..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

luka

Suso, przeczytałam od poczatku ten wątek, chciałam zrozumiec Twój problem ale jedyne co mi przychodzi do głowy, to to że Ty go po prostu nie kochasz i nie pragniesz - jesteś z nim na siłę. Łudzisz się, że kiedyś będzie dobrze. Wiesz co znaczy prawdziwie kochać? Tęsknić? Pragnąć?
Ja przed mężem miałam jednego chłopaka, z którym byłam 2 lata. On strasznie namawiał mnie do współżycia a ja nie chciałam. W końcu to zrobiło sie dla mnie nie do zniesienia bo on co jakiś czas o tym wspominał a ja gdy tylko pomyślałam, że miałabym sie z nim kochac to mnie wykrzywiało. I o ile na początku moja niechęć z rozpoczęciem współżycia wynikała z wiary i poglądów to potem przerodziło się to w paniczny lęk. Fakt, było mi z nim dobrze tak po prostu, lubiłam z nim rozmawiać, być, mieszkalismy nawet miesiąc ze sobą gdy wyjechaliśmy do Holandii pozwiedzać - było fajnie. Zabawa w dom bez seksu mi się podobała. Rozstałam się z nim bo go nie kochałam i nie pragnęłam, on szalał, bardzo się z tym męczyłam. Ale poznałam M i dopiero będąc z nim dowiedziałam się co to znaczy kochać, pragnąć itp. Mi to jest nawet Ciebie trochę żal. Nie wiem czy seksuolog czy najlepszy psychiatra pomoże Ci pomóc go pokochać i zaakceptować takim jaki jest. Ja swojego męża kocham bez względu na wszystko łącznie z jego beznadziejnymi wadami, które czasem mnie doprowadzaja do szału. Ale kocham nawet te jego wstrętne wady Wesoly

Jesli źle zrozumiałam Twój problem to nie bierz mojego postu pod uwagę.

okoani

Przede wszystkim dobrze, że masz takie wsparcie narzeczonego - to naprawdę ważne. Jednak już Ci kiedyś pisałyśmy, że nie możesz wyjść za Niego tylko dlatego, że On tego bardzo pragnie, ale widzę że już to wiesz. Po prostu musisz zapytać samej siebie czy kochasz Go na tyle by spędzić z Nim resztę życia, czy będziesz potrafiła zdobyć się na kompromisy w różnych aspektach życia i przede wszystkim - czy jak myślisz o wspólnym życiu to ogarnia Cię wewnętrzna radość, czy raczej niepokój? I nie chodzi byś odpowiadała na te pytania na forum - po prostu one są ważne dla Was Wesoly

Pamiętaj, że jak między dwogiem ludzi jest prawdziwa miłość, to naprawdę to pomaga przejść przez wszystkie problemy i zawirowania życiowe, oducza to egoizmu i dziecinnych fochów (nie mam tu na myśli zakochania tylko dojrzałe uczucie). Jeśli jednak będzie to małżeństwo z rozsądku, to każde nieporozumienie może przybrać rozmiar katastrofy i ostatecznie może skończyć się albo spaniem w oddzielnych sypialnach i mijaniem się w korytarzu, albo rozwodem. Ta banalizowana przez Ciebie miłość naprawdę jest podstawą związku i o ile sama miłość może nie wystarczyć do pełni szczęści, to bez niej nie uda się zbudować nic trwałego. Zwłaszcza, że u Ciebie jest taka sytuacja, że przynajmniej jedna osoba kocha, więc małżeństwo tylko i wyłącznie zdroworozsądkowe byłoby niemalże z góry skazane na niepowodzenie (chociaż pokochać się można i po ślubie, jednak chyba sama rozumiesz ze to spore ryzyko).
Oczywiście, że narzeczeni nie muszą być we wszystkim zgodni - tutaj chodzi o zdolność do konstruktywnej rozmowy (czyli wyciągania jakichś wspólnych wniosków, a nie prowadzenia dwóch monologów) i osiągania dobrych kompromisów (tzn. że nie tylko jedna strona zawsze rezygnuje ze swojego zdania). Jeśli to Wam się udaje, to bardzo dobrze, jeśli nie - to popracujcie nad tym jeszcze przed ślubem.
Wracając do tego lekarza - może to rzeczywiście dobry pomysł, by jeden lekarz zajął się kompleksowo Twoim leczeniem. Będzie znał wszystkie Twoje problemy, a i Tobie będzie łatwiej zaufać jednej osobie. Zobaczysz, że jak opanujesz tą chęć kontroli własnego życia, to odejdzie Ci sporo problemów, wątpliwości i zmartwień (także na tle religijnym). Te wszystkie terapie są bardzo ważne dla Ciebie i to nie tylko w kontekście planów matrymonialnych - zrób to przede wszystkim dla siebie, by odzyskać wewnętrzny spokój i nie szarpać się tak w życiu.

silva

susa

Dziewczyny dziękuję za to żeście odpisały. Wasze wpisy są życzliwe i pomagają mi te sprawy przemyśleć.