..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

silva

przechodząc koło kościoła, robiłam znak krzyża, gdy chodziłam jeszcze do LO
byłam wtedy w Oazie, ewangelizowanie miałam we krwi Mruga

teraz nawet nie czuję takiej potrzeby, czasem przechodząc pomyślę o tabernakulum w środku i wzbudzę w sobie akt strzelisty, ale nawet głowy nie skłonię... jakoś tak nie czuję potrzeby, nawet nie rozważam takich gestów

po nawróceniu - śmieszne to nawet - zanim weszłam do kruchty kościoła w tygodniu, to oglądałam się, czy mnie nikt nie widzi
teraz już mi przeszło i wchodzę bez oglądania się
a w niedzielę do kościoła idzie się "z ludem", więc nigdy nie budziło to moich emocji, nawet wówczas, gdy szłam tylko ze względu na chrzest swoich dzieci i zobowiązanie do wychowania ich w wierze
choć procesji Bożego Ciała nie mogłam wytrzymać niemalże fizycznie - wróciłam do domu po przejściu obok pierwszego ołtarza, tłumacząc rodzinie, że jest dla mnie zbyt duży upał Wstyd

ale jak pomyśleć o tym wszystkim, to w sumie ciekawe, jak naszą wiarę nosimy w sobie i na sobie

kukułka

[quote="silva"]w rozmowie to potrafię jedynie przed najbliższymi mi osobami albo tymi, którzy wiem, że są katolikami: mąż, dzieci, przyjaciółka, koleżanka z byłej wspólnoty, znajomi od Dominikanów, moja mama itp.[/quote]
ja w rozmowie to jeszcze jako tako, ale z Mszą w tygodniu i przyznaniem sie do niej - tragedia

vanillka

kukułka

[quote="vanillka"]kombinowałam jak mogłam, czasem nawet specjalnie po drodze wchodziłam do jakiegoś sklepu, żeby móc powiedzieć, że idę na zakupy i nie skłamać przy tym... :wstyd:[/quote]
witaj w klubie :-(
ja to kombinuje co tu mam do zalatwienia i tak zalatwiam zeby to wypdlo w godzinie w ktorej jest Msza zeby zdazyc

mamma

okoani

o kurczę dziewczyny - naprawdę to taki problem? Współczuję... Ja nie mam problemu z wychodzeniem na mszę, ale może to dlatego, że żyję w środowisku dość religijnym i raczej jakbym nie chodziła, to byłoby to dziwne. Rodzina męża jest praktykująca, więc problemów z rozmowami o wierze też nie mam. Moja rodzina jest za to w większości albo ateistyczna, albo "wierząca niepraktykująca", ale jak wychodzi gdzieś temat religii, to mówię, że ja "z tych nawiedzonych"

Problem praktyczny to się pojawi jak przyjdzie wybierać rodziców chrzestnych dla Naszego dziecka, ale chcemy być nieugięci - w końcu dla Nas to coś więcej niż tradycja.
Z dalszymi znajomymi czy wręcz obcymi ludźmi jakoś nie miałam okazji rozmawiać o przekonaniach religijnych, ale z samym "przyznaniem się do wiary" nie mam problemu. Moja przyjaciółka nie jest religijna, ale często pyta mnie o różne sprawy (często naprawdę ważne, głębokie) związane z nauką KK i nie mam problemu by z nią o tym rozmawiać. Jednak jak widzę, że ktoś jest negatywnie nastawiony do "katoli", to nie lubię prowadzić rozmów na te tematy.
Jeśli chodzi o noszenie w widoczny sposób krzyżyka czy medalika, to czasami mi się to zdarzało, ale nigdy się nie spotkałam z negatywnymi reakcjami. Może to dlatego, że studiowałam na katolickiej uczelni

Mam za to trochę inny problem - przez to, że wychowałam się praktycznie bez religijnych korzeni, to czasami "buntuję się" na jakieś praktyki religijne i jak np. trzeba iść do kościoła w tygodniu, bo jest jakieś święto, to sobie myślę (czasem mówię) coś w stylu: "a po co? nie wystarczy w niedzielę?", "ja naprawdę już jakaś nawiedzona jestem"... Także walka z naleciałościami z przeszłości też jest trudna

mamma

u mnie na studiach 90% osób było albo niewierzących albo niepraktykujących, w każdym bądź razie nie chodzili do kościoła nawet w niedziele, twierdzili, że na studiach na to nie czas, jak mieliśmy zajęcia jakieś wyjazdowe, z prawie 100 osób 4 chodziły tylko na Mszę Św. Smutny

buba

No niestety...
Bardzo dużo młodych ludzi odchodzi od Kościoła. Smutny

kukułka

ja ostatnio leżałam kilka dni w szpitalu między innymi w weekend. Kaplica kliniki pełna. Większość na niedzielnej Mszy tam to personel,w białych fartuchach,w koszulkach z napisem Ratownik Medyczny. Wrażenie niesamowite. A jak chirurg na palcu nosi różaniec (i nie przeszkadza mu to w pracy (może zdejmuje gdy operuje?) to szczęka opada. A do tego rzetelny jak mało kto,prawdziwy lekarz z powołania (jesteśmy pod jego opieką od lat)-człowiek-chodzące świadectwo. A tak wielu chirurgów nawet obrączki przecież nie nosi bo im w pracy przeszkadza jakoby...

Smużka

Ja nie miałam problemów z przyznawaniem się do chodzenia do kościoła, kiedy jeszcze chodziłam.
A w liceum to w ogóle miałam na plecaku napis "Zaufaj Jezusowi".
W autobusie wytykano mnie palcami, a ja to lubiłam... Stare czasy... Teraz w życiu bym tak do ludzi nie wyszła.

mamma

okoani

Bo teraz młodzież bezkrytycznie przyjmuje to, czym jest karmiona przez media. Wystarczy popatrzeć na seriale dla dzieci i młodzieży (choćby na Disney Channel), programy rozrywkowe, MTV. W mediach lansuje się "wolność", konsumpcjonizm i jednocześnie ośmiesza się wszystko co "staroświeckie", co nakazuje jakieś ograniczenia. Jak ostatnio byłam z mężem w pizzeri, to siłą rzeczy obejrzeliśmy co nieco MTV - po 10 minutach mieliśmy dość: teledyski ociekające seksem, reality show, w którym laska wybiera sobie z grona mężczyzn kochanka - po prostu SZOK i obrzydzenie. Jeśli do tego dodamy, że rodzice takiego nastolatka/dziecka często nie mają czasu na rozmowy z nim, to skąd taka młoda osoba może czerpać wartościowe wzorce? Naprawdę nie dziwię się, że jak się jest np. tak z każdej strony (teledyski, seriale, gazety) bombardowanym seksem, to w końcu uznaje się to za coś tak zwyczajnego jak jedzenie i nie poświęca się temu ani chwili refleksji, bo "wszyscy TO już robią".

KK za to jest przedstawiany jako ciemnogród, zacofanie, zwyrodnienie. Jak ksiądz to od razu pedofil, większość nawet nie pomyśli by sprawdzić ile procentowo ze wszystkich pedofilów stanowią księża. Ciągle też powtarza się jak to kościoły są utrzymywane przez państwo, że księża nie płacą podatków. Ale jakoś mało kto sięga do odpowiednich ustaw, by sprawdzić jak to rzeczywiście wygląda. Jak NPR, to od razu kalendarzyk, jak religijne małżeństwo, to od razu 10cioro dzieci, itp.

buba

buba

(...)

okoani

A to wszystko spowodowało oswojenie się z czymś, co jednak powinno pozostać intymne (nie żeby iść w drugą skrajność, bo epoka "tabu" też była zła).
Przy okazji oglądania tych teledysków stwierdziliśmy z mężem, że gusty muzyczne też się bardzo "zblazowały" - teraz wystarczy paradować w przepasce biodrowej, zmienić sobie elektronicznie głos i już się jest idolem nastolatek. Ale jak się wsłuchać w muzykę czy popełnić ten błąd i zagłębić się w teksty, to ręce opadają... Nie żebym się dziwiła samym "artystom", bo jak jest popyt, to jest i podaż... jednak teraz idzie się wyraźnie w ilość, a nie w jakość. Przez to giną te nieliczne perełki...