..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

susa

Jeszcze parę lat temu głęboko wierzyłam (byłam pewna?) że śmierć otwiera drogę do Nieba, jest przejściem, że po śmierci spotkam się z Jezusem moją największą Miłością. Wzorem duchowości i umierania była dla mnie s. Faustyna i mała Tereska. Teraz to wszystko się zepsuło i strasznie boje się smierci a to za sprawą różnych czynników
- śmierć Papieża - On był świadomy że wypełnił swą misję na ziemi i poszedł do domu Ojca. Ale pamietam co wtedy się działo tą całą zbiorową histerię w Polsce. Na górze probowano uspokojać tłum mówiąc "Możemy być pewni że nasz ukochany Papież stoi teraz w oknie Domu Ojca, patrzy na nas i nam błogosławi", ale pamiętam ten płacz, lament i co działo się na forum onetu.
- ludzkie reakcje związane ze śmiercią- każda smierć jest ogromną tragedią i tak jest odbierana przez ludzi. Ludzie nie myślą o tym, że została otwarta droga do Nieba ale że życie nagle zgasło. I widzimy ogromny szok, ból, łzy, cierpienie po odejściu najbliższych, a śmierć w wyniku tragedii jest wyjątkowo straszna. Cała Polska została postawiona w szoku i żałobie po tragedii smoleńskiej. A na pogrzebach księża próbują pocieszać rozhisteryzowany tłum mówiąc o życiu wiecznym a ludzie mimo wszystko płaczą
- obrońcy życia poczetego tylko pogłębiają ten lęk. Ich argumentacja jest nielogiczna. Dla mnie śmierć dorosłego człowieka w wyniku tragedii jest bardziej straszna i przerażajaca niż zabicie plodu. Oni pokazują że każda śmierć jest straszna. A gdzie w tym ufność Bogu?
- w konsekwencji tego strasznie boję się własnej smierci. Boję się że już się nie obudzę tylko pochłonę się wielkiej nicości. Ze to w co wierzyłam i na czym opierałam swe życie okaże się iluzją.

Olenkita

Dla mnie jedno z drugim nie ma nic wspolnego-to, ze placzemy po smierci kochanych osob nie jest dowodem na to, ze nie ma zycia wiecznego po smierci. Ja rowniez lekam sie smierci bliskich osob, bo mimo ze wiem, ze po smierci czeka ich zycie wieczne (taka mam nadzieje), to chcialabym miec ich przy sobie. Taki ludzki egoizm. Wiem, ze bede tesknic i swiadomosc, ze beda mieli lepiej w niebie nie jest dla mnie pociecha, bo ja ich potrzebuje tu , na ziemi.

Naet Jezus zaplakal przy grobie swego przyjaciela Lazarza, mimo ze wiedzial, ze zaraz go wskrzesi. Myslisz, ze w tym momencie watpil wzycie wieczne? Dla mnie to jest wzruszajacy fragment w Biblii bo pokazuje te ludzkie cechy Jezusa-Boga, tesknil jak my, kierowal sie podobnymi emocjami.

A mogl przeciez dac mu swiety spokoj, po co go na nowo przywolywal na ten padol lez skoro mialby nieporownywalnie lepiej w domu Ojca?

susa

Karafka

I sie od nowa zaczyna lajera z facetem i kasa...

susa

Kasik, ja chciałabym by temat nie był "lajerą o facecie i kasie" (i nie chcę by forumowicze w ten sposób odeszli od tematu) ale by temat był o źródłach lęku przed śmiercią. Lęku który w moim odczuciu pogłebiają obroncy życia poczetego. Bo kiedyś głęboko wierzyłam, że umierając idzie się na spotkanie z Tym który jest Miłością. Obecnie mam poczucie że pokładam ufność w iluzji.

A co do zabezpieczenia materialnego, to jest to ważne. Istnieją ubezpieczenia na życie w których uposażeni po śmierci ubezpieczyciela otrzymają duże pieniądze. To pozwala przynajmniej na jakiś czas poradzić sobie tym osobom, gdy zabrakło tego kto był głównym żywicielem. Ale tych pieniędzy po jakimś czasie zabraknie.

strzyga

susa

a więc twierdzicie że po śmierci nie ma życia? To po co ja chodzę do Kościoła? Czy nie marnuję życia pokłądając go w iluzji?

Niania

jak byłam dzieckiem to jak przychodziły wakacje przyjeżdżała do mnie cioteczna siostra.. strasznie ten czas kochałam!
była u mnie ok 2 tygodni..
i przez te 2 tygodnie myślalam o tym że już niedługo wyjedzie... strasznie mi było przykro. Potem żałowałam że myślałam o jej wyjeździe zamiast cieszyć się w pelni tym, że jest teraz ze mną.

Niania

a.. i jeszcze jedno...
jak miałam 14 lat leżałam w szpitalu bardzo chora i mogłam umrzeć.
kiedyś pewnego wieczora lezałam w łóżku szpitalnym a w drzwiach stala moja mama i wujek... spojrzałam na nich i dostrzegłam przeraźliwy lęk w ich oczach. zrozumiałam że musi być ze mną w tej chwili bardzo źle, wyglądałam jak śmierć. pamiętam że ten ich wzrok powiedział mi wszytko. zrozumiałam.
i zamknełam oczy i było mi żal... że nei przezyłam jeszcze zycia, że tego i tamtego nie zrobiłam, nie zdązyłam doświadczyć różnych rzeczy... nie balam się smierci, było mi smutno że muszę już opuścić to zycie....

i wiesz... myślę że papiez odchodził spokojnie, bo on wiedział, że już przeżył zycie. nie miał czego żałować jak wówczas ja....

myślę że w takich chwilach nie boisz się śmierci.
bo nie chodzi o to by myśleć o przejściu, chodzi o to by przezyć to co ma się do przezycia.

Smużka

Ja się boję końca.
Gdy byłam młodsza, to się nie bałam. Jeszcze 3-4 lata temu się nie bałam.
Gdy byłam dzieckiem marzyłam o śmierci!
Marzyłam o tym, żeby się spotkać z wieloma osobami, zobaczyć Jezusa i swojego Anioła Stróża, który obiecał, że w dniu mojej smierci zdradzi mi swoje prawdziwe imię. Nie mogłam się tego doczekać! Cieszyłam się na nią.
Potem była mi obojętna.
A teraz się zaczęłam starzeć chyba. Moi rodzice też się starzeją. Widać to bardzo.
Zaczęłam się bać, że ich stracę. Nie potrzebuję ich oparcia finansowego, ale najzwyczajniej w świecie kocham ich tak bardzo, że az mi słabo na myśl, że ich życie sie powoli kończy.
Zaczęłam też myśleć o własnym. Czas zaczął mi bardzo szybko lecieć.
Tylu rzeczy już nie zdążę zrobić, a myślałam, że mam na to czas, że jestem młoda.
Zaczynam się też bać, że może po śmierci nie jest wcale tak fajnie. Może jest strasznie, a nasze opowiadania o kochającym Bogu to tylko bajeczki dla naiwnych...
Przeraża mnie to.

buba

miu miu

Rok temu straciłam ukochanego tatę, do tej pory moja żałoba nie minęła, brak go we wszystkim.
Widzę jak moja mama się starzeje...boję się, że kiedyś odejdzie, w nosie mam kasę ale boję się, ze z nikim już nie będę mogła tak rozmawiać jak z nią.
Boję się, że mąż może zginąć w jakimś wypadku, bardzo go kocham.
Nie wierzę w niebo i inne alternatywne życia. Dla mnie ważne jest to życie które teraz trwa.
To wszystko pokazuje mi, że muszę przeżyć moje życie najlepiej jak mogę, dać moim bliskim wszystko to co mam najlepsze, wtedy sama stanę się częścią ich a oni częścią mnie. Wtedy symbolicznie będę żyła wiecznie, tak jak mój ojciec żyje przez to, że dla mnie ważne są te same wartości które były ważne dla niego i przekazuję je mojemu dziecku.

susa

Olenkita

susa