..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

mamma

ja też się denerwowałam przed pierwszą spowiedzią, na pewno jest to dla większości jakiś stres ale trauma... to chyba przesada, no jedynie jak się na jakiegoś "strasznego" księdza trafi, ale to wydaje mi się, że wyjątki są, ja nie pamiętam z całego dzieciństwa, żeby jakiś ksiądz mnie kiedykolwiek źle potraktował...

kukułka

elusiaczek

Ja nie pamiętam czy się denerwowałam, pewnie trochę tak. Za to pokutę pamiętam, jakąś litanię miałam odmówić i nie miałam zielonego pojęcia jak to zrobić Confused

Edwarda

silva

pamiętam, że przeżywałam przyjęcie Pana Jezusa do serca
spowiedź była tylko nieprzyjemną koniecznością
formułki, lista, odklepane, załatwione, można iść...
a już sama Komunia Św. to było dla mnie przeżycie niemal metafizyczne

buba

fresita

u nas mój ksiądz proboszcz u którego sie spowiadała, to był złoty człowiek, nie mniej jednak, cała się trzeslam ze strachu przed tym czy wszystko powiedzialam i czy spowiedz ikomunia nie beda swietokradzkie.po spowiedzi pamietam jak mama sie na mnie o cos zdenerwowala i jak poszlam do toalety i wylam ze teraz to na pewno bede miala grzech smiertleny...ogolnie...nie wspominam tego za milo...

kukułka

a ja się nie bałam spowiedzi

konstancja

Ja pamiętam że troszkę tremy było ale raczej takiej spowodowanej nową sytuacją i czy zapamiętam wszystkie grzechy Mruga

Sama Komunia była cudownym przeżyciem, ale to głównie dzięki moim rodzicom - wychowałam się na ilustrowanej Ewangelii w postaci komiksu (nie wiem czy znacie, w takich zeszytach było, znałam na pamięć Mruga

) Co do spowiedzi przed Komunią św to uważam że bezdyskusyjnie powinna być, należy uczyć wrażliwości sumienia już dzieci i tym czym jest Ciało Pańskie. Natomiast rzeczywiście co do wieku Pierwszej Komunii to ta u siedmiolatków trochę za wcześnie. Chyba dawniej było coś ok 9 lat i to rozumiem. Tak samo Bierzmowanie u nastolatków to wielkie nieporozumienie, połowa jak nie większosć idzie bo musi , już zaczyna się okres buntu, gdzie tu mowa o dojrzałości? podobno papież zamierza wprowadzić Bierzmowanie zaraz przy Chrzcie, najpierw mnie to zszokowało ale to ponoć nic nowego w Kosciele. Jeśli sie myle to mnie poprawcie bo nie jestem za bardzo w temacie.

Misiczka

teraz komunia podobna ma byc w 3 klasie, wczoraj pani na wywiadowce mowila

kukułka

konstancja

kukułka... czapki z głów na Twoją wiarę

Co do wczesnych Sakramentów to ja jestem trochę przeciw patrząc na coraz bardziej płytkie, cyniczne, niedojrzałe podejście do wiary, które chłoną niestety dzieci. Z drugiej strony dziecko jest znacznie bardziej prostoduszne i ufne niż np nastolatek. Może to lepiej wcześniej przyjąć Sakramenty zanim się zdemoralizuje.
Ale Twój przykład kukułko burzy wszelkie stereotypy..

kukułka

ja się zdemoralizowałam po Komunii - presja rodziny Smutny

więc żadne tam czapki
w 3 klasie SP straciłam wiarę (a raczej sama siebie zmusiłam, by ja stracić) na dłuuuuuuuuuuuuugie lata. pozbierałam się w wieku lat 18 dopiero Smutny

bo dopiero wtedy byłam w stanie się zbuntować i mieć w nosie rodzinne komentarze
teraz moja rodzina nawet nie wie, czy jestem wierząca, czy nie, wiedza tylko, ze "chodzę do kościoła" Smutny

nie wiedziałam, czy o tym pisac, ale napiszę (ale wyłącznie w kontekście mojego osobistego szoku, jak Bóg jest miłosierny)
moja rodzina zmusiła mnie do klamstwa (zatajenia czegoś właściwie) na pierwszej spowiedzi. i tu, z posłuszeństwa , zrobiłam, jak chcieli
latami żyłam z tą tajemnicą i do dziś, po tylu latach, jestem w szoku, ze Bóg mi to wybaczył i że już nawet czysto psychicznie czy emocjonalnie nie niose tego bagazu i ż emi sie to nie przypomina przy każdej spowiedzi.
Bóg jest NAPRAWDĘ niesamowity. I jest specem od cudów. AMEN

konstancja

ale suma sumarum wierzysz, i to jak! a taki upadek był chyba całkowicie normalnym zjawiskiem w Twojej sytuacji. Gdyby nie moja bardzo wierząca rodzina to nie wiem jakby ze mną było. Co prawda świadoma, przeżywana z radością wiara towarzyszy mi całe moje dorosłe życie i nie potrzebuję mieć wsparcia innych, ale kto wie czy jako nastolatka nie odeszłabym od Koscioła.
Znam siostrę jadwiżankę - ochrzciła się jako dorosła, śliczna dziewczyna- której rodzice byli ateistami do śmierci, tzn w momencie śmierci chyba doprowadziła do ich Chrztu, umierali na raka. To jest przykład który niesamowicie buduje.

kukułka

konstancja, moja wiara nei jest zasługas moją, tylko Matki Bożej - tak myślę
że to Ona własnie mi wymodliła nawrócenie (urodziłam sie w święto maryjne, choc mama miała termin na zupełnie inny dzień, poczęłam się tez w okolicahc święta maryjnego)
a do pobozności maryjnej... przekonałam sie dopiero ok 2 lata temu....
edit: ja tak w ogóle na co dzień w zyciu nie moge się oprzec wrażeniu, ze mnie i moja wiare niesie modlitwa innych
gdyby się z amnei nie modlił cały tabun ludzi (na tym i tamtym świecie, bo świetych to ja "eksploatuję" wręcz niemiłosiernie), to nie wiem (i az boję sie wiedzieć), kim bym była.