..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

strzyga

niom, też mi się podobnie porozłaziło. wczoraj nawet dostałam smsa od koleżanki, która pamiętała, że byłam w ciąży i widać skojarzyła, że już jakoś powinnam się rozpaczkować Mruga

Kleo

To ja też wyleje tu swoje żale i smutki.

Miałam przyjaciółkę, która walczyła z bulimią i anoreksją. Jak mogłam starałam się być przy niej, rozmawiać, odwiedzać, wyciągać z domu, przyjeżdżać bez zapowiedzi mimo że odmawiała spotkania, bo wiedziałam, że się może źle czuć, akceptowałam to, że notorycznie najpierw przyjmowała moje zaproszenie do mnie do domu, po czym w dzień wizyty dzwoniła mówić, ze nie mozemy sie jednak spotkać. Przeżyłam to, że to ja (do tej pory tak jest mimo że jest już zdrowa) jako pierwsza piszę do niej, co u niej słychać.

Pierwszy zgrzyt nastąpił po śmierci mojego Brata. Zostawiła mnie. Nie była na jego pogrzebie (miała dobre usprawiedliwienie), tylko raz zaproponowała mi, że mnie odwiedzi, ale nie byłam na to gotowa, więc sie nie spotkałyśmy, nie pisała, nie dzwoniła, nie pytała jak się czuję. To był czas wakacji, nie była raczej mocno zajęta. Nie interesowała się tym jak się czuję i co czuję. A było mi źle. Bardzo. I byłam bardzo samotna. Okropne uczucie opuszczenia.

Wybaczyłam. Bo właściwie była mi bardzo bliska. Nie miałam nikogo innego.

Ale nastąpiła pewna kolejna zmiana w moim życiu. Po dwóch latach rozstałam się z chłopakiem. I to boli. Po trzech miesiącach od rozstania nadal momentami mam napady smutku, żalu, krążące głupie myśli po głowie. Właściwie dzwoniłam do niej tylko w momencie gdy podjęłam decyzje o rozstaniu. Bezpośrednio po nim z nią nie rozmawiałam. W ramach oczyszczenia postanowiłam pojechać na koncert, który odbywał się w jej mieście. Łaskawie zgodziła się mnie przyjąć u siebie, ale zastrzegła że nie ma dla mnie w ogóle czasu i miałam u niej nocować a następnie zniknąć jak najszybciej.

Właściwe przez te 3 miesiące wywalałam swoje uczucia i emocje przed praktycznie mi obcym chłopakiem, którego poznałam przez neta i tak ta znajomość się ciągnęła. Ale bałam się zwierzać komuś innemu, by nie truć innym głowy z realu (wiem, że takie żalenie się z powodu rozstania jest trochę żałosne i głupie, ludzie mają tego dość, a ja nie chciałam z siebie robić idiotki przed ludźmi, których często spotykam na co dzień może to dziwne działanie, ale co miałam zrobic?)

Po 2 miesiącach od rozstania (w grudniu), kiedy to sie okazało, że mój kuzyn w styczniu będzie miał wesele a ja nie miałam bladego pojęcia z kim na nie pójdę, kiedy nie miałam żadnych planów na sylwestra w desperacji pożaliłam się mojej przyjaciółce wierząc naiwnie, że może zaprosi mnie do siebie, albo coś mi zaproponuje, bym nie czuła sie samotna. Usłyszałam od niej, że jestem uzależniona od byłego. Zabolało mnie to. Poczułam się tak, jakby to co czuję nie miało żadnego znaczenia. Nie trułam jej głowy rozstaniem. Raz napisałam smsa i otrzymałam taką odpowiedz....

Smużka

Kleo, strasznie mi przykro... Tulę Cie wirtualnie, bo nie wiem, co jeszcze powiedzieć. Smutny

A z moją przyjaciółką to już definitywny koniec.
Znów pomailowałam z jej mężem. Wiem, że zerwała kontakt nie tylko ze mną, ale z większością osób.
Wysłałam jej kilkanaście maili. Z pytaniem, czemu mi to zrobiła, czym sobie zasłużyłam, część pustych, kilka z błahymi informacjami, co u mnie.. Raz wysłała mi jednego, pustego maila w ramach odpowiedzi.
Nie wytrzymałam. Napisałam, że źle ja oceniłam, że jest dwulicowa i nie rozumiem, jak można być wzorową katoliczką, orto-NPRowiczką itd.. a tak traktować przyjaciół. Więcej się nie odezwę. Nie chcę jej znać i nie chcę jej już nigdy zobaczyć! Smutny

silva

smutne...

Kleo

Smużko, też mi przykro, że tak Twoja przyjaźń się potoczyła.

Momentami mam wrażenie, że kobiety nie umieją się przyjaźnić, bo prędzej czy później dochodzi do takiego rozstania. Nie wiem z czego to wynika.

Powiem szczerze, mnie osobiście boli fakt, że tak łatwo oddaje siebie innym osobom. Jestem w pełni do ich dyspozycji, gotowa dużo dla nich zrobić. Kiedy ja czegoś potrzebuję, jestem najczęściej sama, albo rękę wyciągają do mnie osoby, które bym o to nie podejrzewała.

Smużka

Ja niełatwo daję coś z siebie - tzn. emocjonalnie się bardzo szybko angażuję, ale boję się ludzi i w bezpośrednich kontaktach raczej jestem wycofana. Ciężko mi znaleźć kogoś, kogo bym nazwała przyjacielem.. U mnie trzeba się bardzo wysilić, żeby mi to słowo przez usta przeszło.
A po ostatnich wydarzeniach, chyba ograniczę przyjaźnie do mojego męża.
Już chyba tylko jemu ufam tak naprawdę.

Kleo

Bo przyjaźń nie powstaje z dnia na dzień. Buduje się nią latami, a później okazuje się, że całe Twoje starania można potłuc o kant stołu.

Kiedyś myślałam, że mam 2 dobre przyjaciółki.

Dziś wolę nikogo tak nie etykietować, by móc się ewentualnie pozytywnie zaskoczyć, ale nie rozczarować.

Wolę, by moja przyjaźń umarła śmiercią naturalną. Będę mieć mniejsze wyrzuty sumienia niż gdybym ją przerwała jednym ostrym słowem.

okoani

Smutne jest to, co piszecie... z drugiej strony dzięki temu doceniam fakt, że z moją przyjaciółką udaje mi się utrzymywać kontakt już ponad 10 lat (z tego 6 głównie na odległość). Ktoś kiedyś powiedział, że przyjaźń niepielęgnowana usycha jak kwiat. Jeśli jedna strona nic nie robi by podtrzymywać więzi, to nie da się na siłę zbyt długo podtrzymywać takiej relacji. Z moją przyjaciółką "przeżyłyśmy" i śmierć bliskich osób, i rozstania z chłopakami, nawet wyjazd na studia do odległych miejscowości Nas "nie złamał". Jednak gdyby nie w miarę stały kontakt, którego obie pilnowałyśmy (SMSy, telefony, listy, gg), to też mogło się to rozejść po kościach. Każdy w liceum Nam wróżył szybki koniec przyjaźni, ale dałyśmy radę i to pomimo tego, że w sumie sporo się od siebie różnimy (jeśli chodzi o światopogląd, to czasami skrajnie). Grunt to nie potępiać drugiej strony i ją szanować.
Inna sprawa, że dopiero przyjaźń z tą osobą przetrwała próbę czasu - moje przyjaźnie z podstawówki rozleciały się właśnie poprzez zaniedbanie kontaktu. Jeśli zaś chodzi o koleżanki ze studiów, to z kilkoma byłam bliżej, z 1 do teraz utrzymuję bliski kontakt, ale nie wiem czy nazwałabym to przyjaźnią (choć wiem, że dla niej jestem przyjaciółką). Chyba ten termin zarezerwowałam dla tej jednej osoby, z którą przeżyłam wiele zawirowań życiowych i która zna mnie jak nikt inny (poza mężem). Smutno mi, że zerwał mi się kontakt z moją współlokatorką - ot tak w pewnym momencie przestała odpowiadać na moje wiadomości, a wydawało mi się, że mamy szansę ocalić tą znajomość Smutny

Smużka

Ja wolę ucinanie przyjaźni (czy czegokolwiek) jednym słowem - nie jestem w stanie zbyt długo żyć w niepewności, zawieszeniu. To mnie wykańcza psychicznie.

Choć moja niegdyś-przyjaźń z Kamilą właśnie umiera śmiercią naturalną - już od paru lat.. po 25 latach znajomości. Ale w tym przypadku już mi tak bardzo przestało zależeć, że nic mnie nie rusza..

Też kiedyś miałam 2 przyjaciółki.
Teraz mam tylko koleżanki.

buba

ika

buba ma tak jak Ty dokładnie

Z facetami od dziecka, chłopięce zabawy, zawsze otoczona kolegami i to dosłownie tylko kolegami, teraz też lubię męskie sporty, gry komputerowe, samochody i inne takie.

Tak samo ma 3 bardzo dobre koleżanki, które jak się zastanowię, to nigdy mnie nie zawiodły, zawsze mogę na nie liczyć, się im wypłakać, a one zawsze wysłuchają, nie rozpaplają dookoła i jeszcze pocieszą.
Ale nie mówię o nich przyjaciółki...

buba

Smużka

A ja odwrotnie.
Nigdy nie miałam kolegów-chłopców. Nadal nie mam.
W podstawówce jakoś mnie do nich nie ciągnęło. W liceum byłam żeńskim i jakoś nie było okazji do zawierania znajomości, zwłaszcza że ja raczej wycofana jestem. Na studiach to samo - na 150 osób na roku, było ok 20-30 facetów.

Cera

I jak tam?

strzyga

ja miałam dużo kolegów - facetów. większość LO w akademiku polibudy spędziłam