..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Dona

ja sie troche tego boje, czy bede umiała "rozmnożyc" swoja miłosc przy drugim dziecku...

abeba · Gość

ok. widzę że jest różnie u was.
Niemniej - ja też bardzo długo hołdowałam zasadzie - że dorosłość = niezależnosć finansowa (a po slubie to juz na 100%). Dojącym rodziców mówiłam moje stanowcze "Nie".
Ale - z czasem zobaczyłam, że sie na tym przejeżdżam, że to frajerstwo! Cóż to za satysfakcja, że "nie musze nikomu być za nic wdzięczna" (zresztą - nasza religia i tak mówi, że musimy być wdzieczni Bogu), skoro nic nie mam!?
Poza tym - nietylko tu zauważyłam uwagi o sporej pomocy materialnej rodziców - oczywiście, rodzice maja wolne prawo wybrać że wam pomagają. Poza tym - podobne historie były w mojej grupie na terapii - generalnie mówiono mi tam, że moi rodzice mi już nie pomagają - bo ich o to nie proszę! Ze może nawet im jest przykro, że ich nie proszę, a oni chcielyby sie przydać. Siostra to samo - przekonywała mnie: teraz to na pewno oszczędzają by wam pomóc, nie oceniaj ich źle.
No to spróbowałam poprosić - i efekt: zero zrozumienia dla moich możliwości i potrzeb! Szczególnie dla faktu że moze chcielibyśmy powiększyć rodzinę...
I na koniec - czemu piszę o międzypokoleniowej zemście? Bo u mnie w rodzinie raczej sie nie pomaga (nie pomagało dotąd). Nie mówię tylko o kasie. Także o pomocy z opieką nad dziećmi. Gdy sie urodziłam obie babcie pracowały i moi rodzice po roku zdecydowali sie na wyprowadzkę z miasta - bo tylko na wsi znaleźli opiekunkę koło pracy mamy zaś w mieście żłobek był baaaardzo daleko. Ostatnią babcia opiekującą sie wnuczkiem była moja prababcia - odchowała mojego tatę, a jego mama-moja babcia dzięki temu spokojnie robiła karierę zawodową. Ze strony mamy - pomoc w opiece nad maluchami skonczyła się pokolenie wczesniej, ze względu na powojenne przeprowadzki. Więc jak teraz czytam, że ktos może sobie wrócić do pracy, bo dziadkowie siedza z niemowlakiem, to mi bardzo przykro.... (tym bardziej, że musiałam opuscić rodzinna miejscowość właśnie dlatego, że to jest ta wieś bez perspektyw, do której oni wczesniej sie przenieśli ze wzgledu na tę opiekunkę - więc nie mówcie, że wyjechałam zdala od rodziców z wolnego wyboru).

pinky

Niania

Dona

channel

Nianiu! Trafiłaś w sedno! To nie jest żal że rodzice nie pomagają - bo nie mają i im trzeba pomóc - ale o to że mają i pomagają tylko jednej stronie. Owszem, my mamy większy staż małżeński więc dłużej się "dorabiamy". Mamy telewizor- więc nam go nie potrzeba, pralkę, lodówkę, kuchenkę , zmywarkę - też - kupiliśmy sami. I najbardziej chyba złości mnie to że mnie to co mnie zajęło prawie 15 lat, on dostali "w prezencie". Tak samo boli jak nie równo traktują wnuki. Moje dzieci są duże - teściowie nigdy nie szukali z nimi kontaktów, a na moje nieśmiałe prośby, czy mogli by np. zostać z nimi na wieczór- nigdy się nie zgadzali. Za to syna brata męża- zabierają na wakacje, na wycieczki, na weekendy, to ich wnusiu. A moje dzieci to widzą i pytają - dlaczego? Czy są gorsze. Inną sprawą jest oczekiwanie pomocy. Tu teść zna świetnie nr mojej komórki. I nawet nie prosi. Mówi czego chce i oczekuje wykonania. A ja mam tego dość. Tylko nawet mężowi głowy suszyć o to nie mogę....kiedyś mi powiedział że wie jakich ma rodziców i kocha ich takimi jakimi są, więc ...nie chce abym do niego źle o nich mówiła.

abeba · Gość

no własnie Dono uważam że to jest rozsądne, że rodzice pomagająswoim dieciom z wnukami. To sensowne biologicznie (wspierają swoje geny), to sensowne bo jak piszesz - oni swego domu nie zabiorą do grobu. Dorabianie się polegać powinno na tym, że kazde nastepne pokolenie może zajść dalej (tak powstają wielkie rodzinne fortuny), a nie że kazdy przechodzi fazę żywienia się ziemniakami i mieszkania w jakiejś komórce.
Nie chodzi tylko o siostrę - widząc dookoła rówieśników korzystających z pomocy tez mi przykro.
Natomiast, widzac ich rozsądną pomoc siostrze kiedy tylko poprosiła, zaczynam mieć poczucie, że ja nie zasługuję, że moich potrzeb nie widzą.
Mało tego - jeszcze ode mnie wymagają, bym sama dorobiła się tego co siostra dostała ("Poza Warszawą, a czemu nie w centrum? A moze dom zbudujecie?")

micelka

Abebo, a może jest tak, że Twoi rodzice postrzegają Cię jako tę zdolniejszą, zaradniejszą życiowo, lepiej zarabiającą córkę? Może mają mylne wyobrażenie o tym, na co Was stać, a na co nie?
Jeśli chodzi o nas-rodzice męża zapewnili nam bardzo dobry start. Jak sami twierdzą, zrobili to dlatego, że chcieli, abyśmy mieli lepiej niż oni kiedyś. I ta argumentacja do mnie przemawia, jestem im bardzo wdzięczna.

sagitta

fiamma75

Moi rodzice pomagają na równi mi i mojemu bratu. Po prostu tak mają, że uważają, że dzieciom należy ułatwić start w dorosłe życie. Zajmowali się też dziadkami (rodzicami mamy) przez 19 lat swojego życia (ostatnimi laty była to wręcz mordęga). Dziadkowie też im pomagali - za młodych lat przygarnęli do mieszkania (przenieśli się na pokój z dorosłą córką), żeby moi rodzice ze mną w brzuszku, mieli gdzie mieszkać, gdy rodzice taty urządzali im piekło na ziemi, później zdarzało się też im pomagać finansowo. Rodzice pomogli też ojcu taty, finansując mu operację z własnych oszczędności Shocked

przy czym muszę dodać, że rodzice nie mają za dobrej sytuacji finansowej.
Rodzice męża mu nie pomagali (zresztą pozostałej 6 dzieci też nie za bardzo za wyjątkiem jejdnej siostry, która zwsze umiała sobie wypłakać pomoc), było wręcz odwrotnie -wymgali pomocy dla siebie, przez co mąż nie dorobił się zbyt wiele jako kawaler. Za to często dostajemy jakieś słoiki z pysznościami od sióstr męża Very Happy

novva

Zupełnie nie pojmuję zachowania Twoich rodziców, abebo! Czy oni się nie orientują, jakie są teraz ceny mieszkań w Warszawie?! Znajomi kupują mieszkanie na rynku wtórnym - 15 m2 mniej niż nasze, wielka płyta do remontu, ale za metr droższe dwukrotnie - tyle podrożały mieszkania przez 3 lata. Szok!
Nie dziwię Ci się, że jesteś rozżalona, zwłaszcza, że zdecydowałaś się w końcu poprosić, a oni to olali. Przykro mi. Chyba że rzeczywiście wiedzą, że Ty jesteś tak zaradna, że sobie poradzisz, a Twoja siostra nie. Ale mimo wszystko ja w tej sytuacji wolałabym usłyszeć: "pomagamy bratu, bo ty masz już zawód, pracę i dasz sobie radę". To by było przynajmniej jasne. A to, co jest teraz może spowodować poważny konflikt między Tobą a siostrą. Widziałam to w swojej rodzinie i nikomu nie życzę.

channel

abeba · Gość

fiammo, poruszyłaś wazny problem z tą opieką dzieci nad rodzicami. U mnie w rodzinie póki co dziadkowie odeszli relatywnie szybko, i pod koniec życia wymagali już raczej specjalistycznej opieki lekarskiej niż mozolnej pielęgnacji. Ciekawe co by było, jakby któraś z babć, która wnuki widywała od swięta nagle zniedołężniała i potrzebowała kogoś. a czy ja będę gotowa porzucić mój (ufam że keidyś sie uda;) własny apartament pod Warszawą i wrócić na wies pomagać tym, którzy mi nie pomogli wystartować kiedy mogli? Niby wśród najbliższych nei powinno sie kalkulowac, ale jednak ile troski (nawet bardziej emocjonalnej niż finansowej :sad: ) doświadczyliśmy - moze tylko tyle będziemy w stanie oddać?

Dona

abebo mam takie myśli równiez...

ogladałam raz program, o tym jak ludzie, staruszkowie zniedołęzniali, zostaja w szpitalach, nikt ich nie odbiera, nikt nie chce sie nimi zajmowac

bardzo sie wtedy popłakałam...

Moi tesciowie (a raczej tesciowa) zajmuja sie ponad osiemdziesiecioletnia babcia, w zeszłym roku dwukrotnie zlamala noge, przez dlugi czas była przykuta do lózka.. wymagała nieustannej opieki...

Ale wyszła z tego, zaczela chodzic... tylko dzieki troskliwej pomocy i opiece tesciowej..

A tamci staruszkowie w tych szpitalach .. niejednokrotnie umierali porzuceni w tych szpitalach...

z reszta, doswiadczylismy partactwa lekarzy... którzy robiąc operacje wstawili taki metal, który złamal sie po kilku miesiacach.. nikt nie przewidział, ze taka babcia przezyje ta operacje to złamanie i ze zacznie chodzic, i ze taki metal nie utrzyma złamanej kosci...

i tak sobie mysle własnie...