..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

kukułka

Oczyweiście to, co napisałam, jets tylko ogólna hipoteza nt tych zaburzonych osób.

Triss

to co, dziewczyny, robimy badania? tylko trzeba jakieś wystandaryzowane narzędzie opracować...
a "chrześcijańskość w pracy"... Juka, zarzuć tematem, moze inni też będa zainteresowani, ostatecznie nie tylko terapeuci sie zmagaja z tą pokusą. ja chętnie podyskutuję

kukułka

Ja też

AnnaMaria

[link widoczny dla zalogowanych]

novva

Ponieważ w wątku o książkach rozmowa zeszła na wspólnoty, to dopisuję tutaj swoje uwagi, żeby nie bałaganić tam. Wink

Do Domowego Kościoła zraziłam się już dawno i jest to jeden z ruchów, w których na pewno NIE CHCĘ być. Problem ze wspólnotami dorosłych jest taki, że zazwyczaj wyrastają one z jakichś wcześniejszych wspólnych doświadczeń grupy ludzi - trudno by nam się w to było włączyć. Mamy obecnie taką swoją grupkę przyjaciół ze wspólnoty - wszyscy razem postanowiliśmy w swoim czasie, że trzeba już wyjść z naszej wspólnotki, bo od paru lat było widać, że to nie dla nas. Oddaliśmy przewodnictwo młodszym i nie żałujemy. Spotykamy się raz na jakiś czas, ale jesteśmy sobie bliscy, bo łączą na wieloletnie wspólne przeżycia. Parę małżeństw też się zawiązało we wspólnocie i wśród jej sympatyków.

Zbudowanie takiej więzi i zaufania trwa latami - i w jakimś sensie jest też darem. Dlatego nie spieszymy się z szukaniem miejsca dla siebie. Jak będzie trzeba, to samo się znajdzie. Najchętniej włączyłabym się we wspólnotę tworzoną od podstaw, bo ciężko wchodzić w zżyte grono ludzi.

juka

novva

Mogłabym, ale to bardzo subiektywne. Warto?

Dona

a jak wam sie podoba pomysł.... np budowania domów w sąsiedztwie przez małżenstwa z takiej wspólnoty, takie niby osiedle, . jakas wspólna kaplica, plac zabaw itd..

Powiem szczerze, ze byłam lekko zszokowana gdy usłyszałam takie plany od jednej osoby zaangazowanej w taki ruch wspólnotowy..

ja wiem , ze takie cos to nie dla mnie...
Nie wiem..

Mi nie podoba sie to, jak również nie podobają mi sie zamkniete osiedla..

Takie enklawy,
ludzie izolujący sie od reszty społeczenstwa..

novva

Mam znajomych żyjących w takiej wspólnotowej komunie. Tylko u nich to jest wspólnie wynajęty dom. Przyznam, że martwiłam się o nich, odkąd odeszli od nas, a zmartwiłam się jeszcze bardziej usłyszawszy, jak teraz żyją. Jest w tym coś niezwykłego.

Dona

strzyga

Jak słyszę o czymś takim, to mi się żydowo przypomina.
Nie wytrzymałabym na takim osiedlu... brrrr...
aż mi skóra cierpnie.
Ale inni mają inne charaktery...

micelka

Ja myślę, że jednak chrześcijanin jest posłany do świata takiego, jakim on jest, więc otaczanie się na siłę ludźmi, którzy myślą podobnie jak ja, jest wg mnie trochę wbrew duchowi apostolstwa, dawania świadectwa swoją postawą itp. Chyba wiem, o jaką wspólnotę zresztą chodzi, kiedyś byłam z nią związana, ale nie podobało mi się w niej wiele tego typu dziwactw i odeszłam.
Dona, ja mieszkam w zamkniętym osiedlu, nie czuję się jakoś strasznie odizolowana, ma to tę zaletę, że można zostawić np. samochód przed domem czy meble w ogródku i mieć pewność, że nikt tego raczej nie zwinie. A ponieważ to duże miasto, to nie widzę ze strony sąsiadów wewnątrz osiedla (23 domy) ani z zewnątrz chęci nawiązania bliższych kontaktów, mi to nawet specjalnie nie przeszkadza. Po latach mieszkania na wsi, gdzie wszyscy wiedzą wszystko nawet mi to odpowiada. Podobnie zresztą jak w kościele parafialnym. Na wsi nie dało się niczego ukryć, ludzie wiedzieli, kto nie chodzi do komunii, kto ma nowy samochód, czy nawet ciuchy. Masakra

Teraz za to mam pełną anonimowość.

Dona

micelka