..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Kruszynka

Dawno mnie tu nie było, nie z byle powodu. Zaraz po ciąży, w połogu "załapałam się" na psychozę poporodową. Cieszę sie, że jest takie miejsce, gdzie mogę o tym powiedzieć, wyrzucić z siebie. Było strasznie, ale udało sie z tego wyjść, tzn. doszłam do tego momentu, gdzie przy braniu leków kompletnie w ogóle nie czuję żadnych objawów. Jestem szczęśliwa, że tak to się skończyło. I teraz pytanie do Was, czy którejś też sie to przytrafiło, także w mniejszym stopniu, np. depresja . I jak zapatrujecie się na kolejne potomstwo, czy nie boicie sie, że po kolejnej ciąży znów będzie to samo.
Pozdrawiam wszystkie forumowiczki Very Happy

agu

Kruszynko, strasznie mi przykro. Smutny

To nie powinno tak wyglądać. To powinien być najszczęśliwszy czas w życiu...
Ja miałam totalnie zrąbane emocje od pierwszej ciąży do drugiego porodu. Aż dziwne, bo w tym wszystkim najgorszym przeżyciem (jednym z najgorszych w całym moim życiu) był drugi poród. Kolejnej ciąży nie chcę sobie nawet wyobrażać.

Kruszynka

Również Ci współczuję. Niestety macierzyństwo ma też swoje ciemniejsze strony. Ja na razie też nawet nie chce myśleć o kolejnej ciąży....

Arcia

Przykro mi, że takie ciężkie przejścia za Tobą. Pomagam mojej dobrej koleżance prowadzić stronę o depresji poporodowe. tzn. ja jestem od spraw technicznych, a ona pisze, sporo z własnego doświadczenia: [link widoczny dla zalogowanych]

Ma trójkę dzieciaczków i różnie z depresją, choroba lubi wracać...

hebanowe noce

Kruszynka, czym to się u Ciebie objawiało?
Przykro mi, że musiałaś przez to przejść. Mam nadzieję, że będzie dobrze. Nigdy nie zaszkodzi się wygadać, zwłaszcza, że forum jest całkowicie anonimowe. Uszy do góry!

buba

Kruszynko, strasznie mi przykro, że przeszłaś przez coś takiego... Sad

Mogę się tylko domyślać jak ciężko było...
Całe szczęście najgorsze już za Tobą.
Rozumiem, że teraz możesz już w pełni cieszyć się macierzyństwem? Wesoly

Polly

Smutno mi czytać, że Cię to spotkało Yar good

Podobno spotyka to całkiem sporo kobiet (kiedyś słyszałam, że 1 na 100), tylko nie chcą o tym mówić. Szkoda, że w naszym społeczeństwie nadal jest takie niezrozumienie dla osób z problemami psychicznymi. Przez to dziewczyny takie jak Ty wstydzą się o tym mówić i nie otrzymują potrzebnego wsparcia ze strony bliskich.

koszatniczka

Kruszynko, ja też ci bardzo współczuję, nawet sobie nie potrafię wyobrazić przez co przeszłaś.

U mnie w rodzinie moja mama przechodziła przez depresje poporodową po pierwszym dziecku... To był trudny poród, a do tego środek komunizmu, do szpitala nie wpuszczali rodziny, jakieś dziwne wymagania odnoście karmienia (sztywno, co 3 h), potem mieszkali u jej rodziców. Koniec końców, została wysłana przez rodzinę na 2 tygodnie do Zakopanego, sama, dzieckiem musiał się zająć tata.
Inne czasy inna rzeczywistość.
A po mojej najstarszej siostrze miała jeszcze 2 dzieci Mruga

Jedno co jej chyba zostało to to, że nie opowiada o dzieciach tak słodko itp, tylko zawsze byłyśmy srajtuchami i pasożytami

a może to po prostu rodzinny słownik pieszczotliwych określeń Mruga

Kruszynka

Arcia - zajrzałam na tę stronę i jest bardzo ciekawa i wszechstronna, polecam wszystkim mamom.
Dzięki Dziewczyny za okazane współczucie. Ja miałam o tyle szczęścia w nieszczęściu, że rodzina bardzo mnie wspierała i wspiera, nie spotkałam się z brakiem zrozumienia, a to w tych chorobach - jak napisałyście- jest bardzo ważne. U mnie to się objawiało głęboką apatią i chwilowymi utratami świdomości. Wiedziałam jak sie nazywam i że mam córkę, itd. ale zapominałam np. jeść i miałam trudności w oddychaniu, gadałam też od rzeczy. Takie tam przygody, Confused

Ale teraz już jest dobrze.
Koszatniczko podziwiam Twoją mamę, bo za komuny to już w ogóle czymś takim jak depresja nikt nie słyszał, dobrze, że mama jakoś sobie poradziła.

koszatniczka

Kruszynko, podziwiam Was, że tak sobie poradziliście! A obajwy miałaś, no poważne. Bardzo się cieszę, że to już za Tobą...
Wydaje mi sie, że wsparcie bliskich w takiej sytuacji jest bardzo wazne. Moja mam twierdzi, że właśnie to że rodzina pozwoliła jej wyjechać, odciąć się na chwilę, dała zatęsknc sprawiło, że potem mogła wydobrzeć...

Kruszynko, zasięgnęłaś porady jakiegoś psychiatry lub psychologa?

Maria

Ja mam depresje i zespol stresu pourazowego. Mam terapeutke.

Wazna jest przestrzen gdzie mozna spokojnie to z siebie wyrzucic, gdzie ktos zrozumie, bo od tekstow typu 'ty to jakas nadwrazlwa jestes', 'ja mialem/mialam tak i siak i zobacz, jestem ok' to normalnie bialej goraczki mozna dostac.

Kruszynka

Tak, jestem pod opieką psychiatry i psychologa. Mario masz racje takie komentarze są najgorsze, w ogóle porównywanie człowieka chorego ze zdrowym nie ma kompletnie sensu. Choroby psychiczne to jeszcze jakaś ciemna strefa dla dużej grupy osób.

koszatniczka

Ech, no niestety Kruszynko wciąż tak jest Smutny

Na szczęście trochę się zmienia wraz z artykułami w gazetach no i oczywiście nieocenione są takie strony jak podała Arcia.

Z drugiej strony codziennie spotykamy się z takimi tekstami - kiedy inni mierzą Cię swoją miarą, nie potrafią wyjść poza swoje subiektywne spojrzenie. Niestety, w sytuacji kryzysowej to najbardziej boli...

głowa do góry! słuchaj tylko mądrych ludzi Mruga

Sama to sobie powtarzam.... Cool

hebanowe noce

brain

hebanowe, wg mnie zagalopowałaś się tam powyżej....
o chorobach psychicznych jednak nie opowiada się pierwszej z brzegu osobie, najczęściej jest to ktoś z rodziny - a Twój epitet jest w tej sytuacji ogromnym nietaktem!

mnie także bliscy powtarzali "weź się w garść", "zajmij się czymś, to Ci przejdzie" - jakieś takie porady dla zdrowej osoby w dołku - no ale jednak zdrowi mają prawo nie rozumieć chorego (i piszę to z perspektywy tego drugiego). przestałam już nękać rodzinę swoimi problemami, bo ani mi nie pomogą, tylko mnie zirytują, a po za tym to dla nich również niepotrzebne obciążenie. mam terapeutkę i po kilku latach bujania się po jakichś podrzędnych psychologach bez powołania, samoleczeniu poradnikami psychologicznymi, uważam że psychoterapia z prawdziwego zdarzenia - z kontraktem, zasadami, w regularnych odstępach czasu, to jedyne wyjście które ma sens. trzymaj się kruszynko! i pamiętaj, że najciemniej jest tuż przed wschodem słońca Wesoly