..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Frejda · Wysłany: Pon 21:24, 12 Mar 2007 Temat postu:

Podaj kasik koniecznie podobne sytuacje, zapytam.
W sumie chcemy dojść do prawdy

Frejda

Karafka · Wysłany: Pon 21:27, 12 Mar 2007 Temat postu:

no, ze np. matka po jakims wypadku w 3 miesiacu, ktora jak beda ratowac to dadza leki co wywolaja przy tym poronienie ale ja uratuja. inaczej umrze matka i dziecko.

tato · Wysłany: Pon 22:13, 12 Mar 2007 Temat postu:

fresita · Wysłany: Pon 22:24, 12 Mar 2007 Temat postu:

tato to jak dlugo nalezy czekac z decyzja przy ciazy pozamacicznej? 9 miesiecy?

kajanna · Wysłany: Pon 22:27, 12 Mar 2007 Temat postu:

No ale przecież tato nie próbuje udowodnić, że w tej sytuacji nie należy nic robić, tylko że nauka Kościoła jest w tej kwestii niespójna (a raczej jej interpretacja w zacytowanym linku).

Frejda · Wysłany: Pon 22:31, 12 Mar 2007 Temat postu:

tato, jak sam napisałes jedna na milion.
to są bardzo rzadkie przypadki.
Nie chce mi sie dłużej z Tobą gadać. Zapytam kogo trzeba i napiszę.
frejda

tato · Wysłany: Pon 22:32, 12 Mar 2007 Temat postu:

tato · Wysłany: Pon 22:35, 12 Mar 2007 Temat postu:

pinky · Wysłany: Pon 22:42, 12 Mar 2007 Temat postu:

Frejda · Wysłany: Pon 22:42, 12 Mar 2007 Temat postu:

tato · Wysłany: Pon 22:48, 12 Mar 2007 Temat postu:

tato · Wysłany: Pon 22:51, 12 Mar 2007 Temat postu:

sagitta · Wysłany: Wto 10:18, 13 Mar 2007 Temat postu:

Tato, a co byś powiedział na taki przykład: Spadłeś wraz z dzieckiem na tory, po obu stronach są baaaardzo wysokie perony. Zbliża się pociąg. Zdążysz albo podnieść dziecko i je uratować, ale sam nie dasz rady się wdrapać (za wysoko) albo wdrapiesz się po dziecku i dzięki temu Tobie uda się wyjść, ale dziecko zginie. Do tego Ty masz na utrzymaniu rodzinę, kilkoro dzieci do osierocenia, a to dziecko, które z Tobą spadło jest ciężko chore i ma co najwyżej kilka miesięcy życia przed sobą.

Czy w tym wypadku potrafiłbyś się kierować czystą logiką i ratować siebie, bo masz prawdopodobnie wiele lat życia przed sobą, a dziecko i tak niedługo umrze? A co, gdyby na Twoim miejscu był kto inny? Jak byś go ocenił w zależności od opcji, którą by wybrał?

Nie chcę się tutaj z Tobą kłócić, wiele Twoich argumentów do mnie przemawia. Masz rację, co do tej niespójności (aborcja a zabieg). Nie wiem, co bym zrobiła w przypadku ciąży pozamacicznej (i obym się nigdy nie dowiedziała). Nie czuję się też upoważniona do narzucania tak czy siak dramatycznych rozwiązań innym. Chcę Ci tylko uświadomić, że jeśli ktoś wierzy, że dziecko już od poczęcia ma duszę i jest takim samym dzieckiem jak to juz urodzone, to nie może kierować się czystą logiką, kogo "opłaca się" ratować. Czy uratowanie dziecka, choćby na krótko, jest tylko głupie, sentymentalne i nielogiczne? Czy o człowieku, który zadeptałby dziecko żeby uratowac siebie pomyslałbyś tylko, że jest rozsądny i odpowiedzialny? Nie przyszłoby ci do głowy, że równie dobrze mozna powiedzieć, że jest nieludzki, tchórzliwy i niezbyt kochał to dziecko? Ja bym się nie podjęła oceny.............

kajanna · Wysłany: Wto 12:28, 13 Mar 2007 Temat postu:

A ja w ogóle nie chciałabym się w tej dyskusji wdawać w wartościowanie moralne, bo o tym wiele słów już padło, a poruszyć kwestię prawną - bo to moim zdaniem są dwie jednak rożne sprawy.
Saggito, podałaś przykład z peronem, ojcem i dzieckiem. Zgadzam się z Tobą, że pewnie wiekszość rodziców uratowałaby w takiej sytuacji dziecko (i to pewnie zupełnie odruchowo nawet).
Ale czy z punktu widzenia prawa można karać ojca, który zamiast dziecka uratował siebie? Nie ma takiego prawa.
Nie ma prawa, które kazałoby rodzicom oddawać życie za dzieci, bo prawo nie może żądać heroizmu.
I choć wiele osób uznałoby takiego ojca za tchórzliwego potwora, to jeszcze nie jest to powód, żeby go wsadzać do więzienia.

Inny przykład, tym razem związany z medycyną, więc analogia z sytuacją zagrożenia życia matki w ciąży (i dziecka w wyniku leczenia np. nowotworu) wydaje mi się jeszcze pełniejsza. Powiedzmy, że dziecko jest chore i wymaga przeszczepu nerki. Bez niego umrze. Rodzic (zarówno ojciec jak i matka) mogą być dawcami. I znów: nie ma prawa, które zmuszałoby ich do oddania tej nerki, chociaż życiu dziecka grozi niebezpieczeństwo. Sytuacja jest pozornie o tyle prostsza nawet, że z jedną nerką można sobie spokojnie żyć. A jednak nie wymagamy od rodziców takiego heroizmu (choć pewnie wiekszość rodziców nerkę oddałaby bez mrugnięcia okiem), nie ma prawa, każącego ratować życie urodzonego dziecka kosztem własnego zdrowia i zycia (możemy sobie wyobrazić też taką sytuację, że rodzic już ma tylko jedną nerkę - tym bardziej trudno wymagać, by de facto oddał życie). Jak widzimy, po raz kolejny prawo staje na straży integralności rodzica, chroni jego podmiotowość i prawo do decydowania o sobie (nawet gdy grozi to śmiercią dziecka).
A teraz mamy przykład z kobietą, której brak leczenia w ciąży (np. nowotwór) grozi śmiercią. I nagle chcemy prawnie ją tej podmiotowości pozbawić, zabronić jej decydowania o sobie. Czy ktoś może mi wytłumaczyć, dlaczego życie dziecka przed urodzeniem jma być więcej warte niż po urodzeniu? Bo po urodzeniu kobieta może dziecku nerki nie oddać, a przed, kiedy jest w ciąży, nie wolno jej się leczyć, choć grozi jej to smiercią!
Powtarzam - zupełnie nie patrzę teraz na tę sprawę z punktu widzenia moralności katolickiej, bo ta powinna kierować osobistym wyborem danej osoby, kobiety postawionej w tak dramatycznej sytuacji. Ale na Boga, niech ona ma ten wybór (nawet jeżeli go moralnie potępimy)! Nie każdy chce i może być Joanna Berettą Molą.
A zresztą, czy zostałaby świętą, gdyby to nie ona dokonała tego wyboru? Gdyby po prostu zmusiło ja do tego prawo?
Dlatego uważam,że w takich sytuacjach wybór powinien jednak należeć do kobiety, a prawo nie powinno się w nie mieszać.

Poza tym istnieje obawa, że odgórne, ustawowe nakazy będą prowadzić do naduzyć i takich sytuacji, jak z tą dziewczyną z ropniem odbytu, której lekarz nie chciał zbadać, bo bał się zaszkodzić dziecku, i w rezultacie zginęła i ona, i dziecko. :sad: [/url]