..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Dona

tato
specjalnie dla Ciebie
patrz, człowiek uczy się całe życie...

kukułka

tato

kukułka

Tato, ja już powiedziałam, co miałam do powiedzenia w tej sprawie. I koniec, kropka.

milgosia

Dona, pisałaś po co codzienna modlitwa, po co msza święta w niedzielę, po co taki obowiązek...

A mnie się wydaje, że z modlitwą w życiu duchowym jest jak z oddychaniem - rzadko zauważa się jego przydatność, znaczenie jego "różnych sposobów" np. przez skórę, usta, nos, ale kiedy powierszchnia oddychania pomalutku, niezauważalnie się zmniejsza, to człowiek powoli umiera... w tym przypadku duchowo, nawet nie zauważając, kiedy ten proces się rozpoczął...

Takie biologiczne porównanie jest mi bardzo bliskie, ponieważ w listopadzie zmarł mój Tatuś, dużo czasu spędziłam z Nim w szpitalu na oddziale paliatywnym, widziałam, jak powoli ucieka z Niego życie, bo woda zbierala się w płucach... trwało to wiele dni, miesięcy, zanim doszło do takiego stanu, że nie było czym oddychać... Widzialam pana Józefa,
kolegę z pokoju mojego Taty, chorującego na raka płuc... paradoksalnie, dużo sprawniejszego od mojego Taty... u każdego ten proces przebiega inaczej, w innym tempie...

Z modlitwą jest podobnie jak z jedzeniem... musimy jeść, żeby żyć... człowiek bez jedzenia wytrzyma tylko dwa tygodnie... naprawdę! Widziałam na własne oczy w szpitalu pewnego starszego pana, który po prostu postanowił sobie, że umrze, i przestał jeść i po dwóch tygodniach umarł, mimo podawanej mu w szpitalu glukozy...

Nie wiem, ile wytrzyma "duchowo" czlowiek bez modlitwy, najgorsze jest to, że wydaje mu się, iż wytrzyma sporo, a tymczasem życie duchowe z niego ucieka... Bo rzadko kiedy dzieje się to nagle, częściej ten proces obumierania duchowego trwa wiele lat, niezauważalnie...

...Albo jak z małżeństwem.... jeśli małżonkowie ze sobą nie rozmawiają, nie komunikują się, nie mówią sobie na tysiąc różnych sposobów, że się kochają, że są sobie bliscy, nie dbają o to, aby się coraz lepiej rozumieć... to po jakimś czasie, po wielu latach ich relacja obumiera... i to jest dramat wielu małżeństw w średnim wieku... bo ważniejsze były dzieci, praca, budowa domu... dwie osoby, które żyją pod jednym dachem, a czują się wobec siebie obce... (typowy cytat: "Mój mąż juz mnie nie kocha, nie zauważa moich potrzeb, nie rozmawia ze mną, jak do niego mówię, a on w ogóle mnie nie zauważa!")

I ile czasu trzeba, aby odbudować taką relację, bo przez lata narosło wiele uprzedzeń względem siebie, przyzwyczajeń, które przeszkadzają być spontanicznymi, szczerymi, złych myśli, które kołaczą się po głowie, gdy próbuje się zacząć z małżonkiem nową, szczerą rozmowę... to jest mozolna, ciężka praca odbudować taką relację, nie zawsze jest to możliwe bez pomocy z zewnątrz... tak jak z modlitwą, z nawiązaniem osobistej relacji z Bogiem, z zauważeniem tego, że On naprawdę nas kocha i mówi nam to na tysiąc różnych sposobów, a my, obrośli w nasze wizje, stereotypy myślenia o Nim, szydercze myśli podsuwane przecież nie przez Anioła Stróża, nie potrafimy tego uslyszeć....

Nie darmo mówi się, że relacja małżeńska jest święta, bo jest odbiciem jedności z Bogiem...

Nie na darmo Msza Święta jest nazywana spotkaniem z Chrystusem... ścieżki do przyjaciół, którymi regularnie nie chodzimy, po prostu zarastają...

I wreszcie, w kontekście tego, co pisałam powyżej o jedzeniu.... nie na darmo Msza Święta ma formę uczty, posiłku po prostu... nie na darmo jest tam rozdawany Chleb, który nazywa się Chlebem Życia...

Może to wszystko trochę mało składnie napisane, pewnie trochę w tym patosu, ale moje życie ostatnio zmieszało się z mistyką, sporo napatrzyłam się na ludzi, którzy ciężko chorują i umierają i wiecie, może trochę odbiegnę od tematu i podzielę się jednym z takich doświadczeń, może i trudnym, ale dla mnie zupełnie niesamowitym...
Widziałam, jak różnie ludzie umierają, ale było coś takiego bardzo pocieszającego w wielu przypadkach... niektórzy z nich, wśród nich mój Tatuś, przeczuwali na jakiś krótki czas przed śmiercią, że odejdą... i stawali się tacy cisi, mieli w sobie takie jakby światełko, nawet nie wiem, jak to opisać, taki głęboki spokój... pamiętam taką jedną panią Ziutkę, bardzo wychudzoną po chemioterapii, taką żywą, nidgy bym nie powiedziała, że może być bliska śmierci, tyle w niej było życia...

Rozmawiałam z nią tylko raz, w przeddzień śmierci mojego Taty i - jak się potem okazało - także w przeddzień Jej śmierci... Co do mojego Tatusia, to już wiedziałam, że Jego czas się kończy, że ta noc może być ostania... i pamiętam, jak prosiłam panią Ziutkę o modlitwę za Niego, tak przy okazji, jak Jej przyniosłam jakiś sok, czy drożdzówkę, żeby się nie bał, a Ona miała takie dobre, uśmiechnięte oczy, i mówiła, żebym się nie martwiła, że na pewno będzie dobrze, bo Ktoś nad tym czuwa... A odeszła 3 godziny wcześniej niż mój Tatuś...

Ja myślę, że tacy ludzie otrzymują łaskę pewności, ktorej nam tak bardzo brakuje... i że od nich można wiele się uczyć, modlitwy, zaufania, powierzania się Bogu i po prostu tego, że On jest... Pamiętam, jak mój Tatuś uspokajał się, ilekroć przychodził ksiądz z Sakramentem Eucharystii, jak zasypiał spokojnie, gdy przyjął po raz kolejny Sakrament Chorych... To jest więcej, niż przeczucie, to jest taka przedziwna pewność, pewność Miłości, o której pisze psalmista: "Jak niemowlę u swej matki, tak dusza moja w Tobie Panie złożona(...)"

Zresztą... polecam forum onkologiczne na stronie [link widoczny dla zalogowanych]
poczytajcie różne historie... jak ludzie walczą z chorobą, jak zdobywają wiarę i walczą ze swoją niewiarą, z poczuciem bezsilności, pustki, jak kłócą się z Bogiem, i jak zwyciężają...

Przepraszam, że takimi osobistymi sprawami wyszłam w wątku, ktory zupełnie do tego nie pasuje. Ale to we mnie siedziało i przy okazji tematu modlitwy wypłynęło.

Nadzieji życzę wszystkim,

z chwilową wizytą
Milgosia Very Happy

Dona

milgosia

Podaję cytat. Już trochę ma, ale dopiero teraz przeczytałam w całości ten wątek.

abeba · Gość

Gagusia

abeba, czy ty nie chcesz być przypadkiem świętsza od papieża? jeżeli dwóch kapłanów ci mówi, że to nie grzech śmiertelny, to po co się go doszukujesz? zamiast radośnie korzystać Yellow_Light_Colorz_PDT_07

abeba · Gość

gagusiu- przecież nie jedyna to wymysliłam! Nie można tego nazwać doszukiwaniem. Przede mną wymyslili to Wojtyła, Pulikowscy, Wołochowiczowie, Jankowiakowie, ojciec Knotz, Meissner, Salij, i stada użytkowników katolickich forów.
Zresztą materia jest sliska, cieżko o niej mówić w szczegółach. Mam wrażenie że ten drugi ksiądz chyba zrozumiał, ze ja uważam wszelkie wspołzycie w małżeństwie za grzeszne dopóki nie staramy sie o dziecko. To, zgadzam sie, pogląd zamierzchły.

juka

tak zamierzchłych poglądów jak abeba nie mam, to fakt Mr. Green

, ale z różnymi interpretacjami tej samej sytuacji przez spowiedników się spotkałam. to mnie najbardziej wkurza- komu tu wierzyć? przecież nie można zmieniać interpretacji w zależności od pogody! z drugiej strony, jak spowiednik się myli i nie zna się na swojej robocie, że się tak trywialnie wyrażę, to już jego grzech, a nie mój Yellow_Light_Colorz_PDT_07

abeba · Gość

ale póki mam świadomość/przekonanie ze on sie myli, to już nie mogę na niego zrzucić odpowiedzialnosci
gdyby był dr hab. teologii małżeństwa i rodziny i zasypując cytatami z KKK i encyklik wyłożył że jest inaczej, to ok, zmienię zdanie. ale tak, mam poczucie że to on sie nei zna.

serducho

"z pewna taka niesmialoscia" - bo przeciez dopiero co dolaczylam, ale jednak pozwole sobie sprobowac dorzucic i moje trzy grosiki...

nie wiem dlaczego ale mam wrazenie ze abeba pisze o dwoch sprawach - przynajmniej mnie to tak wyszlo. 1. to "widmo" przeszlosci 2. sprawy terazniejsze.
co do widma przeszlosci - ja to zrozumialam tak: kiedystam zylam jak zylam, wiem ze to bylo zle, naprawilam i... i nic. tzn nie "czuje" Boga, nie wiem (??) czy mi wybaczyl czy nie...
i ja mialam podobne chwile w zyciu. wtedy ksiadz z ktorym rozmawialam mowil mi tak: nie wolno myslec w kategoriach : jak BOg mi takie cos mogl wybaczyc, skoro mnie samej jest ciezko wybaczyc. mowiac inaczej - nie wolno nam nie wierzyc w to ze Bog wybaczyl. jesli spowiedz byla wazna, dokonana wg wszelkich warunkow, szczera przed Bogiem, przemodlona, to nie ma bata - dostalas rozgrzeszenie - i juz do tego sie nie wraca. zle jest zbytnio ufac w milosierdzie, ale zle jest w nie w ogole nie wierzyc. sprawa "czucia" tego czy mi Bog wybaczyl czy nie to jest w ogole bardzo delikatna rzecz... ja bilam sie z soba wtedy straszliwie... ksiadz na spowiedzi kiedys bardzo mocno mi powiedzial: Szatan potrafi przyjac rowniez postac wyrzutow sumienia... wszystko co moze zrobic, by zniszczyc czlowieka i jego relacje z Bogiem podeptac, jesli mozliwe, juz w zarodku...
ja nie czulam obecnosci Boga. nie czulam radosci po spowiedzi, tego "uskrzydlenia", lekkosci... odchodzilam od kratek i... mysli wracaly. a co jesli... po jakims czasie juz nie potrafilam nawet sie modlic, bo mi to przypominalo gluchy telefon... wreszcie w przyplywie rozpaczy powiedzialam: Boze, po prostu zrob cos mi z tym. bo ja nie potrafie tak. oddaje ci to ze nie potrafie sie modlic, oddaje ci moje niedowiarstwo, moje niepokoje, leki i to wszystko co mnie teraz meczy...
i co sie okazalo? po jakims czasie trwania takiej beznadziei nagle odkrylam ze to juz sobie poszlo. powrocilo wrazenie bialej kartki po spowiedzi, jakas lekkosc...
i bardzo czesto mam wrazenie, ze im bardziej ja wierzgam i kombinuje, tym bardziej nic mi nie wychodzi. dopiero kiedy sie zatrzymam i w jakis sposob powierze sprawe Bogu - okazuje sie ze wyjscie bylo i to bardzo proste i jakze wspaniale... (wcale to nie jest takie fajne jak sie wydaje, bo dochodzi do tego ze ja niczego sama z siebie pewna byc nie moge, bo im bardziej jestem pewna tym bardziej nic mi nie idzie!)

sprawa wspolczesnosci natomiast... wychodzi mi na to ze masz jakis aktualny problem, ktory wg twojej wiedzy grzechem jest, a wg spowiednikow - nie. nie wiem gdzie mieszkasz, ale jestem pewna ze mozesz dotrzec do takich ludzi(ksiezy) , ktorzy by ci w tej kwestii pomogli... sa duszpasterstwa akademickie - nawet jesli nei jestes studentka (nie wiem?), wierze ze mozna do takich ludzi dotrzec i kwestie rozwiazac.
osobna sprawa - nie rozumiem czegos. skoro wiesz ze to jest grzech (jak przytaczasz "Wojtyła, Pulikowscy, Wołochowiczowie, Jankowiakowie, ojciec Knotz, Meissner, Salij, i stada użytkowników katolickich forów" - wg nich wszystkich jest to grzech), to najprosciej w swiecie byloby starac sie spod jarzma tego wydostac?

przepraszam jesli cos przekrecilam, zle zrozumialam, wypaczylam, obrazilam - nie mialam takiego zamiaru.

aha. i moje zycie wcale nie jest takie och i ach - zyje w takim srodowisku, w ktorym moja wiara jest wystawiana na ciagle proby z bardzo wielu stron (rowniez i od duchowienstwa) i zdarza mi sie watpic bardzo czesto, i gluchy telefon w modlitwie, i inne takie. ale nauczylam sie jednego chyba waznego czegos w trakcie tego mojego zycia: rozpaczliwie wszystko powierzac Bogu... czasem brzmi to moze i smiesznie - powierzam brak ufnosci, powierzam wierzganie sie moje...

abeba · Gość

serducho

noi tu calkiem juz zdurnialam? nie zalujesz tego o czym wiesz ze grzechem jest, nie chcesz zaczac zyc inaczej - co wcale nie oznacza jak piszesz porzucenia meza i zamkniecia sie w klasztorze - bo ja sie za zakonnice jednak nie uwazam na ten przyklad - to po co probowac do spowiedzi chodzic w ogole? chcesz zmienic nauczanie Kosciola cyz cos? obecny papiez w Kolonii powiedzial: nie mozna sobie wybierac z chrzescijanstwa tego co nam pasuje a co nie pasuje odrzucac. albo w te albo nazad. no i czywiscie ze nie zaznasz spokoju sumienia, bo i niby w jaki sposob? skoro w grzechu trweasz i nie chcesz z niego wyjsc?? czy ja czegos jeszcze nie rozumiem moze?
a uwierz mi sa ksieza ktorzy znaja sie na na wymaganiach dotyczacych malzenstw. w duszpasterstwach akademickich. we WRoclawiu przynajmniej.

a co do tego jak sie wyrazilas - klucza mojej poprzedniej wypowiedzi - wiesz, sama nie wiem skad takie cos... to nie tyle wiara ze Bog pomoze, to raczej rozpaczliwa nadzieja, bo juz nikt inny nie pomoze wiec jeszcze zostal Bog... moze to, ze WIEM - rozumem ?? nie mam pojecia - ze ON MUSI BYC i On pomaga...
a takze to, ze w tych czasach pomocy szukalam. nie zakladalam rak, tylko szukalam. nie tu to tam, nie ten ksiadz to inny, kleryk, siostra zakonna, ratunku! po prostu CHCIALAM szukac pomocy. jesli Tobie sie nie chce (przepraszam ale tak rozumiem tekst:"Jak ja nie czuję obecności Boga to mam ochotę powiedziec "Boże, k..., odwal sie ode mnie, zabierz te swoje/moje wyrzuty sumienia i odczep się" ") to nie rozumiem tematu, nie rozumiem czego ty tak naprawde chcesz? czuc Jego obecnosc? czuc sie przez Niego kochana? a jak to chcesz uzyskac skoro grzeszysz swiadomie i nie chcesz sie z tego wyrwac? sorki ale dla mnie to logiczne jest: zrywasz wiezi z Bogiem, to i Go nie czujesz.

bo jesli czekasz na takie cudowne rozwiazanie typu: ja Bogu oddam siebie a on mi za to jak za czarodziejska rozdzka rozwiaze ten problem bez mojego w tym udzialu, to chyba nie tak. Bog cie nie wyrwie z czegos z czego Ty sama wyjsc nie chcesz. a mowie - jesli probujesz zmienic nauke Kosciola to raczej droga przed toba dluga i zmudna.

(znowu - jesli urazilam gdzies to przepraszam)