyt częste.
Maż do wieczora pracuje,ja siedze z małym,nie mam żadnej koleżanki dlatego musiałam napisać do was i się troche wygadac.
Chciałabym abyście powiedziały co o tym myślicie,będę wam bardzo wdzięczna.

ika

początki_npr wydaje mi się, że jeśli chodzi o syna, to właśnie bardziej przydałoby mu się rodzeństwo. Nie możesz go całe życie chronić i tłumaczyć, bo że nerwowy...to dlatego nie będziecie mieli więcej dzieci? Synem się nie przejmuj aż tak. Właśnie może wydorośleje troszkę, jak się rodzeństwo pojawi, na razie jest w centrum uwagi i świetnie to wykorzystuje. Jak przestanie być w centrum, może na początku źle to zniesie, ale się przyzwyczai do tego, że nie jest pępkiem świta, że trzeba się dzieli, a może i w rodzeństwie znajdzie kompana do zabawy.
Moja ciocia ma 1,5 roczne dziecko, a ma jeszcze córkę 9 letnią. Odkąd pamiętam, była zawsze bardzo rozpieszczona, oczko w głowie, co powiedziała, tak musiało być, jak coś jej nie pasowało, to było jęczenie, płakanie...przedwczoraj rodzice byli u cioci w odwiedziny i byli zszokowani, jak mała się usamodzielniła, jak pomaga, jak wydoroślała. Wszystko robi bez ociągania, bez szemrania, a nawet sama się garnie do pomocy Wesoly

Co do samej decyzji o dziecku, to musicie ją podjąć wspólnie. Ja bym nie oszukiwała w takiej sprawie, chociaż to już nieaktualne, bo mąż się zgadza Wesoly

Rozumiem Twoje obawy, dlatego musicie racjonalnie podejść do sprawy. Osobiście uważam, że nie ma nigdy idealnego czasu na dziecko, a jak jest, to nie zawsze wszystko musi iść po naszej myśli. To czy podołacie finansowo, to już zależy od tego do jakiego komfortu życia jesteście przyzwyczajeni i czy jesteście gotowi na jego obniżenie Mruga

Myślę, że po prostu potrzebna Wam szczera rozmowa, powiedz mężowi o swoich obawach, może on ma podobne, a może właśnie myśli optymistycznie i wie, że sobie dacie świetnie radę Wesoly

Powodzenia Wesoly

okoani

chciałam coś napisać, ale tak właściwie ika chyba wyczerpała temat - w pełni zgadzam się z tym co napisała Kwadratowy

Niania

6 lat różnicy to całkiem spora różnica

początki npr

No właśnie mąz jest w miare optymistyczny,bo jego nie ma całymi dniami i wszystkie problemy dnia codziennego spoczywają na moich barkach

oczywiście też padły pytania czy sobie poradzimy,czy damy rade,ale wiadomo zawsze są obawy przed czymś nieznanymi początki zawsze są trudne i cięzkie.

A poza tym z poprzednią ciąża byly same problemy od samego poczatku i długie pobyty w szpitalu,obecnie nie ma mi kto zostac w dzieckiem itd

Jejku dlaczego tak jest ze najpierw jest problem potem tez i tak w kółko?

Dziekuje Wam za słowa otuchy, widze ze mozna na Was polegac w kazdej sytuacji Wesoly

fiamma75

a skad wiesz, ze uda się Ci zajsć od razu w ciążę? różnie z tym bywa...

początki npr

ika

Fiammo to samo miała powiedzieć. Oj tak sobie można planować...

Jak mały pójdzie do szkoły to chyba właśnie będziesz miała więcej czasu wolnego. Poza tym są szkoła są świetlice. To też zależy jak daleko masz szkołę od domu. Może to tylko parę metrów od domu i mały szybko nauczy się sam chodzić i wracać do domu. Jeśli dalej to już gorzej. Ja pamiętam, że pod 2 połowy 1 klasy już sama chodziłam do domu, chociaż do szkoły było ok 900m i trzeba było przejść przez jedną większą ulicę. No ale teraz dzieci rok wcześniej idą...

początki npr

Z tym chodzeniem do i ze szkoły to musiała bym go odprowadzać ewentualnie podjechać 2 przystanki.
A poza tym mały czesto choruje w czwaartek byliśmy w szpitalu na usunięciu migdałka i drenażu uszu,mam nadzieje, że już z tymi chorobami się skończy,no ale to tak na marginesie Wesoly

Sama nie wiem czemu szukam pretekstu,to jest moje największe pragnienie,ale chyba się boje...

A jak to wyglądało u Was,chodzi mi o podjęcie decyzji o drugim dziecku i początki już bedąc w czwórke?

Kamelia

My wlasciwie nie planowalismy drugiego dziecka. Poprostu gdy urodzilo sie pierwsze, wiedzielismy ze musi miec rodzenstwo i spokojnie zylismy sobie czekajac na ciaze. Miedzy chlopakami sa 2 lata roznicy. Potem nieoczekiwanie okazalo sie ze jestem w trzeciej ciazy i coreczka urodzila sie rok i 8 miesiecy po drugim synku. I tez jest dobrze mimo ze plan byl inny- kolejne potomstwo chcielismy za jakies 5 lub wiecej lat Wesoly

Od 5 lat- bo tyle ma moj pierworodny- siedze z dziecmi w domu. Mieszkam na wsi, nie mam prawa jazdy, w dodatku dzielimy dom z tesciami- na szczescie nasz dom w budowie Mruga

Nie mam tu zbyt wielu znajomych bo mieszkamy tu 2 lata wiec tez lekko nie jest. Maz tez cale dnie w pracy. Ale jakos sie zyje. Staram sie urozmaicac sobie czas i szukac chwil wytchnienia od dzieci.
Moze zabrzmi to jak zlosliwosc ale gdy czytam podobne posty do Twoich to troche chce mi sie smiac. Przeciez 6 latek to juz samodzielny dzieciak! Posiadanie dwojki maluchow to dopiero jest wyzwanie. Ale rozumiem ze majac jedno dziecko, skupiamy sie cala swoja energia na tym jednym i czujemy sie nim rownie zmeczeni jak rodzice majacy kilkoro. Tak jak moje przedmowczynie, jestem pewna ze rodzenstwo przyda sie Twojemu juniorowi aby wyleczyc go z bycia pepkiem swiata. A i Tobie dobrze to zrobi bo nie bedziesz sie skupiac tylko na nim- bo on naprawde jest juz duzy i wcale tego az w tak wielkim zakresie nie potrzebuje. Zawsze znajdzie sie jakas przeszkoda zeby nie miec dziecka. Najlepiej poprostu o tym nie myslec bo wszystko sie poprostu samo ulozy. Gdybysmy my zaczeli sie zastanawiac czy nas stac i czy powinnismy, to niewykluczone ze do dzis nie mielibycmy nawet jednego dziecka. Pozdrawiam

fiamma75

Też mam prawie 5latkę w domu i to jest już naprawdę duże dziecko, w miarę samodzielne Wesoly

Uwielbia swojego młodszego brata (3 lata różnicy) ze wzajemnością. Rodzeństwo to wielki dar dla dziecka, bardzo rozwija i ubogaca starsze dziecko.
Myśmy chcieli mieć min. 3lata różnicy między dziećmi i tak się udało. Początki nie były tak straszne. Trudniej jest, gdy maluch podrasta a jeszcze nie umie się bawić ze starszym, ale przy różnicy 6 lat to wydaje mi się pikuś Laughing

(u brata jest 6,5 roku różnicy między córkami) - odpada wiele logistycznych problemów, które mam mama dwóch maluchów.

Dla mnie dziwne jest to, że Twój 5katek nie umie się bawić sam. Czy on ma w ogóle kontakt z rówieśnikami?Czy chodzi do przedszkola? Poza tym nie możesz pozwalać na to, zeby Cię bił - dziecko w tym wieku doskonale wie co dobre, co złe i na co sobie możesz pozwolić. Bo z Twojego opisu synka wyłania się obraz 2latka (mam takiego na stanie) a nie 5latka.

początki npr

Kamelia

Jakiekolwiek powody za czy przeciw uslyszycie, jedno jest pewne- rodzenstwo jest potrzebne aby dziecko moglo sie dobrze rozwijac na wielu plaszczyznach. Oczywiscie nie ma reguly ze kazdy jedynak musi byc samolubem i egoista jednak napewno jest ubozszy o wiele bodzcow i doswiadczen jakie maja dzieci posiadajace rodzenstwo i w dalszym zyciu spolecznym moze ten brak niejednokrotnie odczuc

początki npr

Pięknie to napisałaś Kamelia, masz rację rodzeństwo jest potrzebne, dziękuje Wam za uświadomienie,że nie ma na co czekać tylko brać się do roboty Wesoly

, bo czas ucieka,a dziecko przyswaja coraz więcej cech jedynaka i im pozniej pojawi się dziecko tym będzie gorzej.

No cóż myślę ,że za jakiś czas zawitam na wątku o ciąży Wesoly

Pozdrawiam

Natalka

Powodzenia w takim razie! Co do wzbogacającej siły rodzeństwa zgadzam się w stu procentach! Sama jestem z licznej rodziny i po dzień dzisiejszy mam duże wsparcie ze strony mojego rodzeństwa. I to nie tylko psychiczne- moje siostry na miejscu uwielbiają bawić się z moim synem i zajmują się nim z prawdziwą radością, ponieważ u nas w domu zawsze zajmowanie się kims młodszym było na porządku dziennym. Poza tym widzę, jak moj synek ( tez jedynak jak na razie), lgnie do innych dzieci, jaką radośc sprawia mu zabawa z nimi. Gdyby miał braciszka lub siostrę w swoim własnym domu- na pewno byłby dla nich cudownym starszym bratem. Ja staram się zapoznawać z mamami w okolicy, mam kilka znajomych i przyjaciółek z dziećmi, do ktorych jeżdżę jak tylko się da, ale to i tak nie to samo...
A co do rozpieszczenia jedynaka - nie uważam, żeby jedno wynikało z drugiego. Nie można generalizować. Kiedyś tez uważałam, że jedynak musi byc samolubny, ale gdy patrzę na mojego potomka stwierdzam, że taki nie jest.