..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Edwarda

Macie wrażenie, że czas ucieka Wam między palcami?
Że łapiecie się, że nie zauważyliście, kiedy minął tydzień, miesiąc? Że nie załatwiliście wielu spraw, że odkłada się to na jutro, pojutrze, a czas goni. Że nie ma czasu na głębszą refleksję, że żyje się jakoś tak powierzchownie?

I najważniejsze: jakie macie sposoby na "łapanie chwili", zaczerpnięcie oddechu w tej gonitwie?

strzyga

Mam takie samo wrażenie, w dodatku dobijające uczucie, że nic z tym nie robię...

A sposoby? ot choćby pojechanie na półtorej godzinki nad Zegrze, żeby godzinkę spędzić na rowerku wodnym i powrót do Wawy. To ładuje akumulatorki...

Edwarda

Dona

hmmm

nie mam sposobu..

a pierwsze skojarzenie jakie mi przyszło po przeczytaniu tytulu wątku to "za szybkie"

Edwardo, mimo ze nie mieszkasz w Warszawie, masz podobne odczucia co do uciekania czasu jak ja....

celowo napisałam o Warszawie, bo podobno (podkreslam podobno ) to tutaj zyje sie szybciej, cały czas trwa gonitwa, pogoń za karierą, wyscig szczurów itd.

mi sie wydaje, i mam poparcie na moje zdanie poprzez oberwacje moich znajomych z róznych stron Polski.. ze to nie do konca zalezy od miejsca zamieszkania..

Tzn, moze na wsi da sie uniknąc wielu problemów jakie my mamy, czasami jak rozmawiam z tesciami, rodzicami, rodzina ze wsi z mojej strony, albo ze strony męza..to widze, ze to jednak dwa swiaty...
Ja wiele z tych spraw rozumiem, bo przez ilestam lat mieszkałam na wsi.. ale teraz... zupełnie inne postrzeganie swiata, doswiadczenia , poglądy...itd.

sama nie wiem, czy mieszkajac w małej miejscowości to miałabym szanse na "złapanie" jakiegos dodatkowego czasu

mi tygodnie lecą strasznie szybko.... szczególnie jak patrze sie na Piotrusia... mam wrazenie, ze zaszybko "dorasta"...

mam nadzieje ze na urlopie " doładuje akumulatory"

Edwarda

A może to zależy np. też od zawodu, zajęcia, a nie tylko od miasta?

Na przykład jak ktoś sobie maluje albo pisze (i oprócz tego ma z czego żyć

) i nie musi tworzyć "na czas" to nawet w Warszawie nie musi gonić. Czy mając jakikolwiek "wolny zawód" (jak sama nazwa wskazuje) i nie będąc zmuszony do przebywania w pracy od-do może sobie troszkę wolniej żyć. Tak mi się przynajmniej wydaje.

A na wsi rzeczywiście czas płynie wolniej... Ale jedynie na wakacjach. Albo na emeryturze. Dla pracujących i dojeżdżających do pracy to chyba jeszcze szybciej niż dla tych, co mają pracę na miejscu.

Popłoch

Zdaje się, że po części jest to kwestia dobrej organizacji czasu i wycinania zbędnych czynności, a w zamian zapewnienie sobie czasu z samym sobą.
Zauważyłem na przykład, że jazda rowerem/autobusem/metrem jest dużo bardziej refleksyjna niż jazda autem - do pracy na przykład, może dlatego, że nie trzeba się tak skupiać. Można też rano zasuwać na miasto na krótką mszę, to superdobra sprawa, tylko z upływem czasu coraz trudniejsza.
Na pewno jednak studenckie/licealne tempo życia już nie wróci, zresztą chyba kłóciłoby się to z odpowiedzialnością i potrzebą służby po latach nauki.

Ale w sumie można też na to spojrzeć optymistycznie - im szybciej leci czas, tym bliżej do Pana Boga i wiecznej laby.
Byle zlatywał na dobrym życiu.

abeba · Gość

Gagusia

Dracena

Ja teraz, przy małym, mam bardzo ambiwalentne odczucia:
z jednej strony mam wrażenie, że czas nigdy tak nie pędził, jak teraz, perspektywa miesiąca, która kiedyś wydawała mi się bardzo długą perspektywą, teraz to jakby "jutro", jeśli rozumiecie, o czym mówię... Wesoly

A z drugiej strony - życie mi się "uspokoiło", dlatego, że inne sprawy przesunęłam na dalszy plan (kiedy będę musiała wrócić na uczelnię pewnie będzie gorzej ;(;(;(), dużo spraw, które kiedyś wydawały mi się kluczowe, nagle już takie kluczowe nie są. Np. Miałam bronić drugi dyplom przed porodem - nie zdążyłam, kończyłam pracę i broniłam się, kiedy mały miał kilka miesięcy. Byłam w szoku, z jakim luzem podeszłam do tego - te pół roku wcześniej wydawało mi się, że od tej pracy zależy moje życie... teraz też było to ważne, ale jakoś tak odpowiednio pomniejszone. Wesoly

Na razie mi tak dobrze, choć co jakiś czas już świat i kariera zaczynają się dobijać do mnie... Smutny

kiedy będę musiała pogodzić wszystko, pewnie też napiszę, że tempo życia mnie dobija...

kukułka

AnnaMaria

Aniąt

Szybko biegnie to życie, to fakt... A ja jeszcze zauważyłam, że dodatkowo marnuję czas na zamartwianie się na zapas Smutny

Edwarda

Też troszkę tak mam

Bystra

To polecam książkę "Podróż. Jak zyć wiarą w wątpiącym świecie" Billy'ego Grahama (W drodze). Według niego niemartwienie się wynika z poznania Boga i zaufania, że On się o nas troszczy... i już jest w naszej przyszłości.

elusiaczek

Jak sobie radzicie z organizacją czasu, żeby na wszystko go starczyło?

Ostatnio jestem tak niezorganizowana jak jeszcze nigdy nie byłam Smutny