..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

szarotka

ale można zadać takie pytanie delikatnie i tyle

Edwarda

fresita

zawiesc to moze moim zdaniem 1 faza ale nie dobrze wyzanczona 3

Smużka

A ja jestem zdania, że NPR służy do planowania poczęcia, a nie do odwlekania (to sobie wtórnie wymyślono z braku innych opcji).
W takiej koncepcji - nie zawodzi i jeszcze jest cudownie idealny z naturą (seks wtedy, gdy się najbardziej chce itd). Mruga

A czy pytanie uraziło moją chyba już byłą przyjaciółkę? Nie wiem. Nawet jesli, to po tylu latach mogłam sobie na nie pozwolić.
Bardzo mnie kusi, żeby zadać takie samo mojej mamie. Ona robiła jakieś studium podyplomowe na ówczesnej ATK i wróciła z ogromnym zapałem do stosowania NPR (mnie namawiała wtedy)... Tymczasem pojawiła się moja siostrzyczka (mama w wieku 43 lat) i rodzice nie cieszyli się początkowo ani odrobinę.
Od 16 lat się zastanawiam, jakim sposobem u nich NPR "zawiódł" (czytaj - gdzie popełnili błąd). Ale w mojej rodzinie seks to ogromne tabu!
Dlatego nie mysląc od razu zapytałam przyjaciółkę.. wiedząc, że z nią mogę o tym pogadać i nie zastanawiać się przez całe lata, co zawiniło.

Smużka

No i bosko...
Teraz zostałam już całkiem sama.. chyba...

Moja druga Przyjaciółka zniknęła.
To nie pierwszy raz zresztą - w sumie trzeci.
Ma depresję - epizody depresji co jakiś czas.
Pierwszy raz zniknęła ze 3-4 lata temu. Nie odzywała się calutkie wakacje. Zero reakcji na smsy, maile, nie odbierała tel.. Wypłakałam całe morze łez.. Wprowadziłam w panikę wszystkich naszych wspólnych znajomych.
Po wakacjach odnalazła się, nigdy nie mówiąc, co się stało.. Tylko krótko, że miała problemy, chciała uciec..

Drugi raz 2,5 roku temu. Milczała kilka miesięcy. Znów zero kontaktu. Nic.
Odezwała się w dniu swojego ślubu, że jednak bardzo by chciała mnie zobaczyć, że jej głupio, że przeprasza...

Teraz znów ten sam scenariusz. Cisza od czerwca.. Przerwana jednym mailem z przeprosinami, na który dla odmiany ja nie odpowiedziałam, bo mnie szlag trafił.
Wykasowałam jej numer tel, żeby mnie nie kusiło, żeby pisać - bo brak odpowiedzi szalenie boli. Ale wysłałam maile, ze dwa.. Jednego z wiadomością, że wyszłam za mąż itd... Zero odzewu.
Boli mnie to, koszmarnie.
Nie wytrzymuje tego.
Takie pomieszane resztki nadziei z rozpaczliwą nienawiścią za doznawany ból.

Kocham ją.. Zwykle zawsze mogłam na nią liczyć. Była najbliższą mi osobą na ziemi (zaraz po mężu)!

Kilka dni temu miałam gorszy okres, kłóciłam się z Wojtkiem.. w sumie bez powodu..
Wyłam z braku możliwości napisania do przyjaciółki, wyżalenia się, pogadania o czymkolwiek..

Nie radzę sobie z tą sytuacją..

Dlaczego wszystko mi się sypie? Smutny

Prosiłam Wojtka, żeby został moją najlepszą przyjaciółką.. ale chyba to nie to samo.
Czuję się koszmarnie skrzywdzona.. i nie radzę sobie z emocjami.
Na co dzień odsuwam myśli i jest ok, ale przychodzi chwila, w której zwykle wysyłałam I. smsa - chcąc podzielić się radością lub prosząc o radę... i wtedy brak możliwości wysłania tego meska staje się jak wiadro lodowatej wody na głowę.. Doznaję szoku i wpadam w histerię.. Już przeryczałam kilka wieczorów z tęsknoty.
Najbardziej boli to, że nie wiem, co się stało.
Gdy ostatni raz się widziałyśmy umawiałyśmy się na piątkowe pogaduchy z facetami.
Potem to nie wypaliło, a potem kontakt się urwał.
Po moim telefonie do jej męża (on przynajmniej zawsze odbiera i odpisuje)- dostałam tego maila z przeprosinami za zaniedbany kontakt.. a potem już głucha cisza..

I pomyśleć, że chciałam ją wybrać na moją świadkową.. ale nie udało mi się z nią skontaktować.

Nie wiem, po co to piszę..
Chyba, żeby wylać z siebie żal i upuścić trochę emocji..

Niania

silva

też mam taką Przyjaciółkę, też kiedyś się na to wściekałam
teraz to akceptuję, nie narzucam się, jestem
gdy ona dojrzeje i zechce wrócić, to ja tylko pytam, gdzie byłaś
czemu znowu uciekłaś, kiedy mogłam Ci pomóc?
ale przy następnych kłopotach, znowu i tak ucieka
jednakże wie, że gdy świat się zawali, to zawsze może do mnie uderzyć, jak w dym

w sumie takich przyjaciółek mam kilka, nawet ostatnio to analizowałam
z podstawówki - po LO poszłyśmy zupełnie innymi drogami
z LO - to jest ta, co potrafi się do mnie odezwać raz na rok albo codziennie przez dwa miesiące Wesoly

z 1. studiów - po 3 latach udało nam się nawiązać na nowo super kontakt, a za jego zerwanie z jej strony odpowiadało jej popieprz**e życie osobiste wobec mojego dawno już poukładanego, dzieciatego i zamężnego
z 2. studiów - kontakt mamy cały czas, czasem raz na miesiąc, czasem częściej, czasem raz na 3 miesiące
z podwórka - siostra przyjaciółki z podstawówki => tu pomogłam, gdy byłam potrzebna, teraz nie jestem i chyba zostałam wyrzucona na wysypisko - czuję się paskudnie, o czym jej w końcu też napisałam, że nie ma prawa tak mnie traktować i że ja więcej nie będę pierwsza dzwoniła czy pisała, że teraz jej ruch - odpisała, że mam rację i przeprasza, ale i tak nic więcej nie zrobiła. kiedy przez przypadek spotkamy się w przedszkolu naszych dzieci, jest do mnie słodka i "stęskniona", a mnie już się robi niedobrze, bo wiem, że to teatr - umawia się, że przyjdzie, a i tak nie przychodzi, nie dzwoni i nie pisze

analizowałam te swoje przyjaźnie i wyszło mi, że właściwie wszystkie były przyjaźniami jednostronnymi, tzn. mój był wkład serca i pomoc, z drugiej strony potrzeba i wdzięczność

jedyną przyjaźnią dwustronną jest przyjaciółka z 1. studiów, ta która zerwała kontakt na 3 lata - jest to jedyna osoba, która jest podobna do mnie w sposobie odbierania świata, która nie boi się mojej krytyki ani ja jej, mamy podobną wrażliwość, mówimy o swoich emocjach, analizujemy swoje najgorsze zachowania i wady, i wiem, że w razie potrzeby w nocy o północy mogę zapłakana do niej zadzwonić, a ona do mnie... chyba ją kocham Mruga

, moja bliźniacza dusza... wspieramy się... stajemy przed sobą "nagie"...
choć to ja zawsze byłam bardziej przy KK z domu "Solidarności", ona córka milicjanta itp... także wiele nas także różni

no i właśnie do niej dzwonię, bo się rozczuliłam Wesoly

pytanie - jaka ta Twoja przyjaźń jest faktycznie...
może i żal, ale może już nie ma nad czym płakać i trzeba sobie dać spokój...

Smużka

silva

Cera

Współczuję, naprawdę- mama nadzieje, że przyjaciółka szybko "się odnajdzie". A leczyła się (nie doczytałam, wybacz), bo jednak to poważne! Trzymaj się i szukaj jej ile sił!

Smużka

Leczyła się 2 lata temu (terapia i leki). Teraz nie mam pojęcia. Nie wiem też, czy to depresja czy coś innego. Strzelam jedynie..

Smużka

Minął kolejny miesiąc ciszy. Smutny

Jakiś czas temu nie wytrzymałam. Pomailowałam sobie trochę z jej mężem.
Uspokoiło mnie to nieco, ale i tak mi smutno.

Cera

Wiesz, czasami to coś umiera smiercia naturalną. Taka kolej rzeczy chyba już, chociaż smutno i żal... mi czasami też żal, ale to się już nie wróci nigdy.

Smużka

Żebym ja tylko wiedziała, dlaczego?
Bo rozumiem, jeśli byśmy się pokłóciły, albo jeśli nie utrzymywałybyśmy bliskiego kontaktu dłuższy czas i by "się wypaliło".
A tak to.. co ja mam myśleć? To trochę nie fair.

Cera

Ja mialam 3 dobre koleżanki-przyjacioli przez długie lata trzymałyśmy sie razem. Potem jedna wyszła za mąż, potem druga i tak dalej ...swoje życie, każda sobie rzepkę swoją skrobała, dzieci i rodzina i praca. Bez kłótni i sporów naturalnie " po kościach" sie to rozeszłop rawie z dnia na dzień, od tak. Teraz czasami sms, potem długo nic, potem telefon albo spotkanie ale miesiacami milczymy a potem sie tak jakoś zgadamy. Jak już sie ma rodzinę (ale nie tylko) to takie grono się zawęża albo tworzy się nowa grupa na czasie, że tak to nazwę, tak bywa.