..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

ika

Elwira dalej się z teściową co tydzien widujesz ??

elusiaczek

Nie, teraz już nie Mruga

Byliśmy na święta i 8 dni mieszkani u niej mi starczy na kolejne pół roku (bo pewnie w wakacje znowu tam pojedziemy

)

okoani

Cera

Natalka

Nie dalej jak wczoraj rozmawiałam z mężem swoim nt relacji rodzice/ teściowie- dzieci...
On ma przedziwną sytuację w domu rodzinnym, przedziwną o tyle, iż jego mama jest typem bardzo wściubiającym, lecz dość życzliwym ( tzn ,,radzę Wam z dobrego serca") Ma trójkę dorosłych dzieci, z dwójką trzyma relację bardzo bliską ( jak dla mnie- za bardzo). Czym się to objawia? Dzwoni co dzień, gdy są daleko. Syna budzi do pracy, robi mu kanapki, sprząta w pokoju, gotuje mu wg specjalnych wymogów, z córką często obgaduje jej męża, radzi im we wszystkim... Często się kłócą strasznie, bo relacja ta będąc zbyt bliską, chyba jednak czasem uwiera... Trochę rozumiem ją, bo jej relacje z mężem są żadne. Ale, o dziwo, mojego męża ta nadopiekuńczość nie dotyczy. On sam twierdzi, że sam kiedyś postawił granice... Wyjeżdżał potem nieraz na miesiąc i znaku życia nie dawał, teraz dzwoni do niej czasem, może raz na dwa tygodnie, może rzadziej, ale ich relacje jest zdrowa, normalna...
On jako jedyny buntował się silnie jako nastolatek i przyszło mi na myśl, że to może właśnie jest czas na odcięcie korzeni. Choć bywa bolesny, to może jest to jedyny sposób na szkodliwą nadopiekuńczość? Co o tym myślicie?

Aglaia

Pytanie kiedy nadopiekuńczość robi się szkodliwa? I co to jest ta nadopiekuńczość?

Nie wyobrażam sobie żeby wyjechać na miesiąc i nie dać rodzicom przez ten czas znaku życia... Wiem, że oni go oczekują nie dlatego, że mają manię kontrolowania mojego życia tylko z troski/życzliwości.

Jak gdzieś daleko wyjeżdżamy zawsze dajemy znać, że dojechaliśmy na miejsce. W drugą stronę to działa tak samo

. Nie widzę w tym nic nadzwyczajnego/nienormalnego.

Z własną matką/ojcem rozmawiam min. raz na tydzień. Mój mąż ze swoimi rodzicami nawet częściej. Ja traktuję to jako objaw zdrowej relacji rodzinnej - my się naprawdę lubimy Wesoly

a jednocześnie nikt nam się do niczego nie wtrąca.

Itka

Natalka, zgadzam sie że czasem sie trzeba postawić żeby zbyt wtrącający sie rodzice coś zrozumieli. Jednak wyjeżdżanie na miesiąc bez znaku zycia może jest troche zbyt drastyczne bo przecież rodzice nas kochają wiec mają prawo się denerwować czy się coś nie stało złego.

fiamma75

Jak dla mnie wyjeżdżanie na miesiąc bez dawania znaku rodzicom jest wyrazem chorej relacji z rodzicami, tylko w drugą stronę.

mamma

ja nie byłam zbyt zbuntowaną nastolatką

raczej grzeczną dziewczynką, moja mama nie wtrąca się odkąd wzięłam ślub, do tego momentu nie wierzyłam, że tak będzie, wcześniej często starała się postawić na swoim taki ma charakter, a teraz praktycznie nawet bez poproszenia nie udziela "dobrych rad", na pewno dużo dało w tym względzie to, że wyjechałam na studia do innego miasta, zarówno mnie to nauczyło samodzielności, jak i moim rodzicom przez to łatwiej było zrozumieć, że dorosłam i mam swoje życie, nie stało się to tak nagle w momencie mojego wyjścia za mąż, ale będąc na studiach praktycznie nie mieszkałam z nimi już kilka lat, ale przede wszystkim zawdzięczam to chyba moim babcią, które obie były dobrymi teściowymi/mamami nie wtrącały się i zawsze były życzliwe dla moich rodziców i przez to widać jeśli mogę tak to nazwać "wychowały" moja mamę Wesoly

a ja jestem jej bardzo wdzięczna, że taka się stara być Wesoly

Cera

ika

Mi się nie wydaje, że to dobry sposób na odcięcie się. Wszystko zalezy od tych rodziców. Jak są niewtracalscy to nie trzeba się buntowac bo w dorosłym życiu dziecka relacje beda normalne, czyli oczywiscie kochamy Cię i martwimy się o ciebie ale jesteś dorosły i masz swoje życie. Moja mama często do mnie dzwoni, choćby tak o pogadac, zdac relację co tam u nich, ale wiem, że brakuje jej kogoś do wygadania, bo moja siostra zagranicą. Zreszta z nią tez min co 3 dni gada na skype. I pomimo, że uważam, że byłysmy rozpiszczane z siostrą, nie wspominając teraz o mim bracie, to teraz potafi uszanowac nasza odrębność i nigdy się nie narzuca, ale jak poprosimy to zawsze gotowa pomóc. Teściowa natomiast nie jest może nadopiekuńcza, ale czasami stara się za bardzo nam dogodzić chociaż nikt ją o to nie prosi i sobie tego nie życzymy. Nie lubię np. jak przychodzi do mnie i sobie robi sama kawę a potem jeszcze mi zmywa naczynia (chociaz mamy zmywarkę więc niejako marnuje wode Wsciekly

), bo dla mnie jest gościem i nie powinna tego robić, a ona nie uważa się za gościa, tylko jakby za domownika którego nie trzeba specjalnie obsługiwac. Z mężem moim ma raczej neutralne relacje, mąz kocha ją po cichu, a tak to czesto po prostu ją olewa, dlatego teściowa jakby wkupuje się w moje łaski. Nie mam jej tego za złe, ale czasem bywa męczące.

fantada

Ja chyba też dzwonię do mamy jak gdzieś wyjeżdżam, że dojechałam, ale raczej ja pierwsza... Bo takiego nękania telefonami sobie nie wyobrażam. Moja mama generalnie trzyma dystans, choć są momenty, gdzie wpada w temat zbyt emocjonalnie i wtedy nie jest to fajne... niestety kończy się tym, że po prostu o pewnych rzeczach jej nie mówimy, bo zacznie z troski panikować.
Mąż ze swoją mamą miał bardzo trudne relacje - babka ciutek toksyczna, ale ostatecznie jakoś udało się wypracować, że jest w miarę normalnie, choć było to trochę na zasadzie nagłego pioruna. Po wielu latach dziwactw i pretensji nagle, prawie z dnia na dzień zrobiło się normalnie

Natalka

Być może sprawa wyjazdu na miesiąc była właśnie tym jasnym postawieniem granic ze strony mojego męża wobec swojej mamy.
Poza tym to trudno mu było dać znak życia, bo był w odległej dziczy i nie dysponował zbyt wysokim budżetem...
Nadopiekuńczość moim zdaniem zaczyna się, gdy jako mamy przypisujemy swoim dzieciom zadania, których nie są w stanie spełnić z powodu niedojrzałości emocjonalnej ( tu mam na myśli to zadręczanie dzieci własnymi problemami, gdy są jeszcze na to za małe), lub odwrotnie- gdy nie dajemy im wykazać się w pewnych sytuacjach, z którymi powinny sobie poradzić z obawy przed ich ,,poparzeniem się" w styczności z brutalną rzeczywistością...
Oczywiście każda rodzina jest inna, relacje wewnątrz niej również... Poznałam kiedyś jedną panią, której dzieci były za granicą. Rozmawiałyśmy o ich relacjach i ona wówczas powiedziała mi, że nie wyobraża sobie życia bez codziennego telefonu.Żeby wiedzieć, że wszystko jest OK. Raz, nie dodzwoniwszy się do córki, wpadła w panikę, że stało się coś złego. Osobiście nie wyobrażam sobie codziennego dzwonienia do domu, ale w jej przypadku nie było to raczej zbyt wścibskie, po prostu takie relacje sobie między sobą wypracowali i z tego, co mówiła, wszystkim one odpowiadały...
Innym razem byłam na tydzień w górach, w czasie studiów. Pierwszego dnia koleżanka zadzwoniła do mamy, a że zostało jej kilka impulsów na karcie telefonicznej, to dała mi słuchawkę, żebym i ja zadzwoniła. A ja..cóż...nie miałam zupełnie takiej potrzeby, moi rodzice po drugiej stronie słuchawki również. To jest kwestia relacji...
Zawsze dużo jeździłam, włócząc się po różnych miejscach, czasem nie mogłam stamtąd zadzwonić, bywało, że planowaliśmy jakiś wyjazd nic nikomu nie mówiąc ( to już po ślubie) i dzwoniliśmy do rodziców dopiero stamtąd, pytając najpierw: ,,No to zgadnijcie w jakim jesteśmy kraju?" A potem rodzice szukali nas na mapie lub globusie Laughing

Tak jest u nas i zarówno mi, jak i moim rodzicom, to odpowiada... Granica nadopiekuńczości leży tam, gdzie troska nie przekracza czyjejś wolności. Mam jedną przyjaciółkę, której mama jest hiper-nadopiekuńcza. Dziewczyna jest w moim wieku, a buntuje się jak nastolatka. Jej mama jest samotną kobietą, która nienawidzi facetów, córka też zresztą nigdy nie była w poważnym związku i nie cierpi instytucji małżeństwa. Także odcięcie korzeni nie zawsze jest możliwe, a nadopiekuńczość może mieć fatalne skutki dla przyszłości dziecka. Znam też przypadek małżeństwa ( mojej kuzynki), które o mało co nie rozpadło się z powodu natarczywej teściowej. W końcu jej mąż postawił swojej mamie jasne granice, ona nie była w stanie wypuścić go na morze dorosłości, więc zrobił to on. Zapewne boleśnie, ale nie miał innego wyjścia. Przeprowadzili się z dala od niej i żyją szczęśliwie
Wesoly

fantada

Itka

Znam osobę która mówi że matkę ma się tylko jedną wiec powinna byc na piewrszym miejscu a facetów to można mieć ilus tam w życiu. Uważam że taka postawa jest bardzo szkodliwa dla związku.