..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Cera

Duuużo zależy od rodziców.

walecznaS

ika

Ja też uważam, że 3 dzieci w pokoju to nie za dużo. Może nie super komfort, ale da się przeżyć. Moja koleżanka po sąsiedzku tak właśnie mieszkała z młodszym bratem i siostrą przez bardzo długo i nie zauważyłam, żeby była to dla niej tragedia. W wieku dojrzewania chłopak dostał swój pokój, a dziewczyny mieszkają do dzisiaj we dwie. I co z tego, jak on cały czas i tak do nich do pokoju przychodzi, bo mu smutno samemu

Wiadomo, tak lepiej teraz jeśli chodzi o naukę.

Ja mieszkałam całe panieńskie życie z siostrą w jednym pokoju. Pamiętam, że jak byłam mała, to często marzyłam o własnym. Raczej były to takie samolubne myśli, w stylu, że miałabym więcej miejsca na moje rzeczy, może mogłabym mieć zwierzątko u siebie (siostra jest alergikiem), tylko mama mogłaby krzyczeć na mnie, że bałagan

Ale później jak byłam coraz starsza zaczęłam doceniać siostrę w pokoju. Wieczorne rozmowy w łóżku, śmiechy do późnej nocy są niezapomniane. Jakbyśmy miały dwa osobne pokoje, to byśmy się w nich zamknęły i koniec. A tak nawet jak się pokłóciłyśmy, nie było szansy, żeby się nie pogodzić, bo inaczej nie dało się funkcjonować. Jedyne co przeszkadzało później, to jak się zaczęło zapraszanie chłopaków, wtedy jedna musiała wyjść z pokoju, ale ponieważ jesteśmy w podobnym wieku, to nieraz potrafiliśmy i w 4 siedzieć i dobrze się bawić.

Mój mąż wychował się na 48m2 w 6 i też było dobrze. Teraz on się wyprowadził, jego młodsza siostra też i rodzice zostali z dwójką dzieci w m3 i co z tego, jak mały szwagier sam nie chce mieszkać w pokoju

walecznaS

My jesteśmy wychowani w ciasnocie (no może nie takiej tragicznej bo z czasem pokoi nam przybyło) ale kontakty są kiepskie. Tzn. widzimy się często ale nie o tym mowa.
Poza tym - ja mam trzech braci a nie jedną siostrę, dla mnie najgorszy był czas dorastania, pierwsze miesiączki (w wieku 10lat) i wielkie niechłonne podpaski - sorry, że tak dosadnie i obrazowo piszę, chyba dalej rozwijać nie muszę, ten brak intymności nie był miły dla mnie, jako dziewczynki! A u mnie w domu o "tych" rzeczach się nie mówiło.
Żeby nie było - wcale nie jestem za tym, żeby każdy miał swój osobny pokój, w nim swoje tv, komputer i nie wiem, co jeszcze, i siedział w nim nie otwierając ust do pozostałych domowników ale uważam też, że sama ciasnota nie gwarantuje udanych relacji.

walecznaS

Cera

ika

Pokój osobny był i to nawet pusty, ale chłopak dostał go dopiero jak zaczął dojrzewać. wcześniej, czyli do ok. 12 roku życia mieszkali w trójkę i przeżyli to i nie narzekają.

No właśnie to jest najlepsze z mieszkaniem z kimś w pokoju Wesoly

Siostra chociaż rok starsza, też zawsze się troszczyła o mnie, jak byłam chora to się opiekowała, jak którejś było smutno i płakała do poduszki, to nie dało się tego ukryć, tylko trzeba było się siostrze wypłakać, czy się chciało, czy nie. Tak samo od dziecka się wspólnie modliłyśmy, jako dzieci bardzo bardzo długo razem na głos, później każda po cichu, ale zawsze razem Wesoly

A często wspominam jeszcze, jak co wieczór mówiłam jej:"Dobranoc", a ona na to: "yhy"

Strasznie się wtedy wściekałam, ale później to było już jak rytuał

Olenkita

Ja mieszkalam ze starszym bratem w jednym pokoju do 9 roku zycia ( on mial 15 lat) i traumy nie ma Wesoly

Tez fajnie wspominam ten czas choc czasem to sie pralismy i klocili ze wiory lecialy Wesoly

Potem sie przeprowadzilismy i kazde mialo swoja dziuple-ja jak krolewna na 12 metrach Wesoly

fiamma75

Cera

Jak najbardziej od współmałżonka też.

Umówiłam się do dentysty na renowacje uzębienia, ale na kasę a co tam. Kupiłam sobie kwas foliowy z żelazem, początkiem marca chce sobie wszystkie badania profilaktycznie zrobić: krew, mocz itp.

Dziś wyszperałam swoje książki na temat ciąży, porodu, pakowania torby do szpitala. Wszystko ok, ale z tymi różnymi rzeczami do szpitala to teraz na pewno nie przesadzę.
U nas w szpitalu dawają swoje ubrania dla dzieciaków, tylko swoje pampersy trzeba miec, kremik do pupci i spirytus-na wyjście tylko swoje ubranka. Dla siebie to jedynie ewentualnie podkłady, koszule na zmianę, ręczniki i przybory toaletowe, nic ponad to. Jak ja się zapakowałam do szpitala to

cała torba nie potrzebnych rzeczy-już na pewno tego nie zrobię, po co.

Dona

buba

Wiecie, takie odczucia też często zależą po prostu od usposobienia rodzeństwa.
Jedni będą potrafili się dogadać, inni mogą się razem męczyć po prostu.

fresita

a czasami tez od tego, ze tak jak ja np. nie mialam rodzenstwa i bylo mi bardzo zle, i jakbym tam miala nawet 4 pozostalych to bym czula ze w kupie razniej, ale tak naprawde nie bylam w takiej syt i nie wiem jak by to wtedy bylo. jesli bedziemy miec drugie dziecko to wprowadzi sie do corki, nie wiem czy ona za kilkanascie lat nam podziekuje czy powie ze wspomina te ciasnote koszmarnie Mruga

Dona

u nas nie tyle ciasnota była problemem, co ogólne warunki zycia w domu...nieprzystosowanym do zycia w ogóle...

i całe moje młodziencze zycie to było marzenie wyprowadzic sie z domu i nigdy nie wracac...

i tak zrobiła kazda z nas...
wiec moze te warunki bytowe dla dzieci sa jednak ważne... Mruga