..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Smużka

A kto daje odpowiednie podarunki? Teraz to obciach. Przecież dziecko musi się w klasie pochwalić.
O krzyżyku to nawet wstyd powiedzieć.

Agrafka

Też mnie to wkurza, że dla niektórych chrzestny=sponsor niemalże.

A jeszcze apropos życzeń rodziców co do prezentów.
Ostatnio na roczek naszego syna moi rodzice coś przebąkiwali, że chcą mu kupić taki samochodzik, żeby mógł sobie np po domu jeździć. Ja na to (po uzgodnieniu z mężem), że mu nie chcemy dla syna takiego prezentu. A mój tato rzekł coś w stylu, że my możemy nie chcieć, ale może nasze dziecko tak... W końcu nie kupili, a ja już nie komentowałam tego.
Czy naprawdę niektórzy uważają, że dzieciństwo jest tym bardziej szczęśliwe, im więcej prezentów dziecko dostaje?

Eh, gdzie należałoby zacząć zmieniać podejście do uroczystości typu I Komunia, żeby prezenty nie przysłaniały wymiaru duchowego tego dnia??

lanolina

Może szkoła, katecheci by jakoś na to wpłynęli? Nie wiem, jak do tego doszło, że wprowadzono jednolity strój dla dzieci komunijnych, ale to był super pomysł! Jak sobie pomyślę, jaka za moich czasów była rewia mody, to aż mi się niedobrze robi na samo wspomnienie...

kukułka

szkoła to jedno a wychowanie w domu to drugie a właściwie pierwsze. Pytanie ilu rodziców mówi dzieciom od małego o Bogu. A potem te dzieci idą do Komunii słysząc o Bogu tylko przez 2 lata w szkole. Mój chrześniak ma 5 lat,na Mszy był 5 razy w życiu-uroczystości rodzinne,nie umie sie nawet przezegnac jak sądzę, Ojcze nasz też nie zna bo niby skąd. Ja choć chrzestna gdybym zaczęła coś gadać to byłoby odbierane jako gderanie i wtrącanie bo przecież ny z mężem to w ogóle jesteśmy dziwni-wracamy im uwagę by nie stosowali na dziecku homeo itd. I co z tego że w domu u nich krzyż wisi jak dziecko nie wie po co i kto to Jezus. Myślę że jak sie dziecko od małego wychowa relig nie licząc że szkoła załatwi wszystko,to nawet jak dostaną prezenty,to im one nie przesłonią tego co istotne i najważniejsze-bo z tym Jezusem już sie czują jakoś naturalnie związane od małego,wiedząc że On jest kimś ważnym dla mamy i taty też.

Karafka

tylko, ze przecietna rodzina nie ma pojecia o wlasnym wyznaniu, a kosciol stal sie swoistym folklorem. czego my wymagamy w takich rodzinach? rozmow o Bogu z dziecmi?

u mnie jedynie babcia sie modlila ze mna, rodzice nie pamietam. moze tam pare razy, ale od nich o Bogu duzo sie nie dowiedzialam.

kukułka

ja o Bogu też sie nie dowiedziałam w domu NIC aż dziw że On mnie jakoś w tym gąszczu życia znalazł. Ja mam alergie na katolicyzm folklorystyczny bo on jest sprzeczny z duchem chrześcijaństwa przecież

Karafka

no ale tak w polsce wyglada katolicyzm! przeciez ponad 90% to katolicy, ile z nic myslisz jest prawdziwymi?

w polsce religia to polega na robieniu w niedziele rano fryzury zeby ladnie w kosciele wygladac. a jak sie spytasz co to przeistoczenie to wiekszosc zrobi taaakie oczy, o takie:

Kryśka

A, co tam Przeistoczenie, wg niektórych Trójca Świeta to Jezus, Maryja i św. Józef, (albo i Jan Paweł II).
Niepokalane poczęcie to ciąża bez seksu. Itd, itp.

Dzieci są spostrzegawcze i umieją obserwować. Jeśli dla rodziców uroczystosc Pierwszej Komunii to tylko impreza, na której ważne jest "zastaw się a postaw się", to czego się po dzieciach spodziewać...

kukułka

kukułka

Smużka

A ze mną się modlono, mówiono o Bogu, w niedzielę odmawiano brewiarz, w adwencie różaniec codziennie itd.
Jak widać, czasem takie rzeczy się zdarzają.
I jak widać dają przeróżne efekty, bo ani ja, ani moje rodzeństwo do kościoła nie chodzi.

kukułka

Smużka

A więc Ty wiesz, jak mnie wychowano.
Czapki z głów.

My się modliliśmy wspólnie przed dużym krzyżem w pokoju gościnnym.
Najpierw faktycznie Ojcze nasz, Zdrowaś Mario, a potem coś jak modlitwa powszechna...
Rodzice mówili, co im akurat na myśl przyszło i pragnęli, żebyśmy się też włączali, co czynilismy lub nie (zależnie od dnia, nastroju itd..).

Do kościoła jako dziecko akurat chodzić lubiłam, bo to był neokatechumenat.
Sami znajomi rodziców (nasi w sumie też z czasem), świetne śpiewy; znajomi i sympatyczni księża (w jednym byłam zakochana), kantor (w którym też się kochałam, wiele lat... aż do czasów liceum chyba). Bardzo ciepło wspominam te czasy. Pieczenie chleba w domu, który potem był przemieniany w ciało Jezusa, też było super.
Niewykorzystane chlebki wolno było nam (jako dzieciom wtedy jeszcze) zjeść po mszy.
Po każdej eucharystii tańce wokół stołu (ołtarza) i kwiaty, które zabieraliśmy z tego ołtarza do domu. Prawdziwe polowanie na co ładniejsze kwiatki robiliśmy. Wesoly

(Strasznie mi się nie podobają zwykłe msze w porównaniu z tym, co pamiętam z neo. Mimo tylu lat nie jestem w stanie polubić smętów w kościele, zawodzącego organisty i tłumu obcych twarzy, które nawet się nie uśmiechną na znak pokoju).

abeba · Gość

smużka, to naprawdę ciekawe co opisujesz - i efekt tego.

U mnie Katolicyzm to obowiązek i obrzędy, zero wspólnej modlitwy. Katolicyzm= poczucie winy....
I jestem rozdarta: zaczęłam synka uczyć sie żegnać (podoba mu się), ale jak myślę o kolejnym dziecku, to nie wiem czy bym je ochrzciła...

fiamma75

To chyba rczej dowód na to, ze można przedobrzyć...

No i na to, że każdy musi znaleźć sam swoją drogę do Boga.