..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

kukułka

abeba, ja powiem szczerze - do przyjecia Jego smierci i zmartwychwstania dojrzewalam latami.
ja sprzecznosci w Bib;lii nie widze, warto poczytac, jak ona powstawala, o kontekscie kulturowym itd, to wiele wyjasnia, mnie w kazdym razie taka lektura dookolnobiblijna bardzo pomaga, ja patrze tez na te Ksiege nie tylko jako chrzescijanka, jako filolog tez
a z tego punktu widzenia wiele rzeczy, ktore sie na pozor sprzecznosciami wydaja, wcale sprzecznych nei jest. polecam zwlaszcza lektrue Świderkówny

fresita

powiem tak: w roznym wieku, po roznych doswiadczeniach zyciowych moje postrzeganie i odczuwanie Boga sie zmienialo, ewoluowalo, od takiej wiary dzieciecej i takiego tez zaangazowania, po taki troche bunt, strach przed Nim, w 3 klasie LO zaczelam sie spotykac z nieochrzczonym ateistą i zaczelam sobie stawiac mnostwo pytan, on (kolega)mnie do tego prowokowal,nastapil maly kryzys, potem powolne dochodzenie do sedna(wtedy zaczelam z uwaga sluchac JPII i zaczelam rozumiec co do mnie mowi), ale mysle, ze taki najwiekszy przelom nastapil, jak urodzilam dziecko. Zrozumialam, dotknelam tego, co nazywa sie bezbrzezna miloscia, nieograniczona i zrozumialam, ze taka milosc nie bierzez sie z powietrza, ze ktos musi tak bardzo mnie kochac, ze daje mi mozliwosc kochania swojego dziecka. I jak sobie uswiadomilam ze Bog tak mnie kocha jak ja Amelke, to zrozumialam na czym polega wiekszosc spraw z Nim zwiazanych.

abeba · Gość

widać ja swojego dziecka tak nie kocham..... ani męża.
Wszytko mi obojętne - a paradoksalnie nastrój mam fajny, zycie zawodowo naukowe mi się zaczęło układać na nowo.
a kiedyś (przyszłego) męża tak kochałam że, mimo że grzeszyliśmy, to mnie to zbliżało do Boga.

fiamma75

Mi z kolei bardzo pomogła miłość mojego męża. Zrozumiałam, że jeśli człowiek potrafi kochać mnie tak bezbrzeżnie, tak po prostu a nie za coś, ze wszystkim, a milość ludzka to jedynie ułamek Bożej, to o ileż bardziej kocha mnie Bóg Wesoly

abeba · Gość

tak, też tak miałam! ale długo zanim się pobraliśmy...

kukułka

a mnie pomogło doswiadczeniśe braku. W którymś momencie poczułam się jeszcze jako nastolatka tak źle tak nierozumiana z tak niezaspokojonym głodem miłości bycia kochana że to był przełom. Wcześniej przez lata wmawiałam sobie ateizm w czym skutecznie pomagał mi ówczesny mój autorytet dziadek atEISTA Który zresztą do dziś drwi że mnie że wybrałam Boga i wciąż ma nadzieję że mi przejdzie.. Ale w którymś momencie byłam w takim stanie że nikt mi pomoc nie mógł w walce z sobą sama z moim prawdziwym i udawanyo Ją. I tak zaczęłam po kryjomu czytać Biblię trafiłam do spowiedzi a potem zaczęło się moje przyciąganie mnie Do Eucharystiii. Jak magnes po prostu. I tak jest do dziś.

Marcinu

Z tego co wiem wiara jest darem tzn. można starać się chcieć wierzyć, barć udział w obrzędach i nic aż w końcu nagle... I chyba nie ma na to mądrych (takie odniosłem wrażenie z kazania ojca Kłoczowskiego)
A z drugiej strony wiara bez buntów, zwątpień jest martwa. Jak miłość bez kłótni i spięć Mruga

Mnie dla ostatnio pomogły "Tabletki z krzyżykiem". Łopatologicznie i z humorem, ale z drugiej strony Hołownia potrafił uderzyć w najważniejsze pytania i sprawy.

abeba · Gość

no dobra, tylko ja teraz jestem w potrzasku pt. nie wierzę, obrzędu wydają mi się szopką - ale jestem ochrzczoną katoliczką i jesli przestanę chodzić na mszę, unikam spowiedzi (po co iść skoro nie wierzę w odpuszczenie grzechów) i Eucharystii to grzeszę bardzo poważnie i zamykam sobie drogę powrotu.

Gagusia

abeba, droga powrotu nigdy nie jest zamknięta. Ostatecznie nawrócić się można w każdej chwili życia, niezależnie co zrobiłaś po drodze, tak przynajmniej ja to widzę. Pewnie, że to nie upoważnia do "nicnierobienia", ale jak masz kryzys, to może po prostu go przeczekaj, odpuść sobie, nic nie rób - a w końcu to samo do Ciebie przyjdzie.
Ja mam kryzys od dłuższego czasu, tzn. nie mam wątpliwości, że Bóg istnieje, natomiast niespecjalnie się staram o relację z Nim... Spowiedź? Co to jest? Msza św to jeszcze (mało regularnie zresztą), ale Komunia? Właśnie niedawno rozważałam z przyjaciółkami tą kwestię, że dla mnie ta Komunia, bez której wiele osób nie potrafi żyć, nie jest do tej relacji z Bogiem szalenie potrzebna... Confused

Trochę mi nakładły do głowy, nie powiem Mruga

, ale zaczęłam trochę inaczej na ten temat myśleć. Także chyba dojrzewam do jakiejś zmiany w tym zakresie, ale na razie cały czas etap "poszukujący i czekający"

darus

micelka

kukułka

z moim także. Sakrament to jednak coś więcej niż obrzęd. To jak prezent. Dany i już. Można go rozpakowac od razu albo później albo wcale. Co do Komunii mnie bardzo poruszył ostatnio tekst o cudach eucharyst. Z radia watykańs. Podam link jak się dostanę do komp.

darus

oczywiście, po czasie można powiedzieć, że to sakrament zadziałał

, a może właśnie Bóg w odpowiednim momencie Waszego życia? Skąd wiadomo, że to zadziałał sakrament bierzmowania, a nie sakrament chrztu, komunii, pokuty? I który to sakrament działa? ten który przyjęłam tydzień temu, czy np. ten pierwszy, przed laty (np. w przypadku komunii). Dlaczego zadziałał w moim przypadku a inni (naznaczeni parę razy w życiu sakramentem!) umierają bez wiary w Boga ?

A co powiedzieć o osobach, które chrzczą się w wieku dorosłym, bo po prostu uwierzyli i tego chcą? W nich przecież nie działał żaden sakrament, a właśnie Bóg, który ich przyciągnął.
Jest wiele historii wkoło nas, które utwierdzają mnie w tym, że Bóg "poradzi" sobie z nami i bez sakramentów nadawanych nam przez ludzi...
I kiedy Bóg zachce, a my w to uwierzymy- już należymy do Niego

micelka

juka