..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

buba

Cóż, może każdy tak mówi, że "na jego problemy psycholog nie jest konieczny", ale może się właśnie mylę!
Uświadomiłam sobie, że to moje sprawdzanie po pięć razy czy dobrze spisałam połączenia pociągowe, to dokładnie to samo.
Wiem, że na pewno pomoga mi modlitwa, a kiedy przestaję nie tyle, że jest gorzej, tylko po prostu problem powraca.
O dziwo, kiedy Wam o tym napisałam, to jest mi lepiej. Wesoly

Trochę się już pogodziłam z tym, że taką mam naturę i że prędzej czy później znów znajdzie się coś, co będzie mi wierciło dziurę w głowie.
Dziękuję Wam bardzo za rady! Wesoly

ika

buba, na prawdę, jak sobie nie będziesz mogła poradzić, to najlepiej idź do psychologa jednak. Widzisz, że po wyżaleniu się jest lepiej, a co dopiero, jak się wyżalisz komuś, kto ma o tym pojęcie i będzie mógł Ci pomóc. Tak sobie każdy myśli pewnie, że ja nie muszę do psychologa od razu, ale mnie samą nieraz nachodzą myśli, żeby się wybrać, zwłaszcza po kolejnych nieudanych próbach zajścia w ciążę. Ale wczoraj byłam u spowiedzi i rozmawiałam z księdzem o tych staraniach naszych. Trochę mi przemówił do rozumu i od razu lepiej Wesoly

Boisz się mówić znajomym, to oczywiste, też bym się bała, wyśmiania, niezrozumienia, czy w ogóle jakiegoś krzywego spojrzenia. Psycholog spotyka się z tym codziennie i nie ma obaw, że pomyśli, że jesteś jakaś nienormalna. Dla niego to jest normalne i jest po to, żeby Ci pomóc.

luka

Buba Twój problem dotyczy równiez mnie - niestety. tyle, że ja chyba znam przyczyne mojej CHYBA NERWICY Ja nie wyjdę z domu bez sprawzenia żelazka, kuchenki, okien. Mimo, ze rano nie włączam piekarnika ale i tak go sprawdzam bo może M włączał i nie wyłączył. Sprawdzam żelazko mimo że nie prasowałam. Czasem się wracam żeby sprawdzić. Tez wszystko analizuję. Jestem przesadna perfekcjonistką. Jak wypiję alkohol to potem analizuję czy nic głupiego w towarzystwie nie powiedziałam, czy przyjecie sie udało. Ciagle mam wyrzuty sumienia, że w domu nie posprzątane tak jak powinno, że nie mam kiedy poprasować i wszystko leży itp.. Ale te objawy mnie aż tak bardzo nie niepokoją. Najgorszy jest strach przed śmiercią najbliższych... Paniczny czasami. Ciągle o tym myslę. Tyle, że ja wiem skąd to sie wzięło ale nie potrafię sobie z tym poradzić.

Nane

Heh dziewczyny ile razy mi się zdarzyło wyjść np. do Kościoła - wracam po godzinie a tu żelazko się grzeje (bo przed wyjściem przeprasowywałam coś)... już chyba z 2 razy. Albo wychodzę do pracy i zostawiam okna na mikro albo na uchył otwarte... Nie wiem czy śmiać się czy płakać ale raczej to drugie .

mrówka

Buba psycholog na pewno nie powie Ci "weź się dziewczyno nie przejmuj" raczej zastanowi się razem z Tobą o co tak naprawdę w tym chodzi. Więc uszy do góry i do boju! Wesoly

buba

Najgorsze jest to, że jakoś nie wyobrażam sobie iść do psychologa.
Może dlatego, że to jakieś tabu, może nie jestem przekonana...
Nie wiem...

Teraz to już wyjdzie, że wybrzydzam. Mruga

Cera

Buba, mam podobnie i nie jest to tylko i wyłącznie problem typu" sprawdzę czy nie zapomniałam" tylko wiary w to, że rzeczywiście tak zrobiłam. Sama sobie nie wierzę, uważam wewnętrznie, że jeśli nie sprawdzę, że coś złego się sanie. Mam takie wewnętrzne przekonanie osobie, że muszę kilka razy poddać to co robię kontroli...jak jest to błahostka to ujdzie ale jak się w środku uprę (choc wiem, że jest wszystko w porządku) to np. kilkanaście razy miałam tak, że dzwoniłam ( z budki na pieniądze) po drodze do kościoła/szkoły/podczas zakupów do domu, żeby ktoś poszedł i sprawdził czy wyłączyłam to czy tamto a jeśli jeszcze do tego jechała karetka.straż to popadam w furię, płacze i...wracam nawet z celu mojej podróży do domu, żeby sprawdzić czy wszystko dobrze czy oby jednak czegoś nie przeoczyłam.
Normalnie to nie jest, ale skoro tyle osób na to "cierpi" ....

W każdym razie mój problem lekko złagodniał po ślubie kiedy często wspólnie wychodzimy gdzieś i porsze męża o sprawdzenie-jestem spokojniejsza choc troszkę. Jak sama wychodzę to j.w.

Moim zdaniem jeśli problem jest duży i sama sobie nie radzisz (ja na planowaniu pisałam o swoim) to udaj sie do psychologa... mi już jedna wizyta pomogła, mam w planach jeszcze kilka.

Edit: tak, taka wizyta to jest tabu, szczególnie dla starszego pokolenia, bo uważają, że musi być ktoś psycholem, żeby do specjalisty chodzić... Dlatego też ja swój 'wstyd" przełamałam, bo nie wiedział o tym nikt oprócz męża (też trochę krzywo patrzył, bo nie uważał, że az tak jest źle chyba)....

buba

Olenkita

Olenkita

luka

Olenkita dosłownie jakbyś o mnie pisała. Dokładnie czuję to samo, zbyt długo wszystko dobrze sie układa i wiem że za chwilę dobra passa się skończy jakims nieszczęśliwym wypadkiem lub ciężką chorobą.
Jak słyszę karetkę to najpierw chwila zastanowienia gdzie są aktualnie rodzice, siostra, mąż.
Jeśli ktoś mógł się znaleźć w miejscu wypadku to obdzwaniam. Mój maż dużo jeździ po kraju więc jesli słyszę o jakimś wypadku w radio, który miał miejsce w rejonie w który wiem, że M pojechał to natychmiast do niego dzwonię.
Jeśli nie odzywa się w ciągu dnia dłużej niz ok 2 godz to równiez dzwonię -paranoja.

Olenkita

Dobrze Cie rozumiem, luka. Z ta karetka to moze mam tak od czasu, jak tata mial powazny zawal jak mialam 9 lat i juz tak mi zostalo. W ogole mam jakis straszny lek przed smiercia bliskich. Chocby taki kwiatek sprzed paru dni:

Zostawilam komorke w drugim pokoju i po jakims czasie widze, ze brat probowal sie do mnie dodzwonic. No to ja juz w dygot, bo przeciez brat do mnie za granice nigdy na komorke i z komorki nie dzwoni, kontaktujemy sie raczej na stacjonarny. Na pewno cos sie stalo, rodzice umarli albo jakas straszna rzecz, takie mam przekonanie. Maz mowi, zebym oddzwonila i dowiedziala sie co brat chcial. On woli od razu wiedziec wszystko i po sprawie. Ja natomiast chowam jak strus glowe w piasek, nie otwieram listow jak podejrzewam, ze jakis problem, nie oddzwniam tylko cierpie w duchu i drze. Maz mnie prawie sila zmusil zebym do brata zadzwonila. I okazalo sie, ze chcial zapytac o jakas blaha sprawe bo drukuje moim rodzicom bilet ( przylatuja do mnie na swieta). No a ja juz nerwy mialam spierniczone prawie na caly dzien...

luka

a mi się tak porobiło prawie 6 lat temu, kiedy to kolega zginął w wypadku.
Tydzień wcześniej jechałam z nim i moja kolezanka a jego dziewczyna i prawie zabił nas wszystkich, wyprzedzał i nie miał gdzie zjechać, jechaliśmy ze 200km/h i nie mieliśmy sie gdzie schowac a przed nami tir, paraliż wtedy totalny przeżyłam, W ostatniej sekundzie zjechaliśmy, na prawdę to była jedna sekunda.
Do dzisiaj panicznie boję się jeździć autem. mam prawo jazdy ale sporadycznie wsiadam za kierownicę, ba ja sie boje jako pasażer jeździc.
Ten kolega tydzień później jadąc na spotkanie z moją kolezanką sam się zabił. To był straszny szok. Czekałyśmy na niego a on nie przyjeżdżał, dzwoniłysmy na wszystkie telefony, do kolegów (wszyscy jego znajomi byli na grillu) ja wiedziałam że się coś stało. W końcu jego przyjaciel z bratem wyjechali, żeby go szukać i znaleźli i juz tam była straz i policja.. potem szpital, krew przed wjazdem dla karetek. Chyba faktycznie czas udac się do specjalisty, żeby już się przestać bać.

mrówka

Dziewczyny to wszystko o czym piszecie naprawdę wymaga spotkania z psychologiem/psychiatrą. I to nie chodzi o bycie "psycholem" jak to Małgorzatka napisała, tylko o spokojne życie. Jak Was boli gardło albo cykle się rozwalają to idziecie do lekarza bez zastanowienia. Człowiek jest całością - składa się i z ciała i z psychiki, i ważne, żeby obie te rzeczy działały dobrze. Nie da się lekceważyć psychiki na zasadzie "tyle osób to ma, to w takim razie to musi być normalne". Coś co przysparza cierpienia wymaga pomocy i już. Nie ma się co tego bać. Wesoly

miu miu

Zgadzam się. Zobaczcie ile miałybyście wolnego miejsca w głowie na inne twórcze rzeczy gdyby wyeliminować te natręctwa.