..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Dona

to ciekawe co piszecie.....

Problem nie jest tak prosty, na pewno na kazda z nas maja wpływ rozne czynniki.

z pewnoscia sa osoby, jak Niania, juka, które wolałyby byc w domu, i nie pracowac zawodowo..

z pewnoscią są osoby, które zajmuja sie domem, ale mimo tego, maja jeszcze jakies inne zajecia, maja znajomych, jakies hobby, nie traca kontaktu z innymi ludzmi....itd.

Choc problem wałkowany juz wiele razy z moim męzem

ja czuje sie troche odizolowana od ludzi....

to nie jest tak, ze mnie tak zupełnie frustruje siedzenie w domu..

zaryzykowałabym stwierdzenie, ze tak naprawde to ja nie wiem czego chce... teraz doskwiera mi to, ze nie mam kontaktu z ludzmi, i ze nie robie nic dla siebie, itd

z kolei jak wyobrazam sobie moje pojscie do pracy, to tworze czarne scenariusze, jak to moje dziecko bedzie zaniedbane, bedzie miało mało kontaktu ze mna, a ja nie poradze sobie w zadnej pracy, bo przez tyle lat siedzac w domu, to juz nic poza gotowaniem, nie umiem robic...
ze wszystko bedzie zaniedbane, ze bede miec mało czasu dla męza...itd

i weż tu badz madry...
(jak prawdziwe jest to powiedzenie "wszędzie dobrze gdzie nas nie ma")

Moj przypadek jest tez troche inny, ja jestem z synkiem 24/dobe, nikogo do zastepstwa( zadnej babci, cioci, opiekunki), w weekendy jest maz, tylko wtedy mam okazje zeby wyjsc gdzies sama.. ale czasami nawet nie chce wychodzic sama, bo chciałabym ten czas spedzic równiez z mezem, za nim tez tesknie....

czuje tez takie zmeczenie ta sytuacja...

i jeszce taka presja... ze nie zarabiam pieniędzy....ze taka praca w domu jest nic nie warta..

wiecie, ja naprawde takie poczucie wynosze z ogolnej opinii społecznej....

maz twierdzi, ze wolałby takie rozwiazanie, które bedzie dla mnie dobre, ze woli abym była jeszcze w domu z synkiem, ale jesli miałoby mnie to frustrowac, to moge isc do pracy jesli chce...

Przypuszczam, ze niedługo sytuacja finansowa (kredyt????) zmusi mnie do tego, zeby zaczac prace...

i pewnie z łezka w oku bede wspominała te czasy, kiedy byłam w domu...

Niania

Dona .. ja chcę pracować!!! gdzieś wyczytała że nie?
Ale mam taką wymarzoną pracę papierkową którą równie dobrze mogę wykonywać w domu.... i tylko odbierać i zanosić pairy na czas. Jak uda mi się skończyć podyplomówkę i załapać się na ten zawód - to będę w niebie!!!!!!

a co do opini społecznej to masz 100% racji. jest jakieś głupie przeświadczenie że jeśli nie poracuje się zawodowo to nic się nie robi.

kurna .. to przestań gotować, prać, sprzątać i zajmować się dziekiem skoro to takie błache ...grrrrrrrrrrrrrrrrr

juka

Gagusia

już gdzieś kiedyś to pisałam - ja bym bardzo chciała pracować na pół etatu, a resztę poświęcać rodzinie. niestety póki co to niewykonalne, jak wrócę do pracy to nie będzie szans na pół gwizdka. ale nie bardzo sobie wyobrażam siedzenie w domu przez kilka lat, to nie w moim charakterze Very Happy

abeba · Gość

juka

ja też na moim się moge opierać umiarkowanie (w sensie materialnym, bo w każdym innym opieram się jak trzeba

), dlatego pracuję... to już nie te czasy kukułko, kiedy chłop z definicji utrzymywał rodzinę. a szkoda.

Niania

heh,... ja to mam odwrotną sytuację... ja zarabiam mniej niż polowę tego co mój luby, więc to on jest dla mnie oparciem...

PS schodzimy z tematu dziewczęta schodzimy

Dona

oj abebo.....

poruszyłas tu dosc powazna sprawe....

wlasnie, nie wiem, moze to nienormalne, ale ja mam czesto takie mysli, ze moj maz zginie/ umrze...
i ze zostane sama i co sie ze mna wówczas stanie
(tu gryzie mnie nieposiadanie jeszcze własnego mieszkania)

(ostatnio cos mi wspomniał o ubezpieczeniu na zycie)

chore to...

(a tak w kontekscie NPR-u to tez mnie to gnębi, to ciagłe czekanie na 3 faze itd, i ciagłe ograniczanie współzycia...., cały czas czuje ze cos ucieka mi przez palce, ze cos tracimy)

nie moge sobie myslec, ze kiedys bedzie lepiej... bo moge wcale nie doczekamy tego "kiedys"

i zostana mi wspomnienia... ze kochałam sie z mezem tak ze 2 razy w miesiacu....)

Teraz moje zycie uzaleznione jest od meza, (chocby ze wzgledów finansowych, nie umiałabym funkcjonowac jako osobna jednostka)

moze warto jednak pomyslec o czyms dla siebie...

Ale podobnie jak Gagusia- w takiej sytuacji jak teraz jestem, marzyłabym o pracy na 1/2 etatu...

AnnaMaria

mąz może również opłacać żonie składkę emerytalną przez cały okres,gdy nie pracuje

tato

No to ja dam swiadectwo

Moja żona meczyla sie straszliwie w domu, psychicznie po prostu wariowała
najważniejsze chyba było dla niej to że nie ma włąsnych pieniedzy i ze praca ktorą wykonuje spolecznie jest uwazana za nic nie wartą i ze nic za to niedostaje
ze obcując po 10 - 11 godzin dziennie z 1,5 rocznym dzieckiem dzien w dzien po prostu cofa sie w rozwoju porozumiewając sie wyłącznie z nim
ponadto przebywanie z dzieckiem 24 h/dobe 7 dni w tygodniu 365 dni w roku
bez zwolnień, urlopów, przerw itd bylo dla niej wykanczajace
w sytuacji gdy spotykalismy sie ze znajomymi miala wraznie ze patrża na nią jak na jakis okaz muzealny (jako jedyni mamy dwojke dzieci)

i w koncu poszla do pracy
udalo nam sie znalezc bardzo fajna opiekunke dla dziecka, straszy syn chodzi do przedszkola z ktorego jestesmy bardzo zadowoleni i wszystko sie kreci tak jak nalezy
wogole mam wraznie ze dla dziecka fajne przedszkole jest duzoooooo lepsze niz siedzienie w 4 scianach z matką - wiec to nie jest tak ze dziecku najlepiej jest byc z matką bo potrzebuje tez kontaktu z rowiesnikami a w przedszkolu na prawde niezle sie rozwija

w naszej sytuacji żona mogłaby spokojnie zostać w domu ale jej to kompletnie nie odpowiada i potrzebuje pracy jak ryba wody po prostu dla zdrowia psychicznego

a co do ubezpieczenia to szczytem głupoty jest uważam być żywicielem rodziny i niebyć ubezpieczonym !
W dalszej rodzinie mam przypadek męża ktory zginął w wypadku samochodowym 1,5 roku po ślubie zostawiajac żone z małym dzieckiem. Przynajmniej był ubezpieczony tak ze żona mogła kupić mieskzanie i jeszcze jej sporo zostalo aby utrzymac siebie i dziecko.

kukułka

Kto dokładnie przeczyta mojego posta to zroumie, ze nie o mterialne oparcie mi chodizło. A poza tym mówiac o siedzeniu w domu miałam na mysli chocby prace w domu tez. Z nienormowanym czasem itd.
Swoje dizecko i tak bym kiedys wyslala do przedszkola, ale to inna historia

Dona

tato

Triss

pozwolę sobie na jeszcze jedno zdanie a'propos oparcia w mężu, o którym pisała Kukułka, ponieważ napisała to w odpowiedzi na moja historię o matce.
rozumiem Cię, przeczytałam uważnie Twojego posta, poza tym już "ustaliłyśmy" że teraz T. jest moją rodziną i trzeba się "uwolnić" od rodziców - uwolnić psychicznie, bo to dużo trudniejsze niż wyprowadzić ponad 320 km od nich (bo nawet jak człowiek przyjeżdża do nich na kilka dni, od razu jest traktowany jak 5-letnie dziecko...)
dla ścisłości - nie mogłabym sie zdecydować w moim konkretnym przypadku na przeskoczenie z "garnuszka" rodziców na utrzymanie przez męża. Kukułka o tym wie i niezaleznie od własnych poglądów na ten temat akceptuje mój wybór. dlatego napewno nie oparcie materialne w mężu miała na myśli - raczej to że dzięki obecności T. w moim życiu płynnymi ruchami pozbywam się poczucia winy wobec matki, bez drastycznego zrywania z nią kontaktu.

kukułka

Zgadza się. Miałam na myśli również to, że gdyby twoja matka emocjonalnie od zawsze opierała sie na mezu, a nie na dizeciach, to teraz nie miałaby problemu z nadopiekuńczością i traktowaniem Cie jak 5-letnie dizecko.
Moim zdaniem dziwne relacje z dziecmi sa wynikami problemów emocjonalnych, czyli bycia najpierw matką, potem zoną, a nie odwrotnie (najpierw nie w sensie chronologicznym, tylko hierarchii wartości). A bycie najpierw zoną oznacza oparcie sie na mężu. Emocjonalne przede wszystkim